Ik heb als jongeling met mijn opvoeding er voordeel aan gehad dat mijn ouders totaal een verschillende achtergrond hadden. Ze waren naar elkaar toe gegroeid en wilde samen een nieuwe weg in gaan.

Mijn Vader was als kind opgegroeid was bij de “gereformeerde gemeente” in Goeree Overflakkee. En mijn Moeder kwam uit Rotterdam die een lichte Katholieke naar het Communistische neigende opvoeding had gekregen. Hun nieuwe pad, zou een middenweg moeten zijn van wat zij als ervaring hadden opgedaan, maar geen gemiddelde weg, want zo waren ze beide niet.

Ook hadden deze twee toen zij elkaar ontmoeten, afgesproken dat hun kinderen niet eenzijdig opgevoed zouden worden, maar met een zo’n breed mogelijke kijk op de verschillende levensfilosofieën en geloof soorten. Zoals hun weg breed en zonder te veel begrenzingen moest worden, zo wilde ze ook hun kinderen een leven bieden.

Mijn Vader, kwam uit een heel groot gezin en was heel jong, zoals in die tijd normaal was, begonnen met werken. Hij had een extra aanleg voor het omgaan met dieren. Paardrijden deed hij o.a. ook als jonge man. Hij had als kind een beet gekregen van een paard. Daarom had hij midden op zijn voorhoofd een plek zitten die wat dieper lag, dat vond ik als kind supergaaf, wie had nu zoiets.

Hij heeft zijn leven lang interesse gehad in politiek, maar dan meer wat de mensen er aan voordeel aan konden hebben, als het doen om boven andere mensen te staan.

Zijn natuurlijke aanleg en eigenschappen kwamen daarin goed tot uiting. Zijn hele familie daar zat in het vissen of vlees. Mijn vader koos voor de vlees richting en is op een bepaald moment zelfs een van de drie ooit beëdigde makelaars in vlees geweest. Hij was inkoper van vee voor Unox/Zwanenberg in Oss (Hartog, Unilever) Hij kocht koeien en varkens in op een rij.

Die stonden daar en moest hij bepalen hoeveel ze wogen en of ze geschikt waren voor de goed vlees of worst verbruik. Ja er was verschil vertelde hij altijd. Als ik het weleens in mijn leven had over “worst koeien”, kreeg ik dan ook haast alleen maar vraagtekens te zien in anderen hun ogen. Hij voelde dan even op bepaalde plaatsen en volgens zijn zeggen en wat ik ook van mijn Moeder heb gehoord, zat hij op zo’n hele rij met dieren en géén kilo naast. Dat is een gave, die je hebt of niet hebt en niet echt kan leren op school of praktijk.

11-02-1905 (Ziel getal 9, Mars Levens getal 1, Zon Waterman)

Leendert Goedegebuur ✞ 04 april 1983

Korte toelichting: Hij was een zeer statige man. Had altijd overal veel aanzien in zijn leven. Natuurlijke leider met een open geest. Een ware vechter die nooit van opgeven wist in zijn leven.

Mijn Moeder, is opgegroeid in Rotterdam in de tijd dat een meisje nog niet door mocht gaan leren. Zij wilde dit heel erg graag, maar moest huismeisje worden. Dit lag haar totaal niet en ook in haar eigen huishouding was ze geen ster. Maar ze was heel erg intelligent en kon honderden kaart trucjes en andere interessante dingen die voor kinderen een sterke aantrekking waren. Zij was later de uitvinder van vele producten die zij op de markt zoude brengen. Heel veel van wat in die tijd nog niet normaal was, maakte zij nieuwe regels voor. Als ik met haar bijv. het spel master mind deed (voor die het niet kennen, het is een rijtje met dopjes van verschillende kleuren naast elkaar zetten en afgeschermd. De ander moet dan proberen voor het bordje vol is. Ik dacht 6 rijtjes proberen het te raden. Als je een goede kleur op de verkeerde plaats had mocht je daar een wit plugje neer zetten en als je een goede kleur op de juist plaats had een zwart plugje.) Ik won het haast altijd. Want als ze bij het eerste rijtje zich in haar hoofd stelde dat er bijv. een kleur niet bijzat, dan kwam ze aan het einde er niet meer achter.

14-12-1919 (Ziel getal 9, Mars Levensgetal 1, Zon Boogschutter)

Aaltje Klarenbeek Goedegebuur ✞ 30-08-2001

Korte toelichting: Zij was had bij iedereen aanzien door haar intelligente manier van openheid. Ze kon hard uit de hoek komen en als ze verkeerd was, kon ze dat niet makkelijk meer herstellen. Ze wilde altijd nieuwe dingen uitproberen. Heel flexibel op bepaalde gebieden, maar door haar boogschutter eigenschappen gecombineerd met de andere cijfers niet vaak in staat tot afbrengen van haar gelijk.

Haar vader was een autodidact klokkenmaker in die tijd. Hij werkte gewoon op de bouw, maar vond klokken zo bijzonder, dat ze er wel 100 in huis hadden hangen die hij voor winkels enz. repareerde, vertelde mijn Moeder Wij praten nu over, eind 1800, begin 1900.

Alles wat hij kon, had hij zichzelf aangeleerd en ook zijn eigen gereedschap ervoor gemaakt. Zelfs een draaibankje, van een oude trapnaaimachine. Als hij even het niet meer zag met de klokken, dan maakte hij schaakspellen, kortom het was voor zijn tijd een soort van voorganger van “Willie wortel”.

De meeste situaties die ik hier beschrijf, zijn waarschijnlijk totaal aan mijn oudere broers voorbijgegaan. Zei hadden een totaal andere inslag en interesse in het leven. Ieder gaat zo zijn eigen weg en pad.

Beide ouders wisten mij altijd uit te dagen om verder te zoeken, waardoor ik meerdere keren de Bijbel en andere geloofsboeken heb gelezen, maar niet om te geloven wat er stond, maar om te weten wat er geschreven was en daar mijn eigen plan op te trekken, waar ik hun nog altijd dankbaar voor ben.

Mijn ouders verwekten mij, tussen 14 en 28 -07-1955
Geboren ben ik op 19-04-1956, ram op een donderdag.

Tussen mijn verwekken en geboren worden, zijn mijn ouders zeer kortstondig geëmigreerd naar Australië. Dat deden ze per boot. Ze zijn daar dacht ik niet langer als 7 weken geweest, toen hadden ze het al gezien, was niks voor hun en mijn Moeder wilde terug zijn voordat ik geboren zou zijn, want op een boot zolang met een baby wilde ze niet, dus was het nu gelijk terug, of wachten tot ik groot genoeg was om te lopen.
Mijn Vader was gelijk om… Terug. En ik ben dus wel ongeboren de wereldzee over geweest naar Australië, maar geboren toen ze weer in Nederland waren.

Was dit mijn eerste hele grote avontuur?

Alles is van belang voor een ziel om te groeien, dus ook dit soort, op het oog gebeurtenissen, die weinig of niks te maken zouden kunnen hebben met het “nú” of onze toekomst. Maar haast nooit is iets echt zoals dat het lijkt. Daarom mijn verhaal en zelfgemaakt systeem.

De hele familiesituatie was ingewikkeld en niet wat je als doorsnee of normaal gezien werd in die tijd. Op school waren er nog haast geen kinderen met gescheiden ouders. Normaal zou zo wie zo een zeer speciaal iets in mijn leven worden. Ergens was ik niet normaal geboren en zou ook niet in een normaal gezin opgroeien.

Normaal, gehandicapt of een topper, wat is het verschil

Er bestaan heel veel misverstanden over wat nu normaal is in deze wereld en maatschappij. Ook wordt er vaak gezegd, “dat is de norm”, maar wat is dat eigenlijk. Weten wij als mens nog wel wat er mee bedoeld wordt of is het gewoon aanhoren en aannemen en slikken van dat het nu eenmaal altijd zo geweest is. Ik zal eerst even toelichten wat de term normaal in principe echt in houdt. 

Normaal is op zich niet anders als een gemiddelde. Voor mij zeker, niet iets anders als het saaiste van alle aanwezige eigenschappen. Normaal is waar alle pieken en dalen vanaf zijn gehaald. Normaal is een andere benaming als, maar toch hetzelfde als het gemiddelde.

Als je leert rekenen op school, kom je vanzelf een keer toe aan om het gemiddelde uit te rekenen. Hoe gaat dit zal ik even hier voor alle zekerheid herhalen, als je het vergeten hebt of geen zin had om op te letten toen het uitgelegd werd.

Je neemt een aantal getallen en telt deze op en deelt deze door het aantal van de getallen. Dat is hoe het je de eerste keer wordt geleerd. Dan wordt er haast gelijk wel aan toegevoegd dat als je het hebt over grote aantallen en je wilt een beter gemiddelde hebben. Je mogelijk de eerste van de hoogste en de laagste er eerst weer af haalt en dan deelt door het aantal wat je nog overhebt. Ook worden er vaak in de praktijk niet een maar zelfs twee of meer van de boven en onderkant afgehaald om volgens de normale wetten een gemiddelde te krijgen.

Stel je hebt een aantal mensen en wilt weten hoe oud dat ze gemiddeld in leeftijd zullen worden. Je telt de getallen op in een ziekenhuisafdeling. Het gebeurt zo ook natuurlijk over een heel land of zelfs over de wereldbevolking.

Het zijn in dit geval kleine aantallen, toch heb ik als voorbeeld bij Gem0 er geen afgehaald en bij Gem1, eentje onder en boven en bij Gem2, twee van onder en boven.

Wat blijkt nu uit dit voorbeeld. Dat de jongste mensen, die door omstandigheden vroeg overleden zijn er niet bij betrokken worden en die het super goed deden ook niet. Je sluit nu alle opvallende zaken in het leven uit, die het leven juist zo interessant maken.

Let erg goed op in je verder leven, als deze wereld “iets” of “wat” als “normaal” betiteld. Er wordt dan bedoeld dat het geen pieken en dalen heeft. Het is niet super goed, zeker niet. En ook niet super slecht. Maar ergens smakeloos en door de meeste daarom te verteren. Kunstenaars, artiesten, wereldverbeteraars enz. kunnen nooit normaal zijn. Want als ze dat wel zijn, zijn ze niet goed in wat ze doen, maar gemiddeld.

In menselijke normen en maten gezien, moeten we dan nog het belangrijkste gegeven meenemen. Als we niet op elke slag gelijk een kilo zout gaan smijten, hebben wij als mens allen ongeveer dezelfde mogelijkheden in cel aantal en opbouw.

Wat ik daar mee bedoel is, dat vanuit de doorgekregen inzichten die ik hier in dit boek probeer duidelijk te maken ook aan jou die dit leest. Cijfermatig wij allen een gelijk aantal energiecellen krijgen op het moment dat het samensmelten van lichaam en ziel.

De onderlinge verdeling is echter totaal niet gelijk, zoals ons DNA dan ook weergeeft. Daarin staat een soort van opsomming van wie wij zijn in mogelijkheden. Er staat haast bij iedereen hetzelfde alleen de dosering is anders verdeelt. De een heeft meer hardloop eigenschappen de andere meer om goed te kunnen leren.

Het aantal cellen is gelijk, of haast gelijk. Daar zit niet het grote onderscheid in. Ook is de som van al deze eigenschappen haast voor iedereen gelijk. Mogelijk is zelfs dat er op den duur zal blijken dat die echt helemaal gelijk is, omdat wij ergens allemaal uit dezelfde mal worden gegoten.

Als je dit kunt volgen, kan de conclusie alleen maar zo zijn, dat het niet uitmaakt of je nu erg hard kan lopen of beter studeren, of een arm of een been niet kunt bewegen, of zelfs zonder op deze aarde als baby komt. Het aantal mogelijkheden wat je dan bij je hebt is gelijk.

Alleen wordt dit niet als normaal gezien, omdat jij er afgeschrapt wordt, door de grote gemene deler te bepalen. Het woord gemene is hier het belangrijkste, omdat er dan op dat moment een soort van suggestie is dat de boven en onderlaag voor hun niet van echt belang zijn.

Wij maken en produceren haast alles in deze wereld voor deze middengroep. Daarom kan het lijken of dat die ook de beste is en belangrijkste, maar dat is volslagen onzin.

Als je nu als bijvoorbeeld, voor het oog geboren wordt met een lichamelijke handicap. Dan wil iedereen je fiksen. Goed maken. Beter laten functioneren om maar bij het normale gemiddelde te horen.

Maar jij bent geboren als een zeer uniek exemplaar. Moet je dat dan wel willen. Natuurlijk kan je elk mens helpen om makkelijker door het leven te gaan, niet alles ineens op een hoop gooien en doemdenken. 

Er is mij niet doorgeven dat we niet alles mogen doen om het voor wie dan ook leefbaarder te maken. Zeker niet, maar het gaat om de waardering die er aangegeven moet worden.

Nog belangrijker is, om te gaan kijken waar het gewicht van de op het eerst niet zichtbare extra mogelijkheden liggen. De belangrijkste extra zaken worden dan niet opgemerkt omdat de mens gewend is geraakt om in normaal en gemiddelden te denken.

Natuurlijk zullen er nu mensen zijn die aan willen komen met, maar ja soms heeft een ongeboren kind ook al een DNA-beschadiging, toch!

Helemaal goed opgemerkt, dat is dan een fout. Maar aangezien fouten niet bestaan loop je gelijk weer in je eigen beperking over wat je gehoord en aangenomen hebt.

Als er een zogenaamde beschadiging is of er is voor mij part een heel stuk DNA weg, dan hoort het zo. Het is niet anders dat er een reden achter zit. Vaak één die wij of velen nog niet begrijpen, maar dat is goed. Als we alles zouden begrijpen dan is er niks meer te leren en zouden wij hier als mens toch niet meer hoeven te zijn.

Denk hier goed over na en oordeel niet te snel over wat je hier leest, maar lees wat ik bedoel en doorgekregen heb.

Juist mensen waarvan gedacht wordt dat er iets niet helemaal normaal is, zijn die het leven het beste kunnen versieren, daar is het meeste van te leren, omdat ze op andere gebieden die wij als normalen niet hebben ons de weg kunnen wijzen. Denk met je gevoel en je komt verder, ook jij.

In mijn eigen leven en de ervaring die ik op deed, kwam ik tot dezelfde conclusie.

Om een voorbeeld te geven uit mijn praktijk. Een vrouw die zich alleen maar voort kon bewegen in een zeer zware elektrische rolstoel vanaf haar jeugd af aan. Omdat er “iets” mis was gegaan bij haar geboorte. Dat hoor je nog weleens zo’n uitdrukking. Ook die is uit zijn verband getrokken, omdat die persoon met al haar mogelijke eigenschappen, die door dat “iets” niet ineens meer compleet is.

Nee haar pad werd bepaald dat zij in dit leven andere eigenschappen moest gaan ontwikkelen, waar ze als lopende zeer waarschijnlijk niet aan toe gekomen zou zijn.

Wij moeten hier op aarde allemaal lessen doorlopen en die zijn niet allemaal duidelijk voor iedereen, daarom wordt er vaak niet gezien dat ze er zijn. Maar ze zijn er altijd, dat weet ik.

Zij had in haar leven veel speciale gaven meegekregen en ook er een aantal van ontwikkeld, maar nog geen fractie van wat mogelijk was voor haar. Omdat haar omgeving haar zag als een lichamelijke gehandicapte, werd ze ook niet gelijk gezien als het licht van de straat. Toch was ze dat vanaf haar prille jeugd wel, ondanks alle lichamelijke pijnen en ongemakken. Ook werd ze vanaf jong af aan, heel afhankelijk van anderen, omdat ze heel veel lichamelijk nooit zou kunnen leren doen. Een van de eerste zaken waar ik haar attent op maakte was dat ze veel te veel energie is zaken stak, waar ze nooit goed in zou gaan worden. Dit was voor haar een soort van schok, omdat iedereen juist haar probeerde zo normaal als mogelijk te laten functioneren. Ik niet. Door haar het op de juiste manier uit te leggen, viel bij haar het juiste kwartje. Als je te veel energie steekt in dat wat je toch niet goed kan gaan leren omdat het niet in jouw ziel /DNA aanwezig is. Houd je niks meer over om te steken in die dingen waar je hiervoor op de aarde bent om wel te ontwikkelen. Of gewoon te genieten, want daar zijn wij ook voor hier.

Ook leerde ik haar een betere ademhaling en concentratie om toch te bewegen zonder lichamelijk iets te bewegen. Door onze gesprekken, kwam ze achter heel veel zaken waar ze zonder er echt bewust van te zijn al heel lang mee bezig was. Ook had ze veel al op paranormaal gebied gedaan aan opleidingen en kon er soms anderen ook mee helpen. Ik heb haar in onze zaak een plaats gegeven en haar verder laten specialiseren op edelsteen gebied, want daar had ze interesse in.

Niet het technische bekijken en beoordelen hoe welke steen, welke waarde had, zoals de meeste doen. Maar juist wat niet in de boeken staat, welk gevoel heb en of krijg je bij welke steen. Ook wat geeft deze steen voor energie die je zelf of anderen op bepaalde momenten nodig hebt. Een steen zien als een aanvulling aan de energie die de mens zelf al heeft, maar door het leven hier op Aarde vaak voor een stuk kwijtraakt. Ik kon dit vanaf mijn jeugd en zij eigenlijk ook, maar nu kon ze onbelemmerd erin verder gaan. Zij werd bij ons wel het “stenen orakel” genoemd. Dat was een geuzennaam, want heel veel mensen wilde juist door haar geholpen worden. Zij werkt met haar hart van goud en kan dan voor iedereen de juiste steen te vinden.

Dag naar dag ging ze vooruit en ik zag ontwikkelingen die er al lang waren bij haar, maar niet naar buiten konden komen, omdat iedereen gewoon ook te voorzichtig met haar omging. Ik heb haar nooit als een gehandicapte mens behandeld, maar juist vaak op haar kop gegeven, als ik weer zag dat ze veel te veel probeerde normaal te zijn.

Dat paste niet en ergens wist ze dat altijd al, maar het is zo moeilijk om je los te maken van deze normale maatschappelijke eisen en belemmeringen.

De maatschappij is er nog slecht aan toe, als het gaat om mensen, die anders zijn als normaal, te zien als speciaal en extra. Het zijn juist de unieke exemplaren die je tegen komt in je leven waar je veel van kan leren.

Op het moment dat ik dit schrijf werkt ze ongeveer 5 soms wel meer dagen een aantal uren in onze zaak in Enschede. We zijn zelfs een keer op vakantie geweest en was zij een van de drijvende krachten die dit mogelijk maakte, samen met haar vriendin. Deze vriendin was toen ze bij ons binnenkwam, door omstandigheden tussen de wal en het schip gevallen in deze maatschappij, nu werkt ze ook als vrijwilliger bij ons en draait op vele momenten totaal met haar hartsvriendin onze zaak. Wij vertrouwen hun onze zaak toe.

Kunnen zij dan hetzelfde of gelijk aan wat mijn vrouw en ik kunnen.

Nee totaal niet. Zijn wij dan beter?  Ja op vele gebieden wel, want wij moeten ook zakelijk zijn en aan alles denken.

Maar op andere gebieden kunnen hun beide door wie ze zijn, juist het verschil maken en ontzettend vaak beter als wij weer omgaan met heel veel bezoekers en klanten. Deze hebben hun ook allemaal als professioneel, deskundig en volwaardig geaccepteerd.

Dat is als je werkt en leert dat waar je hoort te zijn en de kans krijgt om ook vanuit je eigen ik het maximale uit je leven probeert te halen.

Ze zijn ook beide nog blijer geworden als dat ze al waren en eigenlijk. Voor hun is het belangrijk om andere mensen te helpen, die het nodig hebben. Doordat de nu andere mensen dagelijks raad kunnen geven, hebben ze ook voor de wereld zichtbaar meer status gekregen.

Tevreden zijn met wie en wat je bent, is een gave, de rest is hard werken en leren.

Ik hoop van harte dat je vanaf nu zeker nog anders en beter zult kijken naar alles waar een vlekje op zit. Alles waar te veel mensen van denken, dat het niet helemaal goed of in orde is. Het is altijd goed en het is ook altijd zoals het moest zijn en het is nooit een fout, of wat fout is gegaan, want anders hadden wij nu ook niet die twee diamanten bij ons in de winkel als volwaardige medewerkers gehad.

Een ander voorbeeld uit mijn leven schiet mij te binnen, wat ik meegemaakt heb als klein kind. Het was is de tijd in Aerdt, dat ik een gesprek tussen mijn ouders mee kon horen wat ze niet in de gaten hadden.

Als kind ging ik graag op de grond zitten of liggen en liefst op een plaats waar de mensen mij niet gelijk waarnamen. Ik was erbij, maar toch in mijn eigen wereld. Deze keer zat ik onder de hele grote eetkamertafel niet zichtbaar omdat het kleed een soort van Turks vloerkleed in mijn ogen er behoorlijk overheen hing. Daar zat ik vaak en meestal kwam niemand erachter, omdat ze dachten dat ik dan buiten aan spelen was, of soms zelfs dat ik al op bed lag.

Het huishouden in de tijd was heel druk en mijn ouders werkten heel veel uren en de één wist niet of de andere wel gekeken had of ik dan wel echt op bed lag. Ik was heel erg onafhankelijk en kon zeer goed voor mij zelf zorgen.

Mijn Moeder deed meestal het meeste aan inbreng van elk gesprek, zoals ook deze keer. “Je zal je mening totaal om moeten gooien”, was wat mijn Moeder tegen hem op een nogal bitsige manier toe wierp. “Je hebt altijd je mond vol gehad over dat, homoseksualiteit niet normaal zou zijn en duivels. Dat jouw Bijbel het niet goed vindt”. “Maar nu hoor je dat jouw lievelingskleinkind het is, zit je met een reuze probleem”. Mijn Vader peinzende en was geen veel prater, maar wij wisten altijd dat als hij wat zei, je luisterde, zelfs mijn Moeder. Want hij kletste nooit kleine praatjes, maar onderbouwde grote woorden.

“Als hij dat is, dan is het zo”. “Dan is het goed”.

En daar was de kous mee af. Er is nooit meer een woord overgesproken en voor mij was het de eerste keer dat ik iets hoorde dat iemand homoseksueel was.

Nu had ik een neefje dat het was. De één na oudste zoon van mijn halfzuster met 7 zonen. Hij was van ongeveer dezelfde leeftijd als mijn broer Leen en had ok diezelfde naam. Beide vernoemd naar mijn Vader.

Zo kwam er nieuwe kijk op wat ook als normaal gezien kon worden door mijn Vader en daardoor zeker ook voor de rest van de familie.

Hij kon deze les pas oppakken omdat het zo dichtbij kwam, dat hij wel om moest schakelen en er anders over moeste denken. Anders was hij zijn kleinkind kwijt en dat wilde hij niet.

Gaf hij dan alleen maar toe omdat het zijn kleinkind was.

Nee zeker niet, want dat zou mijn Vader niet gekund hebben Hij moest alleen de aangeprate informatie die hij in zijn jeugd als normaal had ervaren nu weer tegen het licht houden en verder gaan in zijn groei. Daardoor kon ook ik weer verder gaan en ik was er blij om, want voor mij veranderde er niks. Het was een geweldige knul en hij hielp mijn Moeder veel meer als mijn eigen broers en dat bleef hij de tijd dat ik hem mee heb gemaakt in mijn leven.

Later vertelde mijn Moeder dat mijn Vader nog nooit iemand ontmoet had waar hij van wist dat die homoseksueel was en er dus ook nooit echt over nagedacht. Dat was nog niet nodig geweest in zijn drukke leven. Hij had ook tegen mijn Moeder verteld dat hij het ook dom vond van zichzelf dat hij zoveel verkeerde aannames in zijn jeugd had vastgehouden en dat hij blij was dat, door de gesprekken met haar hij steeds beter en helderdere inzichten had op wat nu werkelijk belangrijk was in het leven.

Er waren niet veel mensen die iemand als mijn Vader met zijn uitstraling, durfde aanspreken op een mogelijke verkeerde aanname. Mijn Moeder had schijt aan elke regel die er ooit gemaakt was.

Het is nu dat wij leven en nu moeten kijken wat we mee kunnen. Alles wat goed is van het oude, nemen we mee en wat we aan moeten passen doen we dan ook gelijk.

Nu werden ook veel andere vastgeroeste en voor normaal aan genomen en of aangeleerde stellingen en vaststellingen, op een andere manier in onze familie bespreekbaar. Dat was voor mij een wijze les.

De waarheid en wat normaal is, kan in elk ander tijdsbestek totaal anders zijn.

Mijn ouders leerde mij vanaf het moment dat ik kon praten. Dat ik haast alles zou mogen van hun, als ik maar eerlijk was en het zou vragen. Regels worden gemaakt, omdat mensen de basis regels van ons bestaan niet meer weten. Hierdoor kunnen wij deze mensheid, vaak niet meer voor zichzelf laten zorgen. Een redelijk gesprek met velen is haast niet mogelijk, omdat ze leven met verkeerde aannames. Het gaat om het opbouwen en trainen van een goede mentaliteit. Inzichten die jezelf helpen en anderen. Dan kom je er altijd uit.

Update: Update: 06 op dit hoofdstuk;