Op 19 april 1956, ben ik geboren in Amsterdam, in het grootste kinderziekenhuis wat er was op dat moment in Nederland.
Zij was een meisje uit Rotterdam en daar kwam al niet veel goed vandaan, vonden ze. Maar ze was ook nog gescheiden en rookte. Dat was voldoende om alle banden met mijn Vader te verbreken. Het was voor mij voldoende om ook nooit contact met deze tak van de familie in Goeree Overflakkee op te nemen.
Amsterdam, mijn ouders woonden daar een korte tijd, nadat ze uit Australië kwamen. Ze waren totaal berooid teruggekomen, door de verkeerd uitgepakte gok die ze gemaakt hadden. Mijn vader had een zeer goede betaalde vaste baan, maar zocht een andere uitdaging in het leven. Mijn Moeder was in haar hart een avonturier en wilde graag mijn Vader het naar de zin maken, dus leek het te gaan om een goede mogelijkheid om samen een nieuw leven op te bouwen, daar ver weg aan de andere kant van de wereld.
De tweede wereld oorlog was al een tijdje afgelopen en beide zochten ook naar nieuwe wegen in hun samen zijn. Ook is een nieuw pad vaak net als het aanschaffen van een nieuwe bezem, die vegen het beste en er lag behoorlijk wat op hun stoep. Ze wilde ook het één en ander achter laten en daar konden ze helemaal opnieuw beginnen, was hun idee.
Wat was het plan?
Mijn vader wilde daar vlees in gaan kopen en dan uitvoeren naar Europa, want hij had gehoord dat ze daar met een overschot zaten. De communicatie was niet zoals tegenwoordig, dus de informatie bleek later toen ze daar waren niet accuraat en werkbaar. Het bleek dat het vlees ingekocht daar toch iets duurder bleek te zijn, dus uitvoeren was geen optie.
Mijn Vader heeft toen geprobeerd een baan te zoeken, maar dat viel helemaal niet mee. Hij was een buitenlander en kon met al zijn getuigschriften niks beginnen. Hij moest maar een baantje beginnen als botten verzamelaar in een grote vleesfabriek.
Mijn moeder moest daar heel erg om huilen en wilde niet dat hij dat deed, maar mijn Vader vond toch dat het moest doen, want het was ook zijn fout geweest om te gaan. Hij wist natuurlijk, dat mijn Moeder het ook deed omdat ze dagelijks zag dat mijn Vader de uitdaging kwijt was in zijn werk in Nederland.
In Australië werd hij nog slechter behandeld als een hond, dat was daar normaal voor als je een buitenlander was. Waar hij ook solliciteerde en die mensen probeerde te wijzen op al zijn diploma’s en ervaring, ze hadden er totaal schijt aan. Hij moest als buitelander, totaal onderaan beginnen en kreeg geen enkel respect.
Mijn oudste broers verkochten door mijn Moeder zelfgemaakte borstplaat bij de zwembaden en zo probeerde ze het hoofd boven water te houden, die tijd dat ze er waren.
Al met al heeft het zeven weken geduurd voordat ze daar weer weg gingen. Toen ze dus in Nederland terugkwamen, hadden ze geen gulden meer om maar te eten of wat dan ook. De broers van mijn Moeder hebben geld bij elkaar gelegd, zodat mijn ouders een kleine slagerij met woning erboven konden huren, om te proberen te overleven en dat was in Amsterdam.
Het was in een volksbuurt en de slagerij, liep niet erg goed, maar ze hadden een onderdak en hoefde niet snel terug te betalen wat ze geleend gekregen hadden, dat waren nog echt families in die tijd.
Er waren vlak in de buurt van hun slagerij scholen en mijn Moeder zag dat op bepaalde uren er drommen van kinderen door hun straat kwamen, dat bracht haar op een idee. Ze ging aan het experimenteren en maakte zelf kroketten, bami schijven enz. Maakte aan de zijkant een raam open en hingen er een bordje erop met wat ze verkocht en bakken en afwachten toen maar.
Binnen een week had ze meer omzet als mijn Vader in de slagerij. Goede raad was raar en als je durft niet duur. Het huurcontract gaf duidelijk aan dat het alleen als slagerij gebruikt mocht worden. Maar wat dan. In een weekeind nacht hebben ze met hulp van familie de hele slagerij omgebouwd tot snackbar. En het liep gelijk goed, ze waren blij dat er eindelijk weer wat mee zat. Toen aan het einde van de maand de huurbaas langskwam voor zijn huur, schrok die zich rot. Maar hij had wel respect voor het harde werken van mijn ouders en wist van de situatie dat ze het eigenlijk wel rijk gehad hadden voordat ze Nederland verlieten, maar alles verloren hadden, dus streek hij over zijn hart. Ze hebben er veel opgebouwd, maar ook wel weer op een rare manier.
De snackbar gaf voldoende inkomen om niet dood te gaan, maar niet genoeg om hun schulden af te betalen en daar waren ze niet tevreden mee, want beide hadden een zeer groot eergevoel. Mijn Vader ging op de fiets, met een doosje met zelfgemaakte voornamelijk kroketten rond naar andere zaken om die te verkopen en dat lukte maar voor een klein stukje. Er zat op dat moment een nacht zaak in Amsterdam die verreweg de meeste kroketten verkocht aan het uitgaande publiek en die had al jaren een vaste leverancier. Hoe mijn Vader ook elke keer weer probeerde, hij wilde niet afstappen van zijn leverancier. Op een bepaald moment kwam mijn Vader toch weer even bij hem praten en kijken hoe dat het ervoor stond, toen hij zag dat er kroketten werden weg gegooid. Mijn Vader vroeg, “waarom worden die weg gegooid?”. “Als kroketten langer als tien minuten in de warmhoud kast liggen, dan wordt de korst zacht en dan klagen de mensen er over”, was het antwoord. Mijn Vader zei, “wat een toeval is dat nu, wij zijn net met een speciale kroket bezig, die niet zacht wordt, of in ieder geval duurt het veel langer”. De man was verbaasd en zei, “Als je die kunt leveren, dan stap ik over naar jullie”. Mijn Vader kwam thuis en vertelde dit aan mijn Moeder, waarvan de mond openviel. Want er was geen sprake van zoiets in ontwikkeling. “Hoe kon je dat nu zeggen”, was haar reactie. “Ik weet het niet, maar iets in mij zei dat ik dat moest zeggen”. “Dan moet het goed komen”, was haar reactie. Ze is de keuken in gegaan en maakte het ene probeersel naar het andere, maar niks lukte. Onbedoeld had mijn Vader de druk extra opgevoerd omdat hij gezegd had tegen die eigenaar, dat hij de volgende nacht wel met een test versie zou komen. Ze moest ze nog meer proberen, maar wat? De situatie was toen zo in hun leven dat ze vaak geen slaap genoeg kregen omdat ze dag en nacht moesten doorwerken. Ze hadden een stretcher staan op de werkvloer om zo nu en dan even te kunnen gaan liggen. Werkdagen van meer als 20 uur waren normaal voor hun in die tijd. Toen ze haast teneinde raad was en het op wilde geven, gebeurde er een heel klein wondertje.
Mijn Moeder was niet het type wat snel geïrriteerd raakte, maar op dat moment was ze het wel en liep tegen een grote zak aan die ergens was blijven staan. Ze foeterde tegen mijn Vader, “hoe moet ik nu werken en een oplossing vinden als je hier overal van alles laat slingeren!” En wat is het eigenlijk, wat hier staat?” Ik laat even hier in het midden wat het was, omdat het eigenlijk altijd een geheim is gebleven, maar het was iets wat in de slagerij werd gebruikt bij het worst maken.
Mijn Moeder geloofde ook in dat dingen gebeuren, omdat ze moeten gebeuren en deed dit door haar probeersel. De kroketten werden gebakken, want mijn Vader moest ze daar gebakken aanleveren en daar gingen ze dan in een warmhoud kast. Ze waren niet uitgeprobeerd en ook niet getest, was geen tijd meer voor geweest. Mijn Vader kwam thuis en mijn Moeder vroeg gelijk, “en wat vond hij er van”. Mijn Vader zei eerlijk, “ik ben niet gebleven, ben gelijk weg gegaan, durfde niet te blijven”. Onderwijl waren ze alles aan het opruimen en de tijd vergeten, toen de telefoon ging, met de buiten bereik lijkende klant. “Ik sta hier bij de warmhoud kast en heb net een kroket van jullie gegeten, ik breek er nog eentje doormidden want kan het niet geloven, ze zijn nog net zoals toen ze erin gingen en ze liggen er nu al meer als een uur in, je kunt leveren”. Er was een klein feestje, want de zon leek weer te gaan schijnen. Ze kochten een auto, omdat het met de fiets niet meer te doen was, maar het was zo’n oudje dat mijn Moeder mee moest rijden, omdat als de auto stopte hij afsloeg, als je geen gas meer gaf. Mijn Moeder moest dan met haar voet er zo schuin overheen gaan en gas blijven geven, anders moest hij aangedrukt worden, maar het was al een verbetering.
Ze gingen zo veel verkopen, door heel Nederland, dat ze een groter pand moesten hebben, daarom gingen ze later naar Oss en kochten een vrachtwagen en konden een chauffeur in dienst nemen.
Een totaal andere gebeurtenis die hierbij aansluit is er eentje toen ik nog heel klein was. Mijn ouders wilde nu eindelijk wel eens een keer op vakantie gaan. Ze woonde in Aerdt en het ging ze weer een stuk beter als de jaren ervoor. De familie uit Australië was al teruggekomen en er was besloten dat ik opgevangen zou worden door Grote Jan en zijn vrouw Dien, mijn halfzuster. Familie van Eck zou de honneurs waarnemen en ik had daar ook een leeftijdgenoot in Marius die meer een studeerder was als ik maar niet onaardig.
Mijn 7 jaar oudere broer Leen mocht wel mee en omdat hij niet alleen met mijn ouders zou zijn, werd de andere Leen van de familie van Eck ook meegenomen. Het was totaal niet naar mijn zin. Ze gingen naar Spanje waar toen in die jaren haast wel iedereen naar toe ging, maar het was avontuur en ik wilde mee. Nu was ik niet gek en kende mijn Moeder als geen ander. Op de avond dat ze alles al gepakt hadden en ik naar bed moest, want zij zouden heel erg vroeg vertrekken. Trok ik mijn laatste plan. Ik had echt al van alles geprobeerd, maar ze waren niet te vermurwen. Wij leefde nog in het oude huis, naast de melkfabriek. Daar had je een hele grote, hoge en trap die naar de slaapverdieping liep. Ik liep deze half op en zei de later nog vaak herhaalde woorden. “Welterusten voor heel heel heel veel nachtjes”. Met betraande oogjes en draaide mij om en liep naar mijn slaapkamer. Een halfuurtje later werd ik van mijn slaapkamer gehaald en vertelde mijn Moeder dat ik toch mee ging. Op het moment dat ik op mijn slaapkamer was, waren de familieleden die op dat moment aanwezig waren, haast allemaal beginnen te huilen en verweten mijn Moeder dat ze mij niet meenamen. Die ook mee huilde, dus ik ging mee. Ik kwam tussen de twee Leenen in te zitten op de achterbank en jaren later werd mij verteld, dat ik veel rustiger en plezieriger was geweest als die andere twee. Die hadden ook liever niet meegewild. Dat was natuurlijk ook wel een verschil. Wij kwamen ook heel toevallig op weg naar Spanje door Frankrijk waar net de tour de France werd gereden. Wij hebben een etappe daar kunnen zien. Ik vond het geweldig, het duo minder.
In Spanje kwamen wij op een camping aan, die heel erg hoog lag. Mijn ouders hadden totaal geen ervaring met kamperen of met vakantie gaan. Het waaide erg en de tent die ze gekocht hadden was een hele grote, waar je echt ervaring voor moest hebben om op te zetten. De pinnen die erbij zaten gingen allemaal krom als mijn Vader of de Leenen ze probeerde in de grond te slaan. Mijn Vader kon het niet meer aan zien en zei, “laat maar liggen, wij gaan eerst ergens wat eten”. Hij hoopte dat de hele mik mak weg gewaaid zou zijn vertelde hij nog tijdens het eten. Dat was niet zo. Ze hebben hem later in Nederland aan de familie van Eck gegeven, die zijn er mee op camping de Bijland, bij Tolkamer gaan staan. Mijn ouders en de rest van de familie en broers gingen daar allemaal staan de hele zomers, dat waren ook leuke tijden. Mijn Vader huurde een appartement en het was een fijne en bijzondere ervaring. Zeker omdat er een heel groot zwembad bij was. Mijn Moeder was erg voorzichtig, maar aangezien ik mijn diploma’s gehaald had wat zij als eis gesteld had voor ze in Aerdt wilde gaan wonen, moest ze het wel goed vinden. Toen de oppasser daar van het zwembad haar zo zag ijsberen, liep hij ernaartoe en zei dat hij het wel in de gaten zou houden. Toen kon zij ook wat vakantie gaan houden. Hij vertelde haar die avond nog dat ik wel een echte waterrat was en zij zich echt geen zorgen hoefde te maken. Ja water en ik zijn heel lang echte vriendjes geweest.
Wat onmogelijk leek was blijkbaar heel makkelijk, als je maar weet wat anderen willen zien en horen. Dat was een belangrijke les voor mij.
Beinvloeden keuzes ons pad in het leven.
Als je links afslaat, ga je niet rechtsaf. Als je naar links kijkt, zie je aan de rechterkant niks. Dit lijkt zo klaar als een klontje, maar besef je wel dat ook jij dagelijks dit soort beslissingen maakt zonder erbij stil te staan of er bewust mee om te gaan. Ik heb ontzettend veel consulten al gegeven in mijn leven en mensen uit moeten leggen dat waar ze op dat moment aangekomen waren een optelsom was van heel veel verschillende factoren. De hele grote weten mensen vaak wel, maar die bepalen niet echt je leven, ook al denken de meesten van wel. Als je een heel klein steentje in je schoen hebt zitten, heb je daar dan minder last van als dat het een grote steen is. Nee zeker niet. Die kleine doet veel meer pijn en is ook niet zo makkelijk te vinden. Als de steen heel groot is, dan ga je er niet eens met je voet in, dus kan je het corrigeren. Zo is het in het leven ook.
Vaak probeerde ik mensen die vast zaken in het leven, als ze aan mijn tafel zaten erop te wijzen dat ze hun leven totaal anders zouden kunnen gaan ervaren, als ze juist die kleine dagelijkse beslissingen eens anders aan zouden pakken. Ik geef een voorbeeldje.
Stel je gaat altijd naar dezelfde supermarkt en vaak dan ook nog via dezelfde weg. Dat doe je omdat jij denkt dat die weg het beste, of kortste is of wat dan maar ook. Ook de keuze van die supermarkt is omdat deze of bij je in de buurt is, of dat je denkt dat die het beste of goedkoopste is. Dit lijkt allemaal heel normaal, toch.
Maar door dit zo te blijven doen, kan je niet andere paden kruisen die je misschien wel zou moeten kruisen. Heel makkelijk je patronen eens tegen het licht houden en of die gewoon totaal omgooien kan je in een heel ander licht laten leven. Je kan op een andere tijd gaan, dan kom je ook andere mensen tegen enz. Het is zo makkelijk om dit soort zaken om te gooien en je nieuwe kansen te geven. Als je vindt dat je niet voldoende mensen leert kennen, is dit een hele grote eerste stap. Ook als je kapsel en kleding altijd in een bepaalde mate is gekozen, gooi die dan eens helemaal om. Ik heb ooit in een zeer moeilijk geval, iemand helemaal begeleid om weer vrij te worden in het ademen en leven. De eerste opdracht die deze persoon van mij kreeg was om in een joggingbroek naar een supermarkt te gaan ergens in een totaal andere plaats om boodschappen te doen. Deze persoon had daarvoor nog nooit een joggingbroek gedragen en had er heel veel moeite mee, maar na nog een paar opdrachten begeleiding is ze nationaal fotomodel geworden. Daarvoor durfde ze de deur niet echt uit omdat ze overal vrees voor had. Natuurlijk heb ik heel veel meer moeten doen, maar dit soort opdrachten lijken zo simpel, maar kunnen levens veranderend zijn.
Besef dat ook jij de juiste raad nodig hebt en dat als je beter bij jezelf komt jij jezelf ook beter kan helpen.
Welke beslissing was wel of niet goed. Wij maken elke dag beslissingen, vaak zonder te beseffen hoe veel dat uit kan maken voor onze toekomst. Ik zal hierna nog een paar voorbeelden geven van mensen die dit aan den lijven hebben meegemaakt. Ik weet zeker als jij nu in jouw leven achterom kijkt, je zeker ook meerdere voorbeelden op zou kunnen noemen en dat is goed. Dan heb je de mogelijkheid om er nog beter bij stil te staan. Bekijk die gebeurtenissen niet als negatief of positief, maar als feit dat het een moment op een kruispunt was waardoor je een beslissing nam. Ook kan het natuurlijk zo zijn, dat anderen die beslissing voor jouw namen, maar dat komt op het zelfde neer. Jij had als je er bewust van was geweest voldoende aan kunnen doen, of het er zelfs mee eens kunnen zijn. Wij moeten stoppen als mens zijnde om altijd alles wat als negatief ervaren, uit te leggen als iets wat ons is overkomen. Overkomen is een verkeerde kijk op de feitelijkheden. Het kan zijn dat wij er nog niet aan toe waren om bepaalde zaken op de juiste manier te zien, maar dat is iets heel anders als dat het zo maar gebeurde.
Besef dat wat je ook wilt, als het niet overeenkomt met jouw ziel en of pad in dit leven het niet zal lukken of geschieden. Maar als je kansen laat liggen er ook geen herkansingen zijn, dan gaat jouw pad die kant op waar jij dan bewust of onbewust voor gekozen hebt.
De dag dat Yolanda mij tegen kwam.
Wij ontmoeten ons op een beurs op een zondag middag. Wij stonden naast elkaar en voelden dat er iets bijzonders was aan deze situatie. Zonder reden keken wij ineens elkaar aan. Ik zei haar gedag en zij mompelde wat terug, ze was onder de indruk dat kon ik merken. Want haar ogen werden heel erg groot. Voordat zij verder wat kon zeggen, stelde ik mij voor als “Jacobus Goedegebuur, ik ben paragnost”. Wij stonden daar maar elkaar aan te kijken en ik stelde voor om even samen een kopje koffie ergens te gaan drinken. Dat vond ze een goed idee en wij plaatsten ons op een terrasje in de binnen stad van die plaats. Yolanda zou alle details nog geweten hebben, maar ik ben niet zo. Voor mij is het alleen de belangrijke punten die in onthoud en niet waar of hoe laat enz., maar zij kon dat wel. Het was gelijk een bijzonder gesprek en na een tijdje vertelde ik haar dat ik verder moest, omdat ik afspraken had. Dat snapte ze, maar vond het wel jammer om zo uit elkaar te gaan. Dat was voor mij het moment om haar diep in de ogen nogmaals aan te kijken en zonder dat ik echt over na gedacht had kwam er uit mijn mond, “wij horen bij elkaar en kunnen een goed stel zijn”. Haar ogen werden weer groter en ze stamelde, “hoe weet jij dat zo zeker dan?” Ik vertelde haar dat als ik haar arm even aan mocht raken ik het nog zekerder zou weten en dat ze dat dan ook zou kunnen voelen wat ik voelde. Dat wilde ze heel erg graag meemaken. Ik legde mijn hand op haar arm en vertelde wat ik voelde en wat zei voelde, want dat kan ik dan ook aangeven. Ze was overweldigd, maar ergens leek ze helemaal niet verbaast meer. Ze vertelde dat in Amsterdam waar zij gewoon en gewerkt had, mensen haar hadden voorspeld dat zij haar beste relatie zou gaan krijgen, met een man die heel groot en breed was met een baard en lang haar. Ze hadden een zeer juiste omschrijving gegeven van hoe ik er uitzag, als ik het eerlijk mag zeggen. Later zou zij mij vertellen dat dit in avonden van seances was geweest, die zij bijwoonde daar in Amsterdam.
Maar ik ben een man van mijn woord en moest echt weg om niet te laat te komen op mijn afspraak, die ik niet af kon zeggen. In die tijd had je nog niet altijd een telefoonnummer van iedereen of een draagbare telefoon, dus moest ik wel weg. Yolanda pakte mij nu beet en zei, “ik wil je nu niet meer kwijt, mag ik je adres”. Natuurlijk zei ik, maar mijn afspraak is niet zo lang, maar wel bij mijn huis in de buurt, heb je geen zin om straks daar even langs te komen voor wat meer tijd voor elkaar? Dat vond ze helemaal goed en wij gingen uit elkaar, wetende dat later die middag wij elkaar weer zouden zien.
Ik werkte mijn afspraak af en ging naar huis en aangezien dat mijn Moeder op de eerste verdieping woonde en ik schuin er boven op de hoogste, kon ik zien als er iemand aan de voordeur zou komen van over het balkon bij mijn Moeder haar flat. Ik vertelde het verhaal aan haar en natuurlijk was ze niet verrast omdat ik mijn hele leven al rare dingen had en meemaakte. Maar ze wilde toch dat ik oppaste om zo maar iemand in mijn huis te halen. Of ik een klein kind was, zo kon ze tot haar laatste dag in haar leven zich zorgen over mij maken. Een heerlijk mens was het.
Op de juiste tijd kwam Yolanda aan de deur en ik ging die snel open doen en wij hebben een heel goed gesprek gehad en waren beide overtuigd dat wij samen door moesten gaan. Ik pakte wat spullen en ben met haar meegegaan naar Oldenzaal en wij woonde na een paar uur al samen. Ze vertelde mij nog dat ze een tijdje in de berm had gestaan toen ze naar mij toe kwam en toen ze daar stond wist ze zeker dat als ze door zou rijden haar leven totaal op de kop zou komen te staan en het nooit meer het zelfde zou worden.
Het doorkrijgen in de tijd dat ze jong was in Amsterdam was voor haar heel belangrijk in de latere beslissing, maar nog meer dat wat ik haar kon vertellen en voelde voor haar. Wij zijn heel lang zeer gelukkig geweest en hebben ontzettend veel meegemaakt.
De dag dat de wereld voor Siny veranderde.
Siny was als een van de vele vrijwilligers die mij hielpen in Almelo waar ik een zaak had. Zij was in veel gesprekken met Yolanda op het juiste spoor gekomen en zij kreeg haar leven goed op de rit. Ook had ze al een paar keer als medium op spirituele beurzen gewerkt, door wat zij bij ons geleerd had. In andere stukken is al veel uitgelegd, over hoe dat liep, maar hier wil ik nog even op wat anders in gaan. Een tijd nadat Yolanda overleden was, wilde ik het huis opruimen en ook o.a. de kleding van haar weg doen. Het liefst aan mensen die het goed konden gebruiken, want er hing heel veel wat nog nooit gedragen was ook. De laatste jaren kocht ze veel te veel kleding en schoenen, gewoon om fijn bezig te zijn. Uiteindelijk zijn er tientallen plastic vuilniszakken vol met kleding weg gegaan, naar mensen die het graag wilde hebben. Siny wilde mij wel helpen om alles op te ruimen en er waren al een paar keer mensen geweest, maar nog lang niet alles was weg. Ik wilde het echt achter mij hebben, omdat ik verder moest, dat wist ik en aangezien ik ook te horen had gekregen dat ik Siny een kans moest geven in mijn leven van Yolanda, vond ik het fijn dat zij steeds meer een plekje in mijn leven invulde. Maar een relatie moet ik eerlijk in zijn zag ik niet zo maar zitten. Het was voor mij een samen zijn en maatjes zijn, daar kon ik heel blij mee zijn, omdat ik toch wel mij eenzaam voelde zonder Yolanda die zolang mijn partner was geweest.
Siny heeft heel veel voor mij gedaan en op een bepaalde dag wilde ik dat het nu over zou zijn en dat alles die avond weg moest, ik was het zat om bezig te zijn met die spullen. Siny zou zorgen dat er een paar mensen mee zouden helpen en ik dacht op haar te kunnen rekenen, dus had niks gecontroleerd. Die avond kwam zij alleen aan en zei dat het wel zou gaan lukken. Ergens was ik teleurgesteld over dat zij alleen was, maar aan de andere kant was het ook fijn om niet steeds te veel mensen om mij heen te hebben. Wij hebben heel veel opgeruimd en als ik heel eerlijk ben, heeft Siny het meeste gedaan. Ik wil mij altijd goed houden, maar het raakte mij toch wel, dat alles zo maar weg ging van die vrouw die mijn hart had gestolen. Het werd later en wij gingen zitten en dronken wat. Het gesprek werd nu ook wat persoonlijker en Siny liet heel goed merken, dat zij er bewust voor had gekozen om deze avond met mij alleen het op te willen lossen, zodat het rustiger zou zijn. Maar nu merkte ik dat ze niet helemaal eerlijk was. Mijn aanvoelend vermogen had ik al een tijd daarvoor op stop gezet. Het laatste halfjaar voor Yolanda overging, was ik begonnen om totaal niks meer te willen weten of voelen en dat beviel mij wel, want het was te heftig om vaak aan te kunnen ook omdat ik haar steun wilde zijn en niet bezig wilde zijn met te veel denken in als…. Maar nu voelde ik in eens een hele zware druk op mij en de woorden van Yolanda kwamen in mijn hoofd als mokerslagen neer. Geef haar een kans in jouw leven en dat bleef maar hameren. Ik had eigenlijk meer aangenomen dat het een stukje van mijn leven zou zijn, maar als ik terug dacht aan de woorden op papier en die haar dochter en zuster mij verteld hadden, dan kon ik er niet meer omheen. Kon dit waar zijn, dat ik nogmaals verliefd zou worden en zijn. Niks is onmogelijk dat wist ik ook wel, maar wilde ik dat dan wel. Siny was voor mij een soort van toeverlaat en ik wilde haar ook niet kwetsen. Mijn gevoelens zijn niet zoals de meeste mensen die hebben. Ook ben ik ontzettend veeleisend en kan moeilijk zijn, of moet ik zeggen ik ben een zeldzame keer niet moeilijk. Siny was voor mij mens met een ziel die eigenlijk te lief was en te gesloten om echt mee om te gaan dacht ik. Maar moest ik haar nu een kans geven of niet. Natuurlijk moest ik dat, maar hoe doe je dat met mijn gevoelens en gebruiksaanwijzing. In eens wist ik het ik moest haar bewegen om iets te doen, wat ze zeker niet zou doen, dan wist ik of ze het echt meende en aan zou kunnen om over haar eigen schaduw heen te stappen of wij wisten beide dat het geen kans was.
Ik keek heel diep in haar ogen aan en zei, “zou jij met mij een relatie verder uit willen bouwen? ” Zonder na te denken zei ze gelijk, “ja”. Maar daar schoot ik niks mee op, dus ging ik verder. “Als je met mij denkt een relatie op te willen bouwen, zal je nu om die tafel heen moeten lopen en mij een kus geven, anders zal het nooit wat worden”. Siny stond op en kwam om de tafel heen en gaf mij een kus. Later zou ze mij vertellen dat ze heel zeker wist dat ze dat niet zou doen, maar het gevoel had dat ze geleid werd om die tafel heen. Yolanda had meer in haar mars als dat velen ooit in de gaten hadden, maar wij waren er beide blij mee dat ze het zo goed voorhad met ons.
Siny en ik zijn nu al weer jaren getrouwd en weten zeker dat wij bij elkaar blijven, zeker tot dat een van ons overgaat.