Amsterdam, daar hebben wij maar een paar jaar gewoond en toen zijn mijn ouders verhuisd naar Oss in Brabant. Mijn oudere broers gingen op Judo om zich ook lichamelijk te ontwikkelen. Het zou voor mij als jongste van de familie ook goed zijn. Ik werd meegenomen om naar hun te kijken, zodat ik ook enthousiast zou worden.
Mijn ouders wilde graag dat ik ook aan judo zou gaan doen op die sportschool waar hun heen gingen. Ik ging er kijken en zag ze van alles doen in hun witte pakken. Maar het kon mij niet boeien, ergens was het niet mijn ding. Ik wilde naar huis toe gaan, toen ik in een klein zijstukje een weg geschoven klaslokaal zag, met kinderen en ouderen in zwarte pakken en totaal andere bewegingen.
Iets liet mij stoppen en ik ben gaan zitten kijken, tot ze klaar waren en de leraar naar buiten kwam, vroeg ik of ik dat ook zou kunnen leren wat zij daar aan het doen waren. De leraar keek mij aan en zei, “Haast alles wat een mens in een sport wil leren is mogelijk, als de geest het maar wil”. Ik vond het mooi hoe hij zo tegen mij sprak en het maakte hele grote indruk. Ik meldde mij aan en de tijd dat wij daar woonden ben ik twee keer in de week op les geweest bij Tai Chi.
Toen wij gingen verhuizen, nam ik afscheid en de leraar zei tegen mij, “Ga in je verdere leven ook Yoga opnemen”. Ik was verbaasd, want ik vond dat iets voor watjes (ook al bestond die term toen nog niet…). Nee ik wilde stoer zijn, een echte knul en wilde de hele wereld veroveren. Niet uit agressie, maar wel uit innerlijke kracht zoals ik dat daar geleerd had. Hij keek mij liefdevol aan en zei terwijl hij mij een boekje in de hand gaf wat ik als afscheid mee kreeg, “Je bent elke les de eerste en de laatste 20 minuten bezig geweest om Yoga te leren en ik vind dat je een natuurtalent bent, het zou zonde zijn om het geen plaats in je leven te gaan geven”. Ik was verbaasd, maar met het bladeren in het boekje, zag ik wel dat die oefeningen die erin stonden, allemaal ook die waren die ik elke dag deed als ik opstond uit bed en voor ik ging slapen. Niet alleen tijdens de lessen deed ik het dus twee keer 20 minuten, maar dagelijks heel veel.
Deze les, dat ik heel veel meer geleerd had, als ik op het eerste gezicht in de gaten had, boeide mij erg. Want ik ging ervan uit, dat ik op vele gebieden het vaak beter al zag als anderen en sneller. Nu kon ik niet terug en wilde dat ook niet en heb deze oefeningen tot op de dag van vandaag een onderdeel laten zijn van mijn bestaan. Ook heb ik jaren lesgegeven in o.a. Yoga en andere oosterse sporten. Niet alleen mijn lichaam had er baat bij, maar ook mijn hoofd als kind werd erdoor stil gemaakt en dat was waar ik zeker behoefte aan had en eigenlijk nog heb.
Ik had van te jong af aan chaos in mijn hoofd en kon dat met moeite rustig krijgen. Ook had ik Aura Migraine en moest dan een hele dag in een donkere kamer liggen om het uit te houden. Hoofdpijn en misselijkheid had ik erna, als het bewegen en flitsen weg was. Ik zocht vanaf het moment dat ik mij terug kan herinneren, naar oplossingen voor die dingen waar ik tegen aan liep.
Toen mijn Moeder mij daarvoor meenam naar een dokter, wilde die mij tabletten voorschrijven. Ik keek naar het recept en vroeg hem, wanneer moet ik deze dan nemen? Zijn antwoord was, dagelijks. Een bij het ontbijt en een bij het avond eten. Ik was verbaasd, want ik vond dat die migraine wel vervelend was, maar ik had het in die tijd zeg maar éénmaal per paar maanden. Ik heb het recept niet meegenomen, omdat ik het volslagen onzinnig vond om voor zoiets dagelijks medicijnen te slikken.
Trainen werkte veel beter dan de medicijnen die de arts mij ervoor wilde geven. Dat gegeven was een zeer goede les op jonge leeftijd al in mijn leven.
Lichaam en Geest dienen zo veel als mogelijk in balans te zijn.
Was de boodschap die mij toen duidelijk werd, die ik doorgekregen had, waardoor ik mij nog meer als eerder al bewust werd dat het Taoïsme iets was wat bij mij hoorde.
Taoïsme is eigenlijk gebaseerd op een heel simpel gegeven. Zorg dat alles in balans is. Toeval bestaat niet of alles is toeval. Er is heel veel over te lezen, maar heel veel is ook opgeklopte dikdoenerij van instanties die zich het aanmeten dat ze het weten.
De stelling dat je in het leven alles wat je doet of juist laat via het kijken op een weegschaal in balans kunt krijgen of houden, was voor mij iets waar ik wat mee kon. Het door mij ontwikkelde andere systeem wat ik HSB (Human Spiritual Balans) heb genoemd had dit als begin punt.
Simpel gezegd, als je een inspanning doet, moet je er na goed rusten, om in balans te komen. Maar ook overeenkomstig eten en drinken, om te herstellen. In die tijd dat je hersteld, is het goed om te rusten, mediteren en of leren. Zodat je als je weer in actie wilt komen, voor werk of training, je ook weer echt in balans bent. Deze regels houd ik mij voor zover het mogelijk is aan in het leven. Mijn probleem ligt echter erin dat ik alles of niks ben. Als ik iets doe, dan doe ik het zo ontzettend fanatiek, dat ik erna ook de balans alleen kan herstellen door meditatie en veel eten. Dat is niet erg, voor mij. Ik ben het gewend en zou ook niet anders meer willen. Ik train dagelijks en pak elk moment om mijn geest of lichaam te trainen.
I de lessen die ik veel gegeven heb, vertelde ik altijd.
“Als je niet traint op die momenten per dag, die dagelijks terugkomen en niet te vermijden zijn, dan train je nooit goed”.
Voor meer informatie en toelichting zie het hoofdstuk HSB.
Shihan Gezondheid Thee
Later kreeg ik in een visioen door hoe ik een speciale thee moest gaan maken, die ervoor zou zorgen dat alle niet menseigen kleur- en gifstoffen uit het lichaam zouden verwijderen. Deze thee, werd er in mijn visioen aan mij doorgegeven, was als ondersteuning om dagelijks te kunnen gebruiken en de balans in ons lichaam beter te kunnen handhaven. Wij hebben te veel mens-oneigenlijke stoffen die wij dagelijks binnen krijgen door gewoon al adem te halen en water te drinken.
Deze verkoop ik in onze winkel en stuur ze ook naar vele landen, aan mensen die er ooit van gedronken hebben, of van gehoord hebben. Het werkt bijzonder goed en de ingrediënten heb ik wel openbaar gemaakt, maar de voorbereidingen met o.a. verschillende steensoorten is geheim. Meer informatie op de website www.shihan.eu
Alle andere punten hier uitgebreid aan bod laten komen is te veel voor dit boek, maar eigenlijk komt de rest neer op wat je bij deze twee hebt kunnen leren.
Het HSB-systeem is altijd en overal toe te passen, dat is het grote verschil met alle andere manieren van training. Ook zitten er verschillende meditatietechnieken in die door iedereen te doen zijn. De op Yoga lijkende oefeningen, zijn zelfs voor zeer oude en gedeeltelijk gehandicapten uit te voeren, omdat het om het innerlijke gaat en niet om wat er aan de buitenkant gebeurt.
Trainen is dus niet naar een sportschool gaan. Dat kan weer als hulpmiddel gebruikt worden, maar kan nooit voldoende zijn om werkelijk het verschil te maken. Net als met medicijnen het is in de meeste gevallen een aanvulling en soms een hulpmiddel. Maar het altijd streven naar een beter leven en gezondheid moet voorop staan.
Onze maatschappij is ingesteld om alles te snel te willen corrigeren en of aanvullen met medicamenten. Medicamenten zijn alleen van belang als gebleken is dat er iets echt in de geest of het lichaam niet in orde is wat het zelf niet kan herstellen. Of dat het is om dat herstellingsvermogen een beetje te helpen. Dat is vaak ook bij hele jonge of oude mensen een aanvaardbaar gegeven.
Later maakte ik mee in mijn leven dat het ook op vele manier toe te passen was wat ik had geleerd en doorgekregen. Brabant bracht veel, maar nu ik dit schrijf moet ik ineens denken aan iets wat veel later afspeelde maar juist weer kan geven hoe dat je gevormd wordt.
Een moment wat ik mij als de dag van vandaag nog kan herinneren is het volgende.
Controle over jezelf in lichaam en geest.
Ik woonde alweer jaren in een hele andere plaats, volgens mij was het de tijd dat ik in Lobith woonde. Ik kwam zeker een keer per week wel op de koffie bij mijn ouders, maar meestal vaker. Ik zat net toen mijn een na oudste broer binnen kwam, ook voor koffie. Het was vaak een zoete inval bij mijn ouders en dat vond iedereen ook zo fijn, want daar kwam je iedereen tegen. Hij keek mij aan en zei, “zou jij mij even willen helpen, ik krijg zo een partij wasmachines aan en die moeten dan achter in mijn schuur neergezet worden”. Natuurlijk wilde ik dat, want ik ben iemand die altijd klaar wil staan voor anderen. Hij was ongeveer 14 jaar ouder als ik en totaal anders als ik. Hij was een zenuwpees vond ik. Ooit wel een hele goede sportman geweest, maar hij had ook veel last van zijn longen. Onze Vader had chronische bronchitis zoals dat toen heette. Later werd dat in allemaal verschillende soorten astma onderverdeeld. Ik had het een korte tijd als kind ook, maar toen ik hoorde dat je door training er ook overheen kon groeien heb ik die handschoen opgepakt en gewonnen. Wel heb ik later hypergevoelige slijmvliezen weer opgelopen door het werk wat ik kortstondig gedaan heb. Dat was plafonds leggen van travertin. Dat zijn van die plafonds die je op heel veel plaatsen ziet, zeker ook in gezondheidscentra. Waar ik nooit wat van heb begrepen, het is brandvertragend en dat was de reden dat de meeste het lieten installeren, maar het kan niet goed zijn voor je luchtwegen. Maar zo is deze wereld en daar komen ze dan vaak jaren later pas weer achter. Nu liggen ze nog overal, wat ik belachelijk vind. Als je er ooit een ziet en je kan erbij, even met je hand er zacht tegenaan tikken en je zal zien dat het glinsterend naar beneden dwarrelt, de vrije wereld en je longen in. Daar zit een soort van glas en steen in verwerkt waar ik nooit helemaal meer overheen kom, maar door mijn juiste ademhaling heb ik er vrijwel geen nadeel van.
Ik ging met hem mee en toen wij er net stonden, zag ik een hele grote vrachtwagen aankomen. Deze bleek tot aan de nok vol te staan met Turnamat wasmachines. Oude die hij opknapte. Hij schuurde en spoot ze zodat ze mooier haast waren als nieuw. Ook de elektra werd meestal vervangen en wat nog meer nodig was. Hij verkocht ze, maar verhuurde er ook een aantal aan de camping van Jan Bruns in Aerdt waar wij tegenover woonde toen ik heel jong was. Ik vroeg hem nog hoe hij dat in zijn eentje had willen doen, want het was wel heel erg veel. Die machines zijn niet zwaar, maar wel onhandig. Je kan ze als je groot bent alleen tillen, maar zo veel is wel een uitdaging. Zeker voor iemand als hij. Niet dat ik hem naar beneden wilde halen, maar van krachttraining had hij nog nooit gehoord. Hij was een zeer begenadigd voetballer geweest. In de tijd dat wij in Amsterdam woonde, had hij zelfs bij de jeugd van Ajax gevoetbald en hem werd een grote toekomst voorspeld, maar omdat mijn ouders veel verhuisden en ze hem te jong vonden om daar te blijven is het gebleven bij veel talent. Later is hij scheidsrechter geworden en heeft daarin ook op de nominatie gestaan om betaald voetbal te gaan fluiten. Ook heeft hij zich in de top gespeeld toen hij jong was met biljarten. Ik vond hem dus zeker een goede sporter, maar toch heel anders als ik, met wat ik allemaal deed. Maar hij gaf aan dat er eigenlijk wel twee anderen zouden komen helpen, maar die waren niet op komen dagen. Nu waren we met ons tweetjes en moesten maar kijken hoe ver dat we kwamen. De chauffeur van de vrachtwagen had al gelijk gemeld dat hij last van zijn rug had en niet kon helpen. Ik geloofde hem wel niet, maar snapte hem wel. Als je zo’n mentaliteit hebt, is dat normaal dat je anderen niet helpt. De chauffeur zette er telkens een neer, zodat wij die van de laadklep konden pakken, dat kon zijn rug nog net aan blijkbaar. Hans, mijn broer pakte er een aan en begon te rennen als het ware. Dat was niet echt rennen, maar hij liep altijd of dat er iemand achter hem aan zat vond ik. Net een stap te snel en dan ook net niet op de juiste adem kunnen komen. Een zenuw ding vond ik dat ook. Ik pakte er eentje op en voelde en woog het gewicht nauwkeurig. Pakte de eerste op en liep heel langzaam mijn passen tellend naar achter waar ze moesten komen en zette het apparaat neer aan de andere kant van waar hij die van hem neer had gezet. Liep langzaam terug, goed lettend op mijn passen en ademhaling. De tweede pakte ik en keek nu of wat ik gemerkt had bij de eerste beter kon en efficiënter. Ik zag uit mijn ooghoek dat hij er al drie opgehaald had toen ik aan mijn tweede begon. Hij keek geërgerd naar mijn manier van werken, omdat ik het wel heel langzaam deed. Ik vroeg aan hem, wat hem dwars zat en hij antwoorde, “ik word er een beetje kriebelig van als ik jou zo rustig zie werken”. Dat snap ik zei ik, maar we zullen zien hoe het ervoor staat als we aan het einde zijn, of denk je dat je jouw helft, zo eerder klaar hebt als ik, gaf ik van repliek. Er kwam geen antwoord meer en ik wilde er ook niet meer woorden aan vuil maken. Toen hij op de helft van zijn aantal was, moest hij stoppen en naar de wc en wat drinken en nog eens langs zijn rug wrijven. Ik ging gewoon op mijn manier door en ik kon met het rondje wat ik maakte meer tempo maken. Hij heeft er nog enkele naar achter kunnen brengen voordat ik klaar was. Zonder er een woord over vuil te maken heb ik toen zijn gedeelte ook nog naar achter gebracht en ben weer naar mijn ouders gegaan om verder koffie te drinken. Hij heeft er ook nooit meer wat over gezegd. Ik was niet moe en voelde mij eerder verfrissend en doorbloed. Niet omdat ik het beter als hem kon, maar omdat ik de kracht had gehad om mij niet mee te laten slepen in zijn tempo en stress. Dat was voor mij een bewijs dat ik nog verder was als ik gedacht had in het onafhankelijk functioneren ook naar een broer toe, waar je min of meer toch tegen op keek als jongeling zijnde.
Later tijdens een kermis avond, was ik ook bij mijn ouders en liep met hem en zijn vrouw mee naar huis, toen hij zich ineens omkeerde en mij met de vlakke hand een tik in mijn gezicht gaf. Ik deed niks terug. Dat was in een tijd dat ik misschien wel het hoogste niveau had wat ik ooit zou halen op gevechtsport gebied, maar had niet de behoefte daar iets tegenover te zetten. Ik ging naar mijn ouders hun huis en hij had mijn Moeder al gebeld en zei dat hij niet meer naar huis durfde, omdat hij bang was dat ik hem wat aan zou doen. Mijn Moeder vertelde hem dat ze mij beter kende, als dat hij mij kende en dat ik dat nooit zou doen en gerust naar huis kon gaan. Ik kon er alleen maar om lachen en vroeg, waarom hij het gedaan had, want zij zou er best wel meer van weten. Natuurlijk wist ze dat. Gewoon spanningen in de familiesfeer zal ik het maar bij houden, iets wat iedereen weleens heeft en hij kon het beter tegen mij doen als tegen een ander vond ik ook.
We zijn erg uit elkaar gegroeid als totale familie, na het overlijden van mijn beide ouders. Toen ik ging trouwen met Yolanda, een van de belangrijkste momenten uit mijn leven, was hij er 45 minuten, meer tijd had hij niet. Hij was alleen, want zijn vrouw wilde niet reizen was wat ik te horen kreeg.
Er schiet mij nog een andere situatie te binnen, die met hem te maken had, die wel totaal anders was en zeker niet kwaad bedoelt, maar ik zat er wel weer mee. Ik zat tussen werk en shit in en mijn beide broers die na mij kwamen, werkten voor een bedrijf in België. Het had iets met internationaal vervoer van bloemen en planten te maken. De broer van de toenmalige vrouw van mijn broer Leen, reed voor hun ook op een vrachtwagen. Ik zat op de koffie bij mijn Moeder en hun kwamen binnen om ook even koffie te drinken. Er kwam ter sprake dat de bijrijder van de vrachtwagen niet op was komen dagen en of ik geen tijd had om mee te gaan, dat scheelde met uitladen enz. Ach alles beter als alleen zijn, dus ik ging mee. Alles ging goed en niks aan de hand toch. Maar een paar weken later, werd ik door agenten met getrokken pistolen van mijn bed gelicht zoals ze dat noemen. Verhoord en in afzondering gezet. Niemand mag je dan zien of met je praten. Wat ik ook vroeg, niemand vertelde mij waarom of wat. Ik wist zeker dat ik niks gedaan had, maar als ik eerlijk ben komen die muren na de eerst dag wel op je af. Ik heb hele dagen mijn oefeningen en meditatie gedaan. En ik snapte ineens dat mensen doorslaan als je maar een tijdje daar zit. Als ik naar de wc geweest was, moest je bellen, zodat zij door konden trekken. Dat duurde vaak wel een uur voordat ze op dat knopje konden drukken, om je stront weg te spoelen. Mijn respect voor de politie was als niet hoog, maar na deze ervaring was alles wat er nog was, weg gespoeld met hun laatste spoeling op mijn laatste dag daar.
Wat was er nu gebeurd en waarom zat ik daar. Let goed op, want het is totaal gestoord weer, maar normaal in mijn leven. Er was op dat bedrijf in België, iets gebeurt wat niet door de beugel kon. Mijn broers was dus ook om opheldering gevraagd en ze moesten beide een verklaring afleggen. Nog niks aan de hand toch.
De vragen die ze kregen waren, over wat er in een paar dagen daar was gebeurd en of zij de mensen konden die erbij betrokken zouden kunnen zijn. Ze kregen een lijst met omschrijvingen van mensen. Ook die van de vrachtwagen die in die dagen er geweest was met een chauffeur en bijrijder. Mijn broer Hans, wist niet wie die bijrijder was geweest, had hij in zijn verklaring neergezet. Dat vonden de rechercheurs wel heel raar dat hij zijn eigen broer, niet wilde kennen, of zat er meer achter. Hij had ook een andere achternaam, dus waren er twee rare situaties. Dat was het, niet meer. Ik zat die dagen dus 100% voor Jan met de korte achternaam in die cel.
Op mijn bruiloft toen is er is nog een neefje geweest en de rest heb ik haast allemaal nooit meer gezien in de tijd dat zij geleefd heeft en ik vind dan ook dat wat toen niet van belang was het ook niet meer zal zijn in mijn huidige leven. Soms duikt er iemand op en dat vind ik heel erg fijn en neem ik mij voor om ook weer bij hun langs te gaan, maar dat komt er niet makkelijk meer van omdat ik nu eenmaal die ik langer niet zie als 3 weken, op de een of andere manier uit mijn gevoel en geest zet. Dan is de band er niet echt meer voor mij, ik moet door en kan niet met te veel emoties en gevoelens leven waar ik niks mee kan. Heel zeker zullen ze dat niet begrijpen, maar daar kan ik niks aan doen, of ze moeten mijn stukjes vaak lezen op Facebook. Daarin probeer ik zaken uit te leggen en ook lessen te geven aan die ze willen lezen.
Zo ben ik en zo wil ik ook leven. Zijn ze dan niet meer welkom, kan je vraag zijn. Natuurlijk wel, want ik geloof in het verhaal van de verloren zoon uit de Bijbel. Ik kan heel hard zijn, maar nooit langer als één dag, want ergens leef ik niet langer en daar ben ik vaak heel blij mee.
Kwaad worden is menselijk, kwaad blijven is Duivels.
Dit waren de dingen die ik geleerd heb in mijn jeugd, zeker ook in de tijd daar in Brabant.
Oss, daar ook maar weer een paar jaar gewoond, omdat mijn ouders een groter gebouw zochten voor hun fabriekje met kroketten e.d.
Toen kwamen ze in het hele kleine dorpje Aerdt uit in Gelderland.