Toen wij in Aerdt kwam wonen, behoorde dat dorpje nog tot de “Gemeente Herwen en Aerdt”. Bestond deze gemeente dan uit deze twee dorpjes? Nee, niet in het minst. Aerdt, Herwen, Tolkamer, Spijk en Lobith waren de paar dorpen die voor mij als een soort van kuip tussen de dijken lagen en ergens niks met elkaar te maken wilden hebben op vele gebieden. Als je zoals mijn Vader later nog heeft willen proberen om die kleine dorpen, die ook allemaal een eigen voetbalelftal hadden met een eigen veld. Samen te laten werken, al was het alleen maar op dat voetbalgebied. Dan kreeg je van alle kanten te horen, dat je daar niet eens over na hoefde te denken. Nee het vormde op papier een gemeente, maar meer ook niet.
Het stadhuis van deze samengestelde gemeente, stond in Lobith en zoals daar in die tijd, was dat aan een dijk.
Ik was maar een dreumes en moest nog heel veel leren, dus ook alles over ook Aardrijkskunde. Maar toen ik daar kwam wonen hoorde ik wel al gelijk een soort van geheim, of was een onwerkelijkheid over deze regio. Ik hoorde dat er in de aardrijkskunde boeken een fout stond. En was het nu alleen nog maar een fout in de boeken, waar ik op school kwam. Dan had ik het misschien nog kunnen begrijpen. Nee het stond overal en in elk boek in heel Nederland als een soort van leugen vond ik vermeld.
Mijn verbazing was totaal toen ik dat hoorde.
Dan verander je dat toch als iemand een fout gemaakt had. Maar nee, dat was eigenlijk niemand van plan leek het wel. Veel later heb ik ook nog wel mensen gesproken die vonden dat het anders zou moeten, maar ja, die hadden het niet voor het zeggen. Het gaat in deze wereld niet om wie gelijk heeft, of wat eerlijk is.
Daar kon ik ook op dit gebied maar moeilijk aan wennen, maar het was wel zo.
Wat staat er dan zo fout op al die kaarten, zullen heel veel nu denken. Alle mensen leerde in die tijd dat de “Rijn” in ons land komt in…. Ja goed zo. Lobith!
Maar dat is helemaal niet zo, die rivier komt in Nederland echt in het plaatsje Spijk. Een heel klein dorpje waar vroeger allemaal steenfabrieken stonden. Voor velen zal zoiets een biet zijn, maar voor mij was het een bewijs van hoe deze mensheid omgaat met de waarheid.
Waarheden worden onzekerheden, als ze niet blijken te kloppen.
Ook zijn waarheid en eerlijkheid, aan plaats en tijd bepaald, was mijn conclusie als kind.
“Er is ooit in de geschiedenis van Nederland wel een tijd geweest dat dat wel zo was, maar die tijd ligt al ver achter ons. De loop van de Rijn is in de loop der eeuwen veranderd en Lobith ligt tegenwoordig niet eens meer aan de Rijn.”
“De Rijn komt Nederland binnen bij het plaatsje Spijk. Tot 1817 was dat Duits grondgebied, maar het dorp werd in 1817 bij Nederland gevoegd. De Rijn komt daarom sinds 1817 ons land binnen bij Spijk.” (Bron http://www.feit-of-fabel.nl/lobith.html)
Ook toen ik net daar woonde, was er een controle van de schooltandarts. Hij wilde mij een beugel in maken, omdat ik een tand had die schuin stond. Het boven mondstukje werd op maat gemaakt en mij ingedaan. Toen ik het in had, zat dat voor mij voor geen meter. Ik kwam thuis en melde dat aan mijn Moeder. Gelijk zei ze, nu kan hij er nog wat aan doen. De schooltandarts was nog bezig in zijn hele grote witte bus op het schoolplein. Mijn Moeder ging met mij mee. De man keek en zei, dat hoort zo, en het moet steeds aangedraaid worden, het wordt niet echt heel veel plezieriger. Andere kinderen dragen het ook en die hebben er geen problemen mee. Dit sloeg voor mij al haast naar de verkeerde kant door, maar het kon nog erger. Hij zei erachteraan, “want als je zo’n scheve tand houdt, dan krijg je later nooit een meisje”. Dat deed de deur dicht. Ik haalde het onding eruit en gooide het op de grond en trapte er op. Zodat het compleet aan stukken daar zielloos op de grond lag. Er was met mij totaal niet meer over te praten en heb die scheve tand dan ook gehouden tot mijn 40ste levensjaar. Nooit was er voor mij tot die tijd een aanleiding om er iets aan te veranderen.
Ik spring even van de hak op de tak, omdat het toch ook wel een belangrijk moment in mijn leven was. Het ontdekken van bepaalde eigenschappen en het toegeven aan een ander, alleen omdat die het graag wilde. Ik probeerde in mijn jeugd altijd wel anderen het ook naar de zin te maken, maar snapte vaak niet wat ze ergens aan vonden. De reden dat anderen met bepaalde zaken en dingen blij konden zijn, was iets wat voor mij niet makkelijk te begrijpen was. Ik heb een totaal andere beleving van de meeste dingen in het leven als de meeste mensen (zeg maar allemaal) die ik heb leren kennen in mijn leven. In een hoofdstuk kom ik nog wel terug op een aantal van mijn relaties, maar bij dit stuk hoort toch ook even een klein stukje.
40 jaar. De relatie die ik toen kreeg en mijn leven totaal veranderde, had iets met tanden. Ze had bij haarzelf voor een Godsvermogen aan geld uitgegeven om alles er goed uit te laten zien. Zij had een zeer goede en gerespecteerde baan met een zeer goed salaris. Ik werkte voor mijzelf en kon de broek goed ophouden, na een tijd van kommer en kwel, maar was nu zo ver dat ik geen financiële zorgen had. De wereld lag voor mij open, ik had kind nog kraai en wilde uit Zevenaar weg, gewoon omdat ik er alweer te lang geweest was. Na het overlijden van mijn Vader was ik even bij mijn Moeder in huis gegaan om haar bij te staan, maar nu wilde ik toch verder weer de wereld in. Ik had een flat en mijn inkomen werd te hoog om nog in aanmerking te komen voor huursubsidie en dat vond ik een goede reden om mijn vizier te gaan verleggen.
Ik bezocht een beurs en kwam haar tegen, onze blikken kruiste elkaar en wij dronken een kopje koffie. Aan het einde van die dag woonde ik in Oldenzaal bij haar in. Zij was 41 jaren jong en haar naam was Yolanda.
Ze stoorde zich eraan dat ik zo’n scheve tand had en snapte niet dat ik er niks aan liet doen. Toen ik haar uitlegde dat ik dat soort dingen niet had en dat wat gebeurd was als kind, waardoor ik het ook nooit meer wilde, snapte ze dat wel. Ze gaf echter aan, dat zij er moeite mee had, omdat ze mij knap vond en zij moest toch hele dagen naar die tand kijken. De oplossing was, dat zij het betaald heeft en ook de tandarts uitzocht waar het veranderd is. Voor mijzelf had ik het echter nooit gedaan, maar voor haar wel. Mijn gevoel van eigenwaarde is zo groot dat ik niks hoef te veranderen aan wie ik was vanaf mijn geboorte, maar als ik anderen een plezier kan doen, is dat totaal wat anders. Dat is mijn gevoel van sociaal zijn en mogelijk het enige wat ik op dat gebied wel kan bieden aan de ander. Maar daar kom ik nog wel verder op terug.
Alles wat normaal is, is waar voor velen. Maar geen feit.
Doordat ik van school moest wisselen, wat kwam door een voorval in Arnhem. Kwam ik in Zevenaar voor een verrassing te staan. Ik had tot op dat moment de oude wiskunde gehad en bij de nieuwe school waren ze het jaar eerder al overgestapt op een nieuwe methode. Dat was schrikken, want in Arnhem behoorde ik bij de beste op dat gebied, maar hier snapte ik niks van. De leraar die het onderwees was er ook niet eentje waar ik blij van werd. Hij had totaal geen humor en werd door de klassen dan ook niet erg serieus genomen. Wim heette hij, maar wij noemde hem allemaal Willem. Dat kwam omdat op dat moment de “fabeltjeskrant” een dagelijks kinderprogramma was, waar ook alle volwassenen naar keken. Daar had je Ed en Willem Bever en ach dat leek erop. Hij kon helemaal uit elkaar spatten als wij hem zo noemde.
Emancipatie mijn hoela.
Ik ben er nooit een voorstander van geweest om leraren met hun voornaam aan te spreken, want dat verlaagd voor mij het natuurlijke respect wat ik wil hebben voor iemand die mij wat wil leren. Ik houd van rangen en standen, als je die verdiend hebt. Het is iets waardoor ik zeker van mening ben, dat deze wereld hard achteruit aan het gaan is. Missend respect. En dan zeker voor ouderen en die zich al waargemaakt hebben. Deze maatschappij wil alles graag vervlakken en daardoor ook gemiddeld maken. Door de jaren 60 en 70 van de vorige Eeuw, werden mensen zogenaamd ineens allemaal gelijk. Wat nooit kan, volgens mijn inzichten. Wij zijn juist totaal verschillend en moeten daar het maximale uit halen. Dan ben je een goed team, om deze wereld en Aarde te kunnen behapstukken. Er is geen enkele teamsport, bij mij weten, waar je allemaal dezelfde soort poppetjes neer kan zetten. Als je in een voetbalelftal, of het nu mannelijk of vrouwelijk is, geen verschillende werkende poppetjes neer kunt zetten, zul je nooit kunnen winnen. Stel je hebt de beste aanvallers van de wereld, maar denkt, die zijn zo goed, we stellen gewoon dan maar geen keeper op. Wat denk je dat er gebeurt. Dit voorbeeld is zo stom, dat ik nooit heb kunnen begrijpen dat de hele wereld niet zo kan denken als ik. Niemand is meer als de ander, of je moet op een bepaald gebied aan kunnen tonen, dat het wel zo is. Dan kan je de andere het ook weer leren. Zo hoort een maatschappij opgebouwd te worden. Aanleg en of heel veel ervaring zouden veel meer gewaardeerd moeten worden. Ik vind dan ook dat je zo iemand met meer respect moet behandelen om wat deze kan. Dan kan deze zich ook prettiger voelen en jou de juiste aanwijzingen geven. Gelijkheid leidt tot overleg. Dat kan soms goed zijn, maar meestal behoren er spijkers met koppen geslagen te worden. Dan is een hiërarchie noodzakelijk. Een communistisch en marxistisch systeem is haast perfect, maar niet uit te voeren, omdat er toch altijd mensen zullen zijn die zichzelf voortrekken ten opzichte van anderen. De beste democratie is dus er een met een perfecte dictator die met een helikopter blik kan zien wat voor iedereen het beste is. Voor die gelovig zijn en in God geloven op de kerkelijke wijze, (wat ik niet doe) bestaat altijd dit probleem, dat hij het toch goed gemaakt en bedoeld heeft. Waarom is deze wereld dan zo’n bende? Dan komen ze altijd met het gegeven, “de mens heeft een vrije wil”. Voor mij is dan de cirkel rond, want dat kan helemaal niet. Dan zou het altijd een zooitje blijven. Het is gebleken dat wij niet zonder regels kunnen als mens zijnde. In de boodschappen en visioenen die ik door heb gekregen, was er altijd sprake van lessen en regels. Het stuk van vrije wil, is een ruimte die tussen deze gezien kan worden en niet andersom. Als je een huis wilt gaan bouwen, kopen of huren maak je hetzelfde mee. Je gaat of een indeling maken, of je huurt of koopt er eentje die voor jou al gemaakt is. Maar je kan geen huis bouwen zonder indelingen. Zelfs als je een huis zou bouwen met maar één ruimte, dan ga je toch de indeling maken door daar waar je iets wel of niet neer zet. Denk hier nu eens goed over na en schiet er gerust een paar mogelijke gaten in. Dat kan en mag zeker. Maar bedenk wel dat als je er gaten in kunt schieten, je niet met een open mind er naar toe stond en mij wilde volgen in een bepaalde richting. Dat mag wederom weer, maar dan heb je toch niet begrepen waar dit boek over gaat. Het is zaak om alles waar je in dit leven vastigheid in gevonden had tegen het licht te houden en te kijken of dat het nu, ja nu nog wel zo is. Alles wat ik kan schrijven is altijd een schietschijf van te maken. Totaal een vergiet kan je ervan maken, zou ik zelf ook kunnen. Toch doe ik dat niet, omdat ik er zeker van ben, dat door er een ander licht op te laten schijnen zelfs een verdorde bloem weer kan gaan bloeien.
Ik stond, als ik les had van hem, vaker op de gang dan niet. Als iemand mij, toen ik jong was, niet kon boeien, dan probeerde ik er op elke manier onderuit te komen. Ik zag geen oplossing als maar niet te vaak in de klas te hoeven zitten.
Ik was weer eens tegen de lamp gelopen en zat het uit te leggen toen een kennis van mijn Vader op visite kwam. Hij heette “De Boer”, wat ik grappig vond, want hij was ingenieur in de elektronica. En dat was nu net een richting die ik wel leuk vond. En hij was voor mij, allesbehalve een boer. Mijn Vader vroeg hem om even te wachten omdat hij het appeltje met mij nog niet helemaal geschild had. Hij ging zitten en luisterde bedoeld of onbedoeld mee. Hij ving genoeg op om te weten waar het over ging.
Een tijd later zou ik van hem horen dat mijn ouders het al wel vaker over mij gehad hadden tegen over hem, omdat ze vaak niet wisten hoe ze met mij om moesten gaan. Hij was dus voorbereid.
Ik was zeker toen ik jong was erg geslepen om de waarheden zo weer te geven, dat vanuit mijn gezichtsveld het klopte. Sommige mensen zouden denken, dat is toch liegen dan. Ik vond en vind van niet.
Als je beter in het overdenken bent en overtuigender kan zijn als de ander, dan vind ik heb je ook het recht om het op die manier te willen zien en uitdragen.
Ik heb nooit willen liegen, maar moest soms zaken zo brengen dat ze voor anderen wel te volgen waren. Het gaat er niet altijd om wie er gelijk heeft, het is ook juist van belang, om soms de tegenpool te willen zijn om het gesprek nieuw licht te geven. In ons gezin ging dat altijd zo. Als een van ons iets wilde gaan doen, of ondernemen. Dan pakte sommige de handschoen op en gingen ertegenin. Andere gingen wel met je mee. Op deze manier kwamen dan veel sneller zaken aan het licht, als dat je het allemaal maar met elkaar eens bent.
Toen mijn Vader klaar was met mij, maar niks bereikt had, ging ik naar mijn kamer, mijn eigen dingen doen. Muziek draaien en lezen. Na een korte tijd kwam mijn Vader naar mijn kamer en vroeg of ik even mee wilde komen naar de kamer, waar de heer De Boer nog op dezelfde stoel zat.
Mijn Vader zei, dat hij had gevraagd op deze mij bijles wilde geven en dat deze dat had toegezegd.
Ik zag het schip al stranden, weer iemand die dacht mij iets te kunnen leren zonder mij te kennen of maar zich te verdiepen in hoe ik het dan wel moest leren. Dat was echter een grote vergissing die ik maakte als jongeling. Want toen ik bij hem aan huis kwam in zijn tweede huis aan de dijk in Aerdt. Begon hij gelijk al anders als al die andere zogenaamde leraren die ik had gehad. Hij pakte wat sommen van wiskunde en wees er op eentje. Keek mij aan en zei, “heb ik het goed dat je daar mee zit?” En dat klopte, dus zei ik. “Ik wist niet dat mijn ouders wisten waar ik echt mee zat”. En daar had ik wel gelijk in, want hij gaf aan dat deze niks verteld hadden, maar hij ervan uit was gegaan, dat waar hij zelf tegen aan was gelopen toen hij studeerde. Ik nu ook zou hebben als probleem. Hij vertelde dat hij niet een geweldige student was geweest en dat hij door in alle bochten en gaten te wurmen zich de diploma’s had gehaald. Dit boeide mij dus wel, ik was nu geïnteresseerd. Hij leerde mij dat op elk probleem wel een andere oplossing te bedenken was dan dat er in de meeste boeken stond. Ik was perplex van dit gegeven, want naar die dingen zocht ik tot op dat moment zelf al wel, maar dit gedoe met het omzetten van oude naar nieuwe wiskunde, was het mij niet gelukt. Hij leerde mij vereenvoudigen en in het grote geheel weer leren denken. Niet tegen de som aanlopen, maar zoeken waar die naar toe wilde. Het klinkt nu ik het hier zo schrijf niet zo duidelijk ik weet het, maar denk aan het stuk van hoe ik Maaike leerde vermenigvuldigen. Er was nooit aan gedacht om het haar te leren, zodat zij het zou kunnen begrijpen. Maar er was altijd vanuit gegaan dat iedereen het op dezelfde manier kon leren. Ik haalde nu weer hoge cijfers en haalde ook mijn diploma’s. Ik had niet alleen leren omgaan met de nieuwe wiskunde, maar zeker nog meer hoe ik problemen in mijn nog jonge leven moest rangschikken.
Later kon ik het op een ander manier aan een andere stagiaire uitleggen door het volgende voorbeeld te gebruiken.
Hoe kan je het snelste en beste iets nieuws leren.
Als je in een winkel gaat werken, dan zit je met het probleem dat er ontzettend veel verschillende artikelen aanwezig zijn. Nu kan je dagen, weken of zelfs maanden rond gaan lopen en proberen alles in je op te nemen en te onthouden. Maar dat is niet iedereen gegeven. Ook duurt het erg lang en kan je pas na die hele lange tijd ook echt een steentje bijdragen in de winkel waar je werkt.
Siny doet meestal de hand- en spandiensten, dus die was met haar bezig geweest. Toen ik haar een tijdje geobserveerd had, riep ik haar. Ik liet haar op een leeg A4tje een opsomming maken van hoe de indeling was van de winkel. Ook welke soorten van spullen er dan in welke hoeken en plaatsen stonden. Ze mocht er gedeeltelijk zelf benamingen aan geven. Toen ze het papier klaar had, vroeg ze of Siny haar wilde overhoren. Dat vond ik al fijn, want zo iemand die dat vraagt wil het ook echt leren. Ze maakte er niet veel van hoorde ik, kan ook niet na een kwartiertje toch. Ze las het voor van het papiertje, toch waren haar observaties niet juist geweest. Ik pakte het papier en draaide het om. “Ik wil je iets leren”, zei ik. “Doe nu je ogen dicht en ga met je rug naar de ingang staan, helemaal voorin de winkel”. Onze winkel is 220m2 en staat helemaal verschrikkelijk vol met spullen. Ik praatte nog wat tegen haar, om haar op haar gemak te laten komen. Toen begon ik met mijn overhoring van wat ze waargenomen had, zonder het te weten. Ze had alles goed en was zelf verbaast, dat ze alles wist. Ik vertelde haar dat ze een gedeeltelijk fotografisch geheugen had, maar nog wel erg selectief en dat ze dat nog uit kon breiden. Ze was er heel blij mee en ik ook, omdat dit jonge meisje van 17 jaar oud deze les nooit meer zou vergeten.
Alles wat je wilt leren, moet je proberen te visualiseren vanaf het punt van waaruit je het ook moet gaan gebruiken. Als je in het hierboven gebeurde, je niet kunt voorstellen dat je voorin de winkel staat met je ogen dicht, zal je de aanwijzingen allemaal niet in de juiste proporties weer kunnen geven. Dan heb je geen echt vast punt van waar je uit kunt werken. Dan gaat alles in elkaar over. Dit kan echt iedereen leren, ik en jij dus ook.
Wat ik al schreef over mijn ouders dat ze de rollen en bijbehorende werkzaamheden op de enige juiste manier hadden verdeeld, was voor mij emancipatie iets wat niet bestond. Of juist altijd, natuurlijk als je vanuit een ander perspectief kijkt. Als wij allemaal in overleg het beste gaan doen, waar wij ook het beste in zijn, komt echt alles nog een keer goed. Maar als wij mensen, omdat ze nu zo of zo piesen, op een plaats willen hebben, dan glijdt deze wereld nog veel verder af.
Er wordt vaak aan jonge mensen niet geleerd waarom en wat ze nu echt moeten leren om daar te komen waar ze willen komen. Te veel opleidingen hebben vaak te veel onnodige lessen die geleerd moeten worden, voor het papiertje. Als ze je vertellen, wij laten je ook heel veel leren, wat je nooit nodig gaat hebben, maar het is om te trainen. Dan kan ik er nog mee leven. Maar de ouderen zijn dan bang, dat je besluit om het maar niet te leren dan. Omdat jij er niet toe in staat zou zijn om zelf te beslissen wat jij wel of niet wilt. Dat is reuze dom van de dominante leidinggevende mensen. Maar geloof mij, ze weten het helemaal niet beter. Kinderen zijn veel intelligenter als ouderen, maar kunnen nog niet met de vuist op de juiste tafel slaan. Leer ze om wel het inzicht te krijgen, wat training is.
Maak voor kinderen weer gebruik van, feiten en niet van wat gemiddeld en mogelijk kan zijn als je later oud bent. Ze moeten leren trainen om het trainen, ook van de geest en dan is het vol stoppen met Griekse of Latijnse teksten totaal overbodig. Of je moet die kant op willen.
Als je niet goed omgaat met de echte waarheden in het leven, hoe kan je dan verwachten van de opgroeiende mens, dat deze nog voldoende ruimte in zijn bovenkamer heeft om het verschil te gaan maken. Je creëert alleen maar onzekerheden en onwaarheden. Maar als ik dit aankaart, verschuilen de meeste ouderen zich achter dezelfde redenen, waarom het nog steeds gebeurt.
“Wij hebben het altijd zo gedaan”. “Niemand heeft ons iets anders geleerd”. “Hoe hadden wij dat dan moeten weten?”
Mijn antwoord is dit boek. Leren denken en daardoor ook anders leren trainen van lichaam en geest. Weer worden wie wij behoren te zijn en niet een niet denkende massa van schapen die achter elkaar aan lopen en alles overneemt wat, normaal lijkt.
Misopvattingen zijn er op elk gebied, zeker over wat iemand moet leren. Neem nu een advocaat die wordt geleerd waar hij het op moet zoeken, niet wat er allemaal letterlijk in de wetboeken staat.
Denk hier maar even over na en maak je mening niet te vast, want er komt nog heel veel meer.
Waarheden en feiten kunnen op verschillende manieren tot stand komen. Of ze beide werkelijk bestaan is nog een heel groot discussiepunt voor mij, maar ik probeer het in mijn boek wel toe te lichten hoe dat ik erin sta.
Mensen praten vaak tegen elkaar zonder echte betekenissen, of zijn zich niet bewust van wat ze werkelijk zeggen. Zeker is dat wat de ander hoort en interpreteert daar nog eens overheen gaat. Het is zaak om te leren communiceren en niet alleen maar praten.
Twee mensen praten; Hij zegt, “ik ben gelukkig met jou”. Zij zegt, “ik houd ook ontzettend van jou”. Dit voorbeeld ligt ergens te veel voor de hand, maar toch ga ik het toelichten.
Als wij het nu eens even op een weegschaal leggen, welke zin, is in het echte leven nu zwaarder of belangrijker.
Mogelijk had en heb je al wel een mening gevormd. Dan zat en zit je op jouw eigen weg. Jouw gewende manier van denken. Jouw normaal er tegenaan kijken. Dan las je het niet met een lege geest en moeten we eerst weer zien dan ook met zo’n simpel voorbeeld juist het nodig is om géén mening te hebben voordat je wat kan leren belangrijk is.
Nu even anders. Gooi het los. Vanaf welke kant kijk je. Het zijn woorden. Besef dat deze twee beide andere genen, DNA en ziel hebben. Ook hun opvoeding is totaal anders geweest. Ze kennen elkaar kort of lang, maakt niet uit, maar ze kunnen hun verleden nooit meer helemaal weg gooien. Zou goed zijn, maar dat kan haast niemand echt helemaal in dit leven. Dat is omdat we die nodig hebben voor onze lessen.
Je praat dus met iemand die de taal en het voelen daarvan anders geleerd heeft als jij.
Ander voorbeeld, twee mensen komen elkaar tegen. Hij is toevallig een geboren Fries. De ander vraagt aan hem, kan ik met mijn auto onder dat viaduct door rijden? Hij kijkt naar je auto en zegt, “het geet net”. Zij denkt zoals ze vanuit haar leven gewend is om te luisteren en denken. En denkt. Oké, het gaat dus net. Dan rijd ik er maar onder door. Zij ramt de hele boel aan gort. Zij denkt kwaad te kunnen zijn op hem, en loopt op hem af en confronteert hem met wat hij zei. En hij herhaalt, je bent nu hier in Friesland en ik zeg je nog dat het niet ging. Jij bent wel een hele eigenwijze. Hij sprak in zijn taal. “Geet net”, is in het Fries. Het gaat niet!
Wie heeft er nu gelijk. Het is als bij het eerste voorbeeld maar hoe dat je met taal omgaat en welke taal dan ook nog. Heel veel mensen spreken en verstaan tegenwoordig wel meerdere talen. Maar voel je ook wat er gezegd wordt, of vul je dat in met de informatie die jij in je leven hebt opgedaan. Het laatste is meestal het geval.
Kijk dus altijd uit met waarheden, feiten en meningen. Ze zijn altijd dat wat de ander bedoelde en niet wat jij zeker denkt te weten dat er bedoeld werd.
Ik hoop dat door deze twee voorbeelden het wat duidelijker is geworden. Maak voor jezelf maar eens een paar voorbeelden, dan zal je zien dat het er ontzettend veel zijn. Tussen man en vrouw zijn er legio zaken die de man nu eenmaal anders opvat als een vrouw. Daarom is de ene niet beter of slechter als de ander. Nee het is zaak om te leren beseffen dat het op de juiste manier communiceren ervoor kan zorgen dat echte feiten dat ook zijn. En waarheden zo dicht mogelijk komen bij hun echte waarheid.
Denk en oefen, dan zul je zien dat het mogelijk is, zoals het meeste in dit leven, gewoon te leren is. Je kan het leren door het op te zeggen als een schaap in de klas, die tafels, of zoals ik later deed door het te begrijpen waar het voor was en wat ik er mee kon. Het is maar net voor welke mogelijkheid je kiest. Ik kon niet anders, mogelijk had hij een andere keuze, maar beide kan tot geluk en gezondheid leiden. Ik ben gelukkig, hopelijk jij ook.
Neem ook niet alles van mij hier maar zo aan, maar leer er beter door denken en aanvoelen wat wel en niet bij jou zelf past. Het gaat hier altijd om jou. Als je leert wie en wat jij bent, dan pas kun je starten met de volgende les. Leer weten en voelen wat anderen echt bedoelen.
Gooi alles overboord wat zeker was. Leg elke vastgeroeste zekerheid tegen het licht en wordt wie je behoorde te zijn. Waarheden, feiten bestaan en zijn zuiverder als je niet altijd een eigen mening wilt hebben.
Als je dat leert dan leer je ook wat een eigen mening nu echt is.