Als mijn ouders op woensdag gingen bridgen, dan wilde mijn Moeder vooral in het begin dat er iemand op kwam passen op mij, ik was nog maar zo jong en klein. Mijn Vader bemoeide zich met dat soort zaken niet, die liet de moeilijke opvoedkundige dingen graag aan mijn Moeder over.
Later hoorde ik wel dat ze alles bespraken, als ik er niet bij was, maar mijn Moeder was voor mij het echte aanspreek punt.
Wij woonden nog niet zo lang in het dorpje daar in de oude woning die zat aan de oude melkfabriek, die mijn ouders ombouwden tot kroketten fabriek. Na een paar jaar bouwden ze er een nieuw huis, wat veel meer comfort had, maar voor mij was de oude situatie eigenlijk spannender. Een oude woning, met boven allemaal slaapkamers en een hele grote zolder waar je te gek op kon spelen. In de winter als het sneeuwde, dan lag er soms wel een laagje dunne sneeuw onder het raam, maar het was voor mij wel een fijn huis. Het huis praatte altijd tegen mij, zoals alleen echte oude huizen dat kunnen doen. Het kreunde en sputterde, velen zouden het eng gevonden hebben, maar voor mij leefde het en dat vond ik een geruststelling. De dood was voor mij een tegenstander die ik nog niet recht in het gezicht durfde te kijken. Hij was mij te duister en kon zo maar mensen, dieren en alles van je af pakken, zo voelde dat in die tijd. Ik huilde daar weleens over, zoals ik later hoorde dat veel kinderen dat lijken te hebben. Dan dacht ik eraan dat mijn Moeder kon overlijden en was ik ontroostbaar. Tot mijn Moeder mij kon verzekeren, dat het nog lang niet zo was. Daar had ze dan gelijk in, dat kon ik wel zien en kon ik weer verder. Het moeten leren wat tijd was, heeft een tijdje geduurd en het besef van overgang niet het einde was ook. Ik nam mij voor om minimaal 120 jaar oud te worden, dan duurde het nog een tijdje voordat ik zo ver zou zijn.
Ik had er moeite mee, dat er iemand op mij moest passen en vond, dat ik zeker zelf de verantwoordelijkheid wel kon dragen. Ik was denk ik nog onder de 7 jaar oud.
Later hoorde ik dat mijn Moeder, dat zij de bovenbuurvrouw vanachter, gevraagd had om soms even te gaan kijken en vooral niks te zeggen dat ze haar dat gevraagd had. Een zuster van de vrouw die met mijn oudste broer getrouwd was. Zij konden nog geen huis vinden en wilde er eigenlijk ook wel eentje zelf bouwen, dus woonde ze in het achterhuis, achter de zolder was dat. Die had ook een eigen opgang, en was als een soort toefje aan de achterkant er tegenaan gebouwd, vond ik.
Maar ik had het gelijk vanaf de eerst keer door. Daar kon ik nog wel mee leven en soms was het ook wel makkelijk, want dan kon ik haar iets vragen en dan deed ze dat ook natuurlijk, want ze wilde geen heibel met mijn Moeder krijgen.
Ja, ik was zeer jong erg geslepen. Moest wel omdat ik anders was en dat niet kon laten merken aan de verkeerde mensen.
Als het halfelf begon te worden, dan belde ik de eigenaar van het café met zaaltje erbij in dat dorp op en vroeg hem om mijn Moeder niet te laten vergeten dat ze nog even een halve haan met frites mee moest nemen. Die bracht ze dan ook netjes voor mij mee. Een soort van zoenoffer, was het zeker, omdat ze zich toch schuldig voelde dat ik de hele avond alleen was geweest.
Ik echter genoot van die avond. Ik kon in de grote stoel van mijn Vader gaan zitten. Want op geen enkel moment werd je geacht dat te doen. Niemand ging erin zitten, ook niet als mijn Vader niet thuis was, dat deed je niet, die was verboden gebied, dat wist iedereen. Of mijn Vader het erg had gevonden, weet ik niet eens, het werd gewoon ook uit een soort van respect naar hem gedaan.
Die stoel was dus een soort van heilig relikwie waar je niet in ging zitten. Maar dan durfde ik dat wel heel even. De rest van de avond ging ik in mijn eigen stoel zitten, ja die had ik ook en ik nam een plank die er op de leuningen steunde, zette er mijn fris en chips enz. op en kon de hele avond films kijken. Heerlijk en als klap op de vuurpijl dan nog lekker eten voor dat ik, eigenlijk veel te laat naar bed ging.
Ik ben mijn hele leven de behoefte blijven houden om erg laat nog te eten. Ik weet heus wel dat het niet zo goed is, maar het is iets waar ik altijd dus een strijd mee zal hebben. Ik heb het vertrouwen wat mijn ouders in mij hadden nooit beschaamd en ook nooit dingen gedaan waar ik van wist dat die gevaarlijk waren of kwaad konden. Het heeft mijn leren omgaan met keuzes maken voor jezelf vergroot en daar ben ik hun nog dankbaar voor. Ook het in mijn Vaders stoel zitten, heb ik maar een paar keer gedaan, want het voelde toch raar aan. Het was niet ik, die het wilde proberen, maar wel een onderdeel van mij. Soms moet je zaken testen en als ze dan een duidelijk beeld hebben gegeven aan wat je wilde leren, dan vind ik dat het ook goed moet zijn.
Het is niet goed voor een mens, om in herhalingen te vervallen, werd mij doorgegeven.
Ik had herhalen, toen een paar keer geprobeerd. Het werkte niet. Dat heb ik toen heel goed in mijn nog jonge oren geknoopt.
Later toen na mijn scheiding in Zevenaar woonde maakte ik ook iets mee wat ik hier wil melden. Ik was aan het opkrabbelen maar voelde wel dat ik er nog totaal niet aan toe was om weer echt te gaan werken. Dan bedoel ik het werken met anderen om die te helpen. Later zou ik begrijpen dat ik er nooit mee gestopt was, maar door mijn levensloop en levenswandel op dat moment zag ik niet altijd alles helder.
Ik kwam een zaak binnen en zag een man zitten met voor mijn begrip dikke brilglazen. Hij was niet groot, maar dat leken anderen wel vaker bij mij in de buurt met mijn 1,90 lang en op dat moment zo’n 120 kilogram. Ik zag gelijk die zit erdoor en wilde wel even praten met iemand. Vaak had ik daar geen zin in, maar op dat moment voelde het aan dat ik het wel moest doen. Hij kwam uit het westen en had voor mij een leuk accent. Niet het geletterde, maar op dat moment vond ik het ineens wel leuk om aan te horen. Hij was ontzettend blij om een gesprekje te hebben met iemand. Dat was duidelijk. Hij woonde net in Zevenaar en had zijn huis nog totaal niet in gericht of wat dan ook. Hij was net gescheiden en wist zijn leven nog geen richting te geven. Doordat hij verhuisd was en deze omgeving niet kende, had hij ook geen werk. Hij vertelde dat hij schilder van beroep was en hoopte dat hij binnenkort wel werk zou krijgen. Maar echt zin had hij nergens meer in. Ik heb hem op sleeptouw genomen en hij klaarde dagelijks meer op. Aangezien ik in die tijd niet veel geld had heb ik ook nog een paar klusjes gedaan met huizen schilderen, maar daar gaat het hier nu niet over. Hij werd zo afhankelijk van mij, dat het mij bezorgd maakt. Op keer gingen wij wat drinken en kwamen ook een leuke jonge dame tegen, die gelijk wel hem zag zitten. Ik zag het, maar hij niet. Ik heb hem heel erg kwaad gemaakt en hij wilde mij niet meer zien. Nooit meer. Een aantal weken later kwam ik haar tegen op de markt en ze klampte mij gelijk aan en zei, “bedankt voor wat je gedaan hebt”. Zij snapte dat hij zich anders niet los had kunnen maken van mij om haar een echte kans te geven. Ik was voor hem heel erg blij, dat zij zo verstandig was. Dat had hij veel meer nodig, als mijn vriendschap. Het losmaken van mij zorgde weer voor een stuk eigen mening. Hij kon kwaad worden op mij, omdat ik wist dat zij in dat gat zou gaan springen. Ook dat hij door het terug kerende verdriet hij makkelijker voor haar zou vallen. Het was een goed stel, ik had pijn omdat ik iemand moest kwetsen om voorruit te laten gaan in het leven. Het was niet mijn eerste keer en het zou ook niet de laatste keer zijn, dat wist ik zeker.
Herhalingen werken niet, of juist soms toch wel. Als je maar weet waarom het doet. Ik gebruikte zijn verlies om zijn grootste winst te laten worden. Ook al zou hij het wel nooit gaan begrijpen, dat dit juist wat ik deed, echtte vriendschap voor hem was.
Als je zoals ik van mening bent dat je alleen zelf gelukkig kunt worden, door anderen het te laten worden, kan je niet anders. Wat ik ook geprobeerd heb om het niet te doen of willen. Steeds weer kwam ik op mijn pad in deze wereld mensen tegen die ik meer moest helpen als dat ik aan mijzelf kon denken. Dit schrijf ik niet als een klopje op mijn eigen schouder, zeker niet. Ik wil hier juist proberen duidelijk te stellen, dat ik niet anders kon. Het was en is geen verdienste van mij. Als je ergens goed in bent, of wat doet voor anderen. Dan is dat nooit alleen voor de ander. Het is zeker ook voor jou zelf. Jij bent altijd belangrijker als wie of welke God dan ook. Er staan zo veel flauwekul zaken in de Bijbel, van dat God dingen van mensen wil en dat hij ze straft enz. Totaal bezopen, niks van waar. Mijn inzichten die ik verkregen hebben, vertelde mij vanaf het begin dat, jij God bent. Dus ik ook. Wij zijn God, als we dat maar willen zijn. Wij kunnen het verschil maken en die het voelen doen het ook naar eer en geweten. Ook al zijn de meest hier op Aarde nog zoekende en soms zelfs dolende. Elke dag krijg je een nieuwe kans om jezelf gelukkiger te maken als de dagen ervoor. Pak die kans en doe dat waardoor jij je goed voelt. Als dat is anderen besodemieteren, doe het maar. Maar houd niet jezelf voor de gek. Alles waar jij blij van wordt. Dat is jouw opdracht in dit leven, anders was je er niet.
Een eigen mening kan je niet zomaar hebben, dat is totaal een verkeerde mening. Een eigen mening kan alleen maar door te leren, luisteren enz. gevormd worden. In deze wereld wordt te veel gehamerd dat je een eigen mening behoort te hebben. Stop er mee om een eigen mening te hebben over iets waar je te weinig over weet, dat doen alleen maar domme mensen. Oké dat was tegen het verkeerde been, want eigenlijk doet haast iedereen dat toch. Ja dat is zo, ook ik moet altijd uit kijken om niet ergens een mening over te hebben, zonder mij erin verdiept te hebben. Toch maak ik er mij haast niet schuldig aan, omdat ik er vanaf kind mee bezig ben gegaan om zaken te doorgronden anders als anderen. Mensen die te snel een eigen mening willen hebben, zeggen in de regel ook het vaakst “sorry” in hun leven.
Het woord “Sorry”, moest verboden worden, het is het domst wat een mens kan zeggen.
Een zomaar mening is iets als in het gezegde; “Er over oordelen als een blinde over de kleuren”.
Te veel mensen weten hoe dat ze de meest moeilijke zaken moeten doen of oplossen. Zonder er zich ook echt in te verdiepen. Dat geeft dan ook voor heel veel aannames die niet kloppen. De meeste jonge vrouwen denken zeker te weten hoe ze kinderen op moeten voeden, toch is het voor mij een feit en zekerheid dat de meeste er totaal geen kaas van gegeten hebben. De intelligente verdiepen zich erin. Die zorgen dat ze informatie krijgen van oudere dames. Dit kan familie zijn, maar anders zoeken die wel hun heil in andere oplossingen. Het probleem zit er echter in, dat de meeste Moeders hun kinderen ook al niet goed opgevoed hebben en die moeten dan weer raad gaan geven. Dat is dan een verkeerde vicieuze cirkel. Want dat heeft alleen zin, als deze geleerd hebben van wat ze beter hadden kunnen doen.
Was het vroeger dan allemaal beter?
Vroeger was het niet allemaal beter, maar de structuur van grote gezinnen zorgde er wel voor dat de ervaring beter verdeeld werd in een familie. De oudere kinderen konden helpen met het opvoeden van de jongeren. Ook konden de grootouders hun steentje bijdragen, omdat die meestal bij of naast hun kinderen gingen wonen. Een huis werd vaak overgenomen door het oudste kind en die zorgde dan ook voor het welzijn van de ouders tot de dood toe. De families woonde in een straat waar men om elkaar gaf en op elkaar lette.
Ik weet van mijn ouders dat mensen in de straat geregeld een pannetje met soep brachten of wat anders te eten naar die het nodig hadden. Vaak oudjes die geen kinderen hadden, of die het erg tegen had gezeten door ziekte van hun zelf of hun kinderen. De gemeenschap deed dit zonder dat er wat geregeld was. Het was het gevoel dat je er voor elkaar moest zijn, hoorde ik altijd in die verhalen. Ik heb mij altijd ook zo opgesteld, maar ben wel tot de conclusie gekomen dat de tijden zo veranderd zijn, dat de mensen je dan toch nog met een mes in de rug steken. Ik heb zoveel mensen geholpen met onderdak of ondersteuning, maar haast altijd werd ik dan wel besodemieterd. Dat was nooit door zwervers, of mensen die het echt noodlijdend hadden. Nee die waren je altijd dankbaar. Maar de meest jonge mensen van de latere generaties willen alles in luxe hebben, maar kunnen niet meer met geld omgaan. Huurschulden omdat ze een nog duurdere telefoon willen hebben. Overal bekeuringen krijgen en kinderen bij verschillende partners, zonder een keer na te leren denken. Deze maatschappij heeft ze de ruimte gegeven. Door een niet juiste opvoeding en door de verkeerde mensen in de politiek die het voor die het niet goed zelf kunnen beslissen zouden moeten regelen.
Iedereen moet een eigen mening kunnen hebben. Mensen weten zelf wel wat goed voor hun is.
Het is totale waanzin om vol te blijven houden dat dit zo is, als je met je eigen ogen om je heen kijkt in deze wereld. Als jij zo iemand bent, wat doe je dan in dit boek? Of ben je niet zo, en behoor jij tot de uitzonderingen?
Hoe verkeerd je ook bezig bent geweest lees het verhaal van de verloren zoon in de Bijbel. Dan zal je zien dat ook jij een plaats kunt hebben in de nieuwe tijd die de oude zaken terug haalt om er nieuwe van te maken. Je bent allen welkom in mijn wereld als je ervoor open wilt staan en een wilt worden met ons allen.
Zorg dat jouw mening gevormd wordt door wijsheid.
Ik wil hier toch nog even verder op in gaan, als je er nog bent. Een eigen mening is bijvoorbeeld de keuze die wij gemaakt hebben eens heel goed overdenken.
Wat kies jij, slagroomtaart, dropje of een stukje fruit?
Zomaar een vergelijking op twee tafels liggen verschillende soorten lekkernij. Twee mensen hebben trek, dus ergens zin in. Ze komen bij de tafel en krijgen te horen dat ze maar 1 product mogen hebben om op te eten. Het is dan moeilijk voor veel mensen om echt in te schatten wat je wilt hebben. Dat kan vreemd klinken voor velen, maar het zijn feiten.
Heel veel mensen laten zich beïnvloeden door de volgorde, kleur en grote van wat ze mogen kiezen. Die als eerst mag kiezen heeft het op dat gebied nog het moeilijkste, omdat wij als mens haast overal een soort van competitie in zien. Ook als we er zeker van zijn, dat jij of ik dat niet zijn. Toch is het bewezen dat bij beslissingen wij te veel meewegen in de beslissing die wij moeten gaan nemen. Wij halen er van alles bij, waar het vaak helemaal niet omgaat. Die het eerst mag kiezen voelt zich van nature als winnaar, want deze heeft de grootste keuze. Deze staat toch even voor een dilemma, maar het sterkt zelfs de zwakste mens om soms als eerst te mogen zijn.
Dit hele boek en systeem wat er in staat is om te bepalen wie jij bent en wat jij zou doen. Aan het einde van het boek zal jij ook zeker zijn wie en wat jij bent. Mogelijk kan je dan dit nog eens bekijken en herzien. Geloof mij en zit heel veel meer in, als dat je nu zal denken.
Keuzes zijn daarom zeer afhankelijk van jouw ziel en leven. Als je bijvoorbeeld, iemand bent die alles al wel gehad heeft en er ligt een ding bij wat je nog niet gehad hebt, of nog niet aan toe was gekomen, kan jouw keuze daar op vallen. Als je echter een te vast patroon in je opvoeding heb meegekregen, dan kan je niet meer buiten die lijnen denken en proeven. Dan denk je dat de meest dingen die er liggen, niet jouw keuze zouden zijn en pak je dat wat je kent en gaat geen avontuur aan.
Mensen die het wat slechter hebben gehad, zullen sneller het grootste kiezen. En die het altijd te breed hadden, weten niet eens of ze hier wel wat van willen. Allemaal heel makkelijk op een rijtje te zetten. Toch denk er eens over en dan zal je tot de conclusie komen dat het zeer verschillend kan zijn.
Zo kan ik uren doorgaan, alleen op dit voorbeeld. De keuze is zeer afhankelijk van welke mens er staat. De normale zaken waardoor je gemanipuleerd wordt in elke supermarkt en bij elke illusionist zijn echter makkelijker en duidelijker te beduiden.
Wij kiezen als mens vaak die zaken die onze omgeving aan ons voorgedragen heeft. Dat is de bedoeling van reclame. We zien, horen en ruiken iets vaak zonder er bewust van te zijn. Later komt het dan op je pad en zonder dat je het bewust bent kies je voor dat product.
Ik probeer je niet af te schrikken om nu helemaal geen mening meer te hebben. Het is juist goed om een echte mening te leren hebben. Als je maar werkt aan waarom je die wilt hebben. Vraag je af, waarom je iets kiest in het leven. Laat je niet door iedereen en alles iets aanleunen, want dan is het echt niet jouw eigen mening.
Op welke leeftijd dat je ook bent, maak het waar tegenover jezelf. Zorg dat je de verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen keuzes. Verdiep je in wat jouw aanleg en mogelijkheden zijn en dan zal je zien dat jouw keuzes beter en duidelijker worden. Je zal mee gaan maken, dat je betere beslissingen neemt.
Is dit moeilijk, vragen mensen mij vaak.
Nee totaal niet. Het is als leren kruipen, staan en lopen. Als je het in je hebt kan iedereen het leren, maar wel op de juiste manier. Want anders krijg je op latere leeftijd overal last van. Klachten op lichamelijk en geestelijke gebied, omdat je niet de beste manier hebt weten te vinden die bij jouw hoorde. Je werd beïnvloed door jouw omgeving om het op hun manier te doen. Als zij zich echt in jou verdiept hadden, dan had je een voorsprong op velen in deze wereld. Maar dat is nog niet veel kinderen gegeven. De meeste ouders en opvoeders proberen ontzettend hun best te doen, maar hebben geen diploma voor dat wat ze probeerde te doen, gehaald. Daarom kunnen wij hun er ook niet verantwoordelijk er op aanspreken. Het zal van bovenaf geregeld moeten worden. Of de volgende generaties zullen dit boek allemaal moeten gaan lezen.