De jaren die tot ongeveer je 14 a 16de zijn heel belangrijk en dienen als fundering van het verdere leven. Alles wat er in die tijd gebeurt, bewust, maar ook onbewust zullen later van belang blijken te zijn. Dit weet denk ik iedereen, toch worden er in deze tijd bij haast alle jonge mensen ontzettend veel dingen gedaan, die alleen maar een belasting zijn om zich zo te ontwikkelen als dat mogelijk geweest zou zijn.
Ik had in de tijd dat ik in Aerdt woonde ook een korte tijd contact met een soort van driemanschap, zoals het voor mij aanvoelde. Dat was ik en nog een ander jongen en meisje. Beide waren dacht ik uit mijn geheugen peuterend iets ouder als ik, maar dat was vaak zo in mijn leven dat ik met oudere beter op kon schieten als met die van mijn eigen leeftijd of jonger.
Wij hebben verschillende spannende avonturen meegemaakt in die tijd en heel veel was op of over het randje. Nu kan ik daar met een gerust hart over schrijven, aangezien de tijd heel veel ander licht op verschillende gebeurtenissen laat schijnen.
Ooit gehoord van “Fort Pannerden”?
Waarschijnlijk niet en anders die er wel geweest zijn, die zullen het niet kennen van die tijd dat wij er kwamen.
Het was in de jaren dat ik er als kind in de buurt woonde een verboden gebied en nog niet opgeruimd of maar ongevaarlijk gemaakt. Er hing een soort van touw voor met een bordje “GEVAARLIJK” eraan. Wat wil je nog meer als kind zijnde toch. Dat zijn nu de echte uitdagingen, voor kinderen. Ook voor ons waren soort bordjes, juist een reden om er toch te willen gaan kijken. Als je door de gangen liep onder in het fort kwam je wel gesloten deuren tegen, maar er waren er ook veel gewoon open. Natuurlijk was het verbodene nog het spannendst, maar ook het donkere van de gangen deed veel met ons als kind. Ik ben er een paar keer geweest, omdat ik het niet kon geloven dat ik daar, nog meer en andere zaken kon voelen als dat ik al in de andere wereld kon voelen. Daar en later in mijn leven zou ik gaan merken dat oude gebouwen en kerkhoven enz. voor mij een andere dimensie op kunnen roepen. Het was spannend en ontdekkend van alle kanten. Zij hebben nooit geweten dat ik het anders als hun ervoer. Het was voor ons een kilometer of 7 fietsen, waarvan een gedeelte over die hele mooie dijken die die regio heeft.
Over het Fort
Het ligt verborgen onder een dak van aarde, telt vijf verdiepingen, en ligt strategisch op de splitsing van de Waal en het Pannerdensch Kanaal. Fort Pannerden, het meest oostelijk gelegen fort van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, ligt uitermate strategisch. Het waakte erover dat het water van de Rijn onbelemmerd naar de Linie kon stromen via het Pannerdensch Kanaal. Daarom wordt het fort ook wel de kraan van de Nieuwe Hollandse Waterlinie genoemd. Een cruciale functie!
Zo’n 300 soldaten waren in de tijd van de Eerste Wereldoorlog gelegerd in het fort. Daarna werd het stil, totdat in 1939 het fort weer in staat van paraatheid werd gebracht. Maar toen de Duitsers op 10 mei 1940 de grens overstaken, dreigden bombardementen. Snelle overgave was onvermijdelijk.
In de Koude Oorlog werd op het dak het luchtruim afgezocht. Naderden Russische vliegtuigen? Daarna raakte het fort in verval. Na een tijd van avonturiers en krakers is het fort gerestaureerd en ingericht als een publieksattractie. (Bron: https://fortpannerden.eu/#over-het-fort)
Ooit gehoord van Kasteel Doornenburg?
Waarschijnlijk niet en anders die er wel geweest zijn, die zullen het niet kennen van die tijd dat wij er kwamen.
In de jaren 60 had je de serie Floris. Ook in dat kasteel zijn opnames gemaakt. Natuurlijk gingen wij daarnaartoe, naar dat kasteel. Het was nog niet zo gerestaureerd als dat het later werd, maar het was voor ons toch veel mooier. Later mocht je er allen maar een stukje van zien en dat onder begeleiding. Maar toen in die tijd, gingen wij er heen op bepaalde momenten en konden dan overal kijken. Ook op trapjes die niet helemaal goed waren en er waren ook zulke smalle gangetjes naar boven, dat zelfs wij als kind het benauwend vonden. Zo ervaarde ik het in ieder geval. Het was een tijd van avontuur en gevaarlijk bezig zijn.
De wereld had nog niet alles afgesloten en toch had ik het gevoel dat er veel minder ongelukken waren als dat ik tegenwoordig om mij heen zie en hoor.
Wij waren niet voor een kleintje vervaard zoals je dat noemde. En van vallen werd je sterk.
Kasteel Doornenburg is een Nederlands kasteel uit de 13e eeuw.
Het kasteel ligt in het oosten van de Betuwe en centraal in Gelderland, nabij het dorp Doornenburg. Het bestaat uit een voorburcht en een hoofdburcht, die zijn verbonden door een smalle houten brug. Het is een van de grootste en best bewaarde kastelen in Nederland.
Op de plaats van het kasteel bevond zich in de 9e eeuw al een versterkt huis, bekend onder de naam Villa Dorenburc. Hieruit is in de 13e eeuw een bescheiden kasteel ontstaan. In de loop der eeuwen is het steeds verder uitgebreid tot de hoofdburcht zoals die nu nog is te zien. In de 15e eeuw werd de voorburcht gebouwd. De voorburcht bevat woonvertrekken, een kapel, en een boerderij. Dit laatste is uniek voor een Nederlands kasteel.
Kasteel Doornenburg bleef tot in de 19e eeuw bewoond. Daarna raakte het in verval. In 1936 werd de Stichting tot Behoud van den Doornenburg opgericht, die het kasteel vanaf 1937 liet restaureren. In 1941 was de restauratie voltooid. Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel vrijwel geheel verwoest. Lange tijd werd gedacht dat het was opgeblazen door de Duitsers, maar het bleek in maart 1945 te zijn getroffen door een Brits bombardement. Van 1947 tot 1968 is het kasteel weer geheel opgebouwd.
In 1968 werd onder andere op dit kasteel de televisieserie Floris opgenomen. (Bron: Wikipedia)
Fruit aten wij vrijwel nooit thuis. Nee je kwam dagelijks op je reis naar school en de rest van de wereld, om die te ontdekken wel bomen genoeg tegen waar van alles zo maar aan hing.
Waren de boeren daar blij mee? Nee natuurlijk waren er die je achter na kwamen als ze je betrapte, maar je wilde toch niet betrapt worden, dat was toch ook een avontuur.
Ooit als kind nakend gezwommen?
Vlak in de buurt van waar wij woonde, kon je ook naar de oude Rijn lopen of fietsen. Daar lagen altijd wel kleine roeibootjes die op slot lagen en gebruikt werden voor het sportvissen. Ik heb dat nooit gedaan en ook nooit willen doen als kind, omdat ik het onbegrijpelijk vond wat daar nu aan moest zijn, om een vis te vangen die dan pijn had en dan teruggooien. Eten snapte ik nog wel, maar niet dat het als een sport gezien kon worden en nog niet.
Wij gingen daar graag heen, omdat het supermooi en haast paradijselijk was. De betovering van dat er haast ook nooit mensen kwamen was voor ons heerlijk, of in ieder geval voor mij. We gingen dan vaak langs die boten op en zochten een leeg stukje langs het water, waar je helemaal beschut was van de dijken die erlangs liepen. Dan moest je vaak ook nog een paar meter door de plompbladeren heen, maar dan kon je zwemmen helemaal vrij. Niemand in de buurt die je kon zien, want zelfs daar kwamen die vissers niet. We zijn bij die boten weleens weg gejaagd door iemand, die dacht dat we voor zijn bootje kwamen, maar dat was helemaal niet zo. De man was heel erg kwaad en kwam ons achterna. Natuurlijk kan hij het ook te gevaarlijk voor ons gevonden hebben, maar wij zijn nooit blijven wachten om te kunnen verstaan wat hij dan riep. Nee het weg rennen was veel spannender.
Zwemkleding had je niet bij je, maar wie niet durfde naakt te zwemmen, die hoorde zo wie zo niet bij het soort kinderen waar wij toen bij behoorde. Avonturen, daar ging het om.
Ooit een boomhut gebouwd die pas na het mais seizoen ontdekt kon worden?
Er waren heel veel verschillende landerijen in de omgeving. De mooiste vond ik vaak die met die grote mais kolven. Die groeide heel snel en bleven ook lang staan. Je kon er als kind tussendoor lopen, zonder maar wat dan ook stuk te maken. Wij gingen geregeld daar spelen en deden dan cowboy en indiaantje imitaties. Winnetou en Old Shatterhand.
Ook de serie Bonanza was voor ons een van de favorieten. In die regio kijk je vaak meer naar de Duitse TV als naar die in Nederland en dat zorgde er ook voor dat ik als kind al behoorlijk goed Duits leerde spreken. Ook kwamen dat soort series veel eerde op de buis in Duitsland als in Nederland. Wij liepen in die tijd op dat gebied vaak voor, als wij met kinderen uit verder in het land in contact kwamen. Dat was leuk, wij wisten al vaak een jaar eerder hoe het verder ging. Het maakte je belangrijk als kind, dat gevoel had ik in ieder geval, als ik meer of eerder wat wist als anderen.