Toen ik ineens tot paragnost door de krant ook betiteld werd, kwamen al snel ook vreemde mensen om mijn raad vragen. Ik had dat al wel gehad, vreemde mensen, omdat ik via de camping ook steeds meer mensen leerde kennen. Ook via de sport, kwamen mensen met vragen aan mij. Maar nu werden het er steeds meer en meer.
Ik probeerde het eerst allemaal zo voorzichtig als mogelijk te brengen, maar mijn zelfvertrouwen werd met het consult beter en ik kon mij ook steeds meer los maken van wat ik er als kind eigenlijk zelf van vond. Het was als ik mensen hielp, steeds duidelijker dat ik mee kon luisteren, naar wat ik zelf leek te zeggen.
Dat gaf mij zeker als kind, een gevoel van een soort van onafhankelijk kunnen zijn, van wat ik er zelf van moest vinden. Want steeds vaker hoorde ik mij het op een bepaalde manier zeggen, aan die de vraag gesteld had, zoals ik het zelf als kind niet zou zeggen. Het heeft nog een tijdje geduurd voordat ik mij er echt prettig bij ging voelen, maar over wat ik doorkreeg hoefde ik niet te twijfelen, dat voelde ik zeker.
De eerste keer dat ik net na mijn 14de een stel op consult kreeg met problemen ben ik ook nooit vergeten. Ze hadden drie kinderen, waarvan de jongste nog maar net kon lopen. De leeftijden weet ik niet meer, maar zelfs ik vond ze nog jong. De vrouw kwam de eerste keer alleen en wilde alleen weten hoe dat ze haar man, bij kon brengen dat hij anders moest worden. Dit gegeven, heb ik de rest van mijn leven, te vaak mee gemaakt dat mensen echt denken, dat het zo in elkaar zat.
Als je iets aan de ander wilt veranderen, dan moet je daarvan tevoren over na denken en niet eerst drie kinderen nemen om erachter te komen. Want dat wat je “nu” dwars zit, was ook echt al aanwezig toen je elkaar leerde kennen. Maar als je jezelf niet echt goed kent, kan je ook niet echt goed inschatten hoe de ander is.
Veranderen is iets wat haast onmogelijk is op de meeste gebieden.
Ik heb een analyse gemaakt van haar ziel, zijn ziel en die van de kinderen. Daarna ben ik gaan kijken hoe dat hun beide opvoedingen waren geweest. De vrouw had zich thuis altijd klein gevoeld en moeite gehad om zich te ontwikkelen, maar nu naast haar kinderen toch de mogelijkheid had aangepakt om dat werk wat ze voor hun relatie hadden op te pakken, in deeltijd. Haar Vader was een wat stugge man, die regels, regels vond en haar Moeder, was de huishoudster thuis. Ze had zich dus goed los gemaakt van haar opvoeding, zodat ze haar eigen weg kon gaan. Haar man, had een bullebak van een Vader, die de knoet erin gooide als het niet zo ging als dat hij vond dat het moest. De Moeder van hem, was niet geschoold, maar had vaak geprobeerd te stoppen met hun relatie. Dit is zeer kort en summier wat ik hier aangeef, maar voldoende om een beeld te vormen.
Zij was verliefd geworden op hem. Hij was sterk en gaf heel doelbewust aan zijn doelen te willen gaan halen. Een eigen huis bouwen en kinderen krijgen, kortom een goed en eigen gezin. Zeker beter als dat het nest was waar hij uit kwam. Als zijn ouders op bezoek kwamen, dan was hij een hele tijd, harder tegen haar en daar kon zij totaal niet tegen. Ook kon hij dan onverdraagzaam zijn tegen de kinderen en boven op zolder met boeken en spellen in zijn eentje bezig te gaan. Meldend dat hij zijn eigen tijd, plaats en rust nodig had. Heel moeilijk vond ze dat en ze trok het zich aan. Het moest wel aan haar liggen.
Ik heb hun aangeraden een door mij bedacht systeem te gaan gebruiken. Het is het bonus relatiesysteem, zoals ik hun vertelde. Wat houdt dat nu in. Je legt elkaar uit wat je graag hebt of wilt, maar ook waar je een hekel aan hebt. Dit schrijf je op papier, dat is heel belangrijk en legt de ander uit wat je met deze zaken bedoelt. Je geeft nu aan elk onderdeel een bepaald aantal punten. De verschrikkelijke zaken, waar je echt heel veel moeite mee hebt, natuurlijk hoge punten en waar je niet veel moeite mee hebt, lage. Dan geef je jouw papier aan de ander om het nogmaals toe te lichten.
Hoe gaat dit nu in de praktijk.
Je spreekt af elke week om hoeveel punten je wilt gaan spelen. Dan is het zaak om je er ook aan te houden, of het nu moeilijk of makkelijk is verlopen. De volgende week mag het aantal punten waarom gespeeld gaat worden aangepast worden, maar alleen als beide het erover eens zijn. Het gaat er om, dat je inzicht krijgt in wat nu echte belangrijk is voor jezelf en de ander. Aannemen dat je echt weet wat de ander wil en wat jij eigenlijk wel of niet toe wilt laten in jouw leven is een pad wat je moet gaan. Dat pas is er een waarom je heel veel moet leren en de meeste lukt dan nooit helemaal. Maar met deze oplossing kom je heel veel verder. Ook kom je erachter of je wel door een deur wilt blijven thuiskomen.
Ook heb ik hun beide een uitgeschreven papier gegeven, met de uitleg van ziel, opvoeding en pad van hun kinderen. Dat was aan de ene kant een herkenning, maar aan de andere kant ook een schrikken. Dat schrikken was vooral omdat ik exact kon vertellen hoe hun eigen kinderen in elkaar zaten en wat die wel en niet leuk vonden. Ook hoe ze de omging vonden met de ouders. Zonder hun kinderen te kennen of zelfs maar gezien te hebben.
Ze waren mij dankbaar en zijn nog een paar keer terug geweest om mij hun vorderingen te laten zien en die te bepraten. Het is heel lang goed gegaan, met hun relatie en de opvoeding van hun kinderen. Maar toen de kinderen het huis begonnen uit te gaan, was de koek van de relatie ook op. Dat kan en is niet erg of fout. Ze hadden een goede tijd gehad. Een goed gezin en de kinderen nu een veel betere opvoeding als dat zij beide hadden gehad. Wat kan je over die tijd anders zijn, als tevreden. Soms kunnen mensen hun leven lang bij elkaar het vinden wat zij nodig hebben en als de tijd is gekomen om verder te gaan, mag dat eigenlijk ook geen problemen geven.
Als je een beter “inzicht in jezelf en anderen”, krijgt. Zorgt dat er in ieder geval voor dat je ook leert welke tijd je hebt voor dat wat je kunt doen in die tijd. Ook leer je dan of het wel op jouw pad hoort, waar je mee worstelt, of dat je het los moet laten.
Heel veel voorbeelden kan ik hier neer zetten, maar welke is dan mijn grootste probleem. Want haast bij elk consult maak ik zaken mee, die hier in het boek zouden kunnen passen. Allemaal zeer speciale mensen ook al zien ze dat vaak zelf niet. Ik kijk wel hoeveel het er gaan worden, voor ik stop. Misschien houd ik het wel bij weinig, omdat het boek verder ook vol staat met opmerkelijke gebeurtenissen.
Het volgende is zomaar een momentje een gebeurtenis uit mijn leven.
Zomaar op een avond zat ik te bladeren op internet en ineens viel mijn oog op een plaatje met een plaatsnaam. Gelijk voelde ik dat, waar ik van weet er komt wat. Tegelijk hoor ik, ping op de achtergrond. Een nieuwe email en ik kijk. Een spirituele beurs in die plaats. Ik ben getraind en herken meestal gelijk, dat ik moet handelen. Ik hoef altijd maar een klein seintje te hebben.
Reiskosten en standplaats heb ik gelijk via de bank voorruit betaalt. Een moment later denk ik al bij mijzelf, wat moet ik daar doen? Ergens houd ik er niet meer zo van en er zijn er zoveel, dat ik er geen hoge pet meer van op heb. Ik moest vroeger een soort examen doen om er te mogen staan en tegenwoordig mag elke huisvrouw die zich verveelt er gaan staan. Ik heb “a” gezegd en dan doe ik het toch maar.
Dan zit ik weer op een spirituele beurs ergens in Nederland. Voor mij, totaal tot nu nog niks te doen. Ik heb ontzettend veel vertrouwen, maar ben toch zo nu en dan ook maar een mens. De gedachten die door mij heen ging was er een van, “wordt dit zo’n dag dat het geld gaat kosten”.
Die morgen met Siny, nog even een zeer uitgebreid ontbijt genoten in Nordhorn, op een van onze vaste stekken. Te veel en te vol. Maar dan hoef ik verder niks, dacht ik nog. Wij vechten, nou ja niet echt om iets af te vallen, maar aangezien Siny zo veel honger heeft gehad, kan ik het maar niet bedwingen om haar ontzettend veel lekkere dingen voor te zetten. Is dat fout van mij. Gelukkig bestaan fouten niet, dus leven wij die tijd maar die wij krijgen.
Vroeger had ik het zo druk op beurzen, dat ik geen tijd had om te eten tussendoor. Dan werkte ik vanaf de eerste minuut tot sluitingstijd door om mensen te helpen. Zo had ik mij aangewend om dan maar veel van tevoren te eten, om geen raar gevoel ook nog in mijn maag te krijgen.
Nu ik daar klaar was, kwam weer dat hele rare, maar wel voor mij herkenbare gevoel, maar nu ook in mijn maag. Ik zat echt nog vol, zou het dan gewoon twijfel zijn of is het de verveling, of wat anders. Lopen hoorde ik. Ik voelde ineens dat ik moet gaan lopen. Ik ging door het hele gebouw. Normaal pak ik de lift, maar ik wist dat ik vandaag de trap moet nemen. Was dit aan mijn lijn denken, of toch het ander, hoorde ik mijzelf haast zeggen. Twee trappen lager kwam ik op een verdieping waar veel kinderen liepen. Mijn ogen vielen op een te snel gegroeide knul. Net te mager en hij liep met mij op in de richting van de bar waar je, eten, snoep en drinken kan kopen. Ik kijk nog maar eens om mij heen en denk, waarom kom ik hier nu? Om iets te eten of drinken, kan toch haast niet, ik zit nog hartstikke vol.
De knul, kijkt de lijstjes na en vroeg nog wat prijzen, aan de snel en goed werkende jonge man achter de balie. Deze noemde wat prijzen op en de jongen vraagt, ” heeft u niks voor 2,-“. De jonge man zegt, ” haast niks, alleen dat”, terwijl haar naar een Mars wijst.
Maar ik wil je wel een bekertje water geven en de knul is blij, maar blijft staren. Ik ben naar de knul gelopen en hem €5,- gegeven. Hij kreeg hele grote ogen en stamelde, ” bedankt meneer”. Ik zei tegen hem, ” nu kan je uit haast alles kiezen”. Hij koos voor een reep van €2,20… De rest werd goed opgeborgen bij zijn eigen €2,- die hij mee had gekregen voor deze sportdag.
Ik zag een totale metamorfose voor mij. Nu was hij heel even rijk, dat kon je zien. Want hij was gegroeid en liep nu wel strak rechtop.
De jonge man van achter de bar kwam naar mij toe. “Dat was bijzonder, wat ik u zag doen”, zei hij. Hoe wist u, wat dit kind nodig had. Zijn waarneming was dus ook goed, hij komt er wel, dacht ik. Dat is wie en wat ik ben, antwoorde ik. “Mag ik dan vragen”, zei hij op hoffelijke manier, “wat u bent”. Paragnost was mijn antwoord. Mijn roeping is het om altijd mensen een steuntje in de rug te geven en deze knul had een meevaller nodig in zijn leven. Zijn pad is erg zwaar voor hem op dit moment en hij voelde zich verloren in deze massa van blije kinderen. Hij hoorde er niet bij, maar dat weet hij wel maar de andere niet. Die geven hem geen kans, omdat hij anders is. Hij kan zeer goed leren, maar zijn thuis kan hem dat nu nog niet geven. Dat hij hier is, heeft al veel moeite gekost voor hun. Daar is hij dan ook blij voor, maar in zijn hoofd begon iets te groeien, van dat het plafond van zijn leven verlaagd werd. Week naar week. Ik kan zien en voelen dat deze knul het juist heel ver kan brengen, maar hij moest nu vandaag even iets meemaken, waardoor hij weer een tijdje verder kan. Hij zal vanaf nu meer initiatief nemen en ook een betere richting vinden voor thuis. En daar hielp jij hem ook mee, met jouw gratis glaasje water.
Wij keken elkaar diep in de ogen aan en namen afscheid. Hij had ook veel geleerd kon ik zien. Zijn glaasje water was haast net zo belangrijk als wat ik gedaan had. Dat wist hij nu ook. “Als er meer mensen als u waren”, zei hij, “dan ging het beter met deze wereld”. Jij bent ook goed bezig, gaf ik hem nogmaals terug. Het was voor hem de bevestiging van zijn gevoel. Ik stond daar en ik bestelde toch nog maar wat te eten en drinken en ging naar mijn tafel.
Daar wachten op die mensen die op mijn pad komen om geholpen te willen worden. Maar als ik alleen voor deze knul hier naartoe moest komen, dan was het ook voor mij genoeg. Ik ging zitten, zonder verwachtingen voor de verdere dag en heb ik mijn eten rustig naar binnen gewerkt. Ik woog op dat moment 145 kilogram.
Die dag heb ik het nog best druk gehad. Allemaal gelukkig mensen die het echt nodig hadden, maar financieel niet goed konden betalen. Als ik twee keer zo kon eten, nog kon betalen, dan kon ik ook wel wat terug doen, was mijn devies. Ik weet dat ik ook moet verdienen, want wij hebben het niet zo ontzettend breed en naarmate wij ouder worden, is dat steeds moeilijker. Maar de afspraak die ik ooit als kind met God gemaakt had, dat als ik voor zijn kinderen er zou zijn hij er ook voor mij zou wezen, wil ik nooit uit het zicht verliezen. Daar vertrouw ik op en nu ook voor Siny.
Die dag heel veel goed werk verricht, maar weinig inkomsten gehad. Soms maakt dat niet uit, ik kon het verschil die dag maken, bedankt naar boven. Inkomsten moeten dan maar op een ander moment komen, misschien moet ik maar een boek gaan schrijven, dacht ik nog. Later naar huis, warm en vol liefde, maar ik zat nog wel erg vol. Dit hoofdstuk ging over wat je er in de praktijk aan zou kunnen hebben. Waarschijnlijk had je er totaal iets anders bij voorgesteld en dat is dan ook goed. Ik wilde juist aantonen dat het leven de praktijk is en dat het niet alleen maar werken in een praktijk is. Nee het is het leven van elke dag. Toen zowel Yolanda als Siny in mijn leven kwamen, gaf ik beide gelijk iets om over na te denken. “Als je met mij verder wilt, besef dan dat je leven totaal zal veranderen”. “Ook zal je moeten accepteren dat alles voor mij een consult is, ik zet het nooit af. Dat kan ik helemaal niet.” Of ze echt ooit beseft hebben waar ze aan begonnen, wil ik niet eens weten. Ze zijn beide gebleven. Dankjewel.