Eigenlijk wil ik niets schrijven vandaag. Zoals alle jaren op deze datum. Soms schrijft Jacobus voor mij en soms, zoals vandaag, schrijf ik toch. De hele voorgaande week gaat door mij heen… maandag is het weer zover… Dan is er de datum waarop mijn jongste dochter haar laatste dag heeft beleefd. Nu al 15 jaar geleden. Als ik dat lees denk ik… hoe bestaat het! 15 jaar!! ze zou dit jaar 36 jaar worden maar het stopte bij 20, ongeveer 6 weken voor haar 21e verjaardag. Steeds beleef ik weer de dag van ‘morgen’ waarop ik hoorde wat er aan de hand was. Waar het ongeloof, verdriet en acceptatie als een razende door elkaar heen gingen. Het onrecht wat ik voelde, alle kansen voor de toekomst werden ontnomen, er was geen toekomst meer. Gisteren hebben we van een onverwachte vrije dag een heerlijk dagje uit gemaakt om onze (mijn) zinnen te verzetten. Heerlijk een dagje aan zee, uitwaaien en genieten. Ik had aangegeven dat vanmorgen een uitgebreid ontbijt op zn plaats was. Want zoals ieder jaar ‘vieren’ we deze bijzondere dagen. Bij de bakker was het helemaal oké… een feestontbijtje besteld en toen we wilden beginnen zei Jacobus.. kijk eens naar de lamp boven ons… ik kijken maar ik zag alleen een lamp die het niet deed. Toen ik op zijn aandringen wat langer keek zag ik het… af en toe een kleine flikkering… heel even ging de lamp aan… en ik dacht De lamp knipoogt naar me. Ach… natuurlijk denk je dan deze is voor mij vandaag en in gedachten krijgt mijn meisje een dikke knuffel. Wij gaan vandaag verder met het vieren van deze dag. Deze dag staat in het teken van haar leven en wat zij daarin voor mij heeft betekend. Lieve Sandra vier je overgangsdag en geef je zus een knuffel van ons
PS natuurlijk geen sterkte wensen… want wij wensen haar energie al het goede en niet het verdriet van ons, hartjes zijn altijd welkom
