Het maakt niet uit of je nu wel of niet in iets Goddelijks geloofd voor vele verschillende zaken. Toch vind ik het makkelijker om er wel in te geloven als niet, heb ik als kind besloten. Om met dit systeem te leren en kunnen werken, is het totaal niet nodig om waar dan ook in te geloven. Toch wil ik een paar zaken duidelijker maken, over hoe ik er in stond als kind. Ook het nu zal duidelijker worden, door het volgende.
Ik merkte dat ik anders was en ook mijn levenspad anders liep als de meeste anderen om mij meemaakte, of in de gaten hadden. Mijn Vader was zeer gelovig en mijn Moeder niet maar toch wel op haar eigen manier, zoals ze kon zeggen. Ergens geloofde ze wel, maar in wat en hoe, dat vond ze moeilijk om duidelijk te krijgen. Daar zitten heel veel mensen mee. Ik ervaarde het anders, als anderen. Ook anders als mijn Vader met zijn geloof. Ook als ik snuffelde aan andere geloven, dan kon ik er soms wel veel in vinden, wat mij aansprak. Maar ook heel veel niet. Ik kwam erachter, dat haast in de meeste geloven of levensfilosofieën het niet zat in de grondbeginstelen. Maar in wat de mens er meegedaan had. Een heel mooi voorbeeld vond ik het Marxisme. De voorloper ergens van het communisme, waar mijn Moeder als kind wel voor voelde, als arbeidersgezin die het moeilijk hadden. In de verschillende verhalen in dit boek, zal duidelijk worden dat beide echter geloofde in “iets”. En dat dat iets, door de jaren heen kan veranderen. Je komt in je leven ook mensen tegen die het geloof hebben afgezworen, omdat ze iets heel ergs hebben meegemaakt. Dat vond ik als kind al onbegrijpelijk, dat je door iets mee te maken, je geloof kwijt kon raken en nu nog meer. Ik denk dat veel mensen een totaal verkeerde kijk hebben op wat nu een geloof is. Dit komt omdat de meeste, soorten van kerken en organisaties zijn geworden, die niks meer te maken hebben met waar het omgaat. In alles wat ik ooit door heb gekregen, werd mij altijd duidelijk, dat ik zelf god ben. Alles wat in deze wereld leven heeft, is goddelijk. Wij zijn ook als mens een stukje van die totale puzzel. De optelling van alles is de totale god. Niet meer en niet minder. Er zit niet ergens boven iemand die met zijn toverstok de een wat meer en de andere minder geeft. Als kind had ik besloten, dat als het wel zo zou zijn, ik als ik hem ooit tegen zou komen, een trap voor zijn ballen zou geven. Toen nooit aannemende dat god een vrouw zou kunnen zijn, want die waren in mijn ogen altijd liever als de mannen. Nu ik op deze leeftijd ben gekomen ligt dat allemaal wat anders. Maar mocht ik het verkeerd hebben en er toch zo’n god zijn, dan houd ik mijn woord.
Het kan niet zo zijn dat er iets boven de rest is, die onderscheid maakt in het wie en wat. Dat kunnen alleen de mensen zelf doen. Daarom zijn wij op weg met ons kleine stukje van god, om beter in het totaal te passen door de lessen hier op Aarde te doorlopen.
Maakt het dan allemaal geen ruk uit, wat je doet?
Zeker wel. Het is als in die klas zitten en de leraar legt uit dat je de tafels moet gaan leren. Ook dat je met zijn allen ze hard op moet blaten, omdat hij dat zegt. Het maakt je hele leven uit, of je ze toch gaat leren, of niet. Ook maakt het uit, of je een leraar hebt op dat moment die jou kan uitleggen, dat je als je die nu zo leert er voordeel bij hebt in je latere leven. Je hoeft er dan niet, zoals ik altijd moet, over nadenken. Daarom mis je dan tijd die je voor iets anders zou kunnen gebruiken. Kijk dan had ik ze zeker mee geblaat daar in de klas.
Alles wat je doet, of niet doet heeft invloed op de volgende zet op het schaak of dambord. Terug kan niet en ongedaan maken al helemaal niet. Je hoeft niet te geloven in een god, maar wel geloven in jezelf en het pad dat jij wil gaan. Hoe meer je ziet en leert, hoe beter je daar zult komen, waar je behoorde te komen ook. Dat heet leven.
Moet je dan over elke stap nadenken die je doet in dit leven.
Ja natuurlijk in de ideale situatie wel, je wilt toch niet overal tegen aan lopen en zeker wat niet nodig is. De beste schaker of dammer ter wereld wint niet al zijn partijen. Dat is een feit. Er zijn nu al computers die ook kunnen winnen. Toch is het uiteindelijke resultaat van het spel niet te voorspellen. Waarschijnlijk komen wij steeds dichter bij de waarheid van het einde, maar als we het weten en zeker weten, leven wij dan nog. Is er dan nog wel een spel of leven. Als je zeker weet dat je niet meer kunt verliezen bij een partij, wie wil er dan nog tegen je spelen. Niemand, want jij wint toch zeker alles.
Onze imperfectie is waarom wij mens zijn.
Vertrouwen op de Goddelijke voorzienigheid, word dan ook meestal door de mens gebruikt in de volksmond, door het Goddelijke maar weg te laten. Dan staat er ineens iets totaal anders, toch is het zeker zo sterk, want nu gaat het meer over jouwzelf. En wat voor je weg gelegd zou zijn. Ergens geven wij dan op dat moment toe dat er een soort van pad, of weg is die voor een deel vastligt. Wat wij er meedoen, geeft het nog niet weer, daar hebben wij zelf invloed op. Door te leren er het beste van te maken en te zien wie wij werkelijk zijn, kunnen wij soms, heel soms ver boven dat uitstijgen wat onze top leek te zijn.
Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een…
Deze zin is een aanname en die zijn vaak gebaseerd op terugkomende gebeurtenissen. Zo ontstaan spreekwoorden en gezegden ook.
Als je een kind van jong af aan alleen maar leert dat het niks is, of kan worden, dan heeft het ook haast al geen kans om dat toch te iets meer te gaan bereiken. Dat is indoctrinatie. Een beeld scheppen, waarin zoveel muren aanwezig zijn, dat er niet uit te komen is. Het leven bestaat dan ook alleen maar tussen die mogelijkheden. Er bovenuit stijgen is ontzettend moeilijk. Soms kan door naar een school te gaan en andere mensen leren kennen de blik verbreid worden. Maar over het algemeen lukt het de meeste mensen niet om uit hun vertrouwde omgeving uit te breken.
Een mens moet vaak dingen meemaken, om erachter te komen wat je werkelijke doel en weg is in dit leven. Een aantal voorbeelden uit mijn leven en mensen die op mijn pad kwamen zal ik hier na de revue laten passeren. Kijk terug in jouw leven en zie welke jij herkent en of hierbij aan kunt vullen. Het is zeker de moeite waard om met een nieuwe bril terug te kijken. Een nieuwe ruimere blik, kan je toekomst verrijken.
Moet het zo zijn, dan moet je het ook zo nemen.
Wij waren net een jaar geopend in Enschede met onze zaak. Deze was en is veel groter als die ervoor in Nordhorn en Almelo. Er moesten heel veel kasten en goederen bij gekocht worden. Heel veel hadden we al aangeschaft, maar de grote dure stenen, lagen nog buiten ons budget. Wij hadden een Amethist Geode en dat was het. Ik vond het geen gezicht al vanaf de dag dat we daar opengingen, maar ja waar geen geld is kan niet gekocht worden.
Wij waren samen op de zaak toen de telefoon ging en Siny die aanpakte, “het is voor jou”, hoorde ik. Een van de grootste importeurs die ik ken was er aan de telefoon. Hij zei tegen mij, “jij had toen eens gevraagd naar Amethisten en nu heb ik iets denk ik voor jou”. Het overviel mij een beetje, maar zakelijk laat ik mij niet zo gauw onder de voet lopen. Het is groot denken had ik geleerd van mijn Vader, anders blijf je klein was zijn motto. Ik vroeg hem hoe groot de Amethist was en hij lachte, hij zei, “Ik heb een hele krat vol van 1000 kilogram”. Nu schrok ik echt, want hij het jaar ervoor mij omstreeks dezelfde tijd ook al een aanbod gedaan voor antieke klankschalen en daar waren we nog niet van hersteld, financieel gezien dan. Toen had hij een hele partij van gebruikte 7 metalen klankschalen uit Tibet. Gebruikt en gemaakt door de monniken zelf. Dat was eigenlijk te veel, voor ons, maar het was zo’n koopje, dat ik het toch toen gedaan had. Die klankschalen waren half verroest leek het wel, omdat ze achter in zijn opslag jaren hadden gestaan en niemand meer wist dat die er waren. Ze stonden ook niet meer op de boekhouding, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij zag er geen heil in om ze een voor een te gaan schoonmaken en dan te verkopen. Het was niet zijn “piece of cake”, zoals hij het dan noemde. Zijn zaak had een bepaalde uitstraling en dan ga je niet met dat soort zaken aan de gang. Hoe hij er ooit aangekomen was, wist hij ook niet meer. We hebben er al veel verkocht, maar hebben nu nog een kast vol, kan je nagaan hoeveel het er waren. Nu dus Amethisten. Maar 1000 kilogram is veel zei ik tegen hem, dat moet zeker dan ook heel veel kosten. Zeker wel te veel voor ons. Ik hoorde hem denken. De vorige keer had ik ook handje contantje betaald en dat was hij dus niet vergeten. “Jij bent goed van betalen, dus je mag het ook in een paar keer betalen, van mij”, was zijn antwoord. Nu heb ik dat gelukkig bij veel leveranciers die mij al jaren kennen. Ik heb het vanaf niks opgebouwd en nu is onze zaak 220 m2 groot en helemaal vol met supermooie spullen. Nu moest ik even denken, want dat doe ik niet graag. Eigenlijk nooit of het moet dus iets zijn wat ik zeker wil hebben en niet voor mijn budget te doen is. Hij zei een prijs en ik lachte er om. Dat gaat nooit lukken zei ik tegen hem, hoe goedkoop dat het ook mag zijn. Hij zei, ik houd ze in de wacht voor jou, want ergens had ik het gevoel dat jij de koper moest worden. “Maar,” ging ik verder. “Hoezo dat dan en wat zit er bij die 1000 kilogram allemaal in die kiste dan”? “Nu het is zo”, vervolgde hij zijn betoog. “Dat weet ik niet, want ook deze kist stond achterin onze opslag, naast die klankschalen die je toen van mij gekocht had. Daarom moest ik aan jou denken. Toeval bestaat toch niet had jij mij toen gezegd”. “Klopt”, moest ik beamen en om niet in een te lange discussie te komen, dacht ik laat maar en wilde het gesprek beëindigen, door te zeggen. Ik denk er nog wel even over na. Hij sloot af met, “er staat alleen op, eind april 2014, ik hoor het dan wel”.
Siny voelde ergens de spanning die ik had in dit gesprek en was naarstig aan het tellen gegaan. Dat was mij totaal niet opgevallen, zo diep zat ik in dat gesprek vast van net. Ze kwam heel dicht bij mij zitten en wees op mijn aantekeningen. Ik had op een papier voor mij de belangrijkste gegevens even gekrabbeld, zo werk ik meestal. Zij zei tegen mij, “heb je jouw aantekeningen goed gelezen?” Natuurlijk had ik dat, maar vroeg haar toch waarom dan?
April, einde ervan in 2014 wat zegt je dat? Eh, ik ben niet zo iemand die overal bij stil staat, maar de maand april weet ik daarin hebben wij beide veel mensen verloren en dat is altijd zeker voor haar een zware maand. Ik heb mijn afscheid van o.a. Yolanda beter kunnen verwerken, omdat wij het 7 jaar van tevoren zeker wisten dat ze heen zou gaan. Maar zij had verliezen die nooit over konden gaan.
“Wij hebben die Amethisten echt nodig om verder te komen, met de zaak hier in Enschede”, waren haar woorden. “Ik geloof zeker dat dit een teken is van Yolanda dat we het moeten doen.” Ik was ergens nog niet om, maar toen vervolgde ze. “Ik heb jouw en mijn portemonnee geteld. De verschillende bankrekeningen opgeteld en weet je hoeveel wij precies dan totaal bij elkaar hebben.” “Nee ik mag dan wel helderziend zijn, maar nu is mijn bril even beslagen”, waren mij woorden. Ze gaf mij een briefje met allemaal getallen opgeteld en onderaan stond een streep met een totaalbedrag en wees op mijn eigen papier voor mij. Daar stond hetzelfde bedrag als bij haar. Dit is echt totaal de waarheid en wij keken elkaar aan en wisten, dat dit iets te veel toeval zou kunnen zijn. Doen dus. Ik vroeg later nog aan haar, waarom ging je tellen, want je kon aan mijn praten toch wel horen, dat ik het niet echt overwoog om te kopen. “Ik zag jouw energie veranderen toen je de telefoon oppakte en was gewoon nieuwsgierig of er meer was en dat was dus zo”. De krat kwam en wij hebben er al meerdere verkocht maar hebben nog een kast vol, zodat wij nog jaren verder kunnen.
Ik was blij dat ze op dat moment al zoveel geleerd had om open te staan voor het onmogelijke, anders zouden wij ze niet gekochte hebben. Nu stralen ze in onze winkel en zijn wij trots dat we ook dit seintje begrepen. Ik betaalde het toch in een keer, omdat ik wist dat er dan wel iets mee zou gaan zitten om toch te blijven leven. Omzet of wat anders het maakte niet uit, ik wist het zeker. Die week kregen wij een boven huurder die borg en huur vooruitbetaalde. Wij konden eten en benzine tanken, wij leefden. De koelkast en diepvriezer zit bij ons altijd vol. Ook de andere kasten zitten vol met van alles voor als ik het even niet heb, zo heb ik leren leven. Nu kwam dat ook goed uit en konden wij onze zaak groter maken en uitbreiden.