Veel mensen maken het mee in hun leven. Sommige weinig en andere veel meer, het lijkt niet eerlijk verdeeld, maar is dat zo. Zij het ook geen extra lessen die je nodig had om verder te komen op jouw pad.
Ik was getrouwd, met het meisje wat een jaar op mij gelopen had en door niet dat te kunnen geven wat zij nodig had, kwam ik op een zekere dag thuis en was ze weg. De koffie stond nog aan en ze had geprobeerd om een schoonzuster van mij op te bellen om er over te praten. Die was niet thuis. Als die wel thuis was gebleven, was mijn leven misschien totaal anders gelopen. Omdat haar familie alles regelde, ben ik maar voor de eerlijkheid van uitgegaan, want zo slecht kon zij niet zijn. Ze was een halve engel voor mij in die tijd. Ik kreeg een brief van de gemeente waarin ze ging wonen, na dat ze bij mij weg was gegaan. Deze brief was een rekening met toelichting. De wetten zijn een paar jaar daarna veranderd, maar ik had dat geluk niet. Ik moest haar betalen om een flat in te richten, het kwam neer op rond de 20.000 gulden in die tijd. Ik had een zeer goede baan en verdiende ook erg goed, maar dit sloeg mij zo tegen de borst dat ik dat moest gaan betalen, terwijl ik tot op die dag alles voor haar betaald had. Zij bracht haast niks binnen en ik de rest. Nu kon ik bloeden omdat ik het goed had gedaan. Daar kon ik niet mee leven. Ik ben naar de directeur gegaan van de firma waar ik werkte. Ik wilde gelijk op staande voet ontslag nemen, er wat voor mij geen andere mogelijkheid, vond ik op dat moment. Hij heeft van alles geprobeerd om mij te overtuigen dat het beter was om niet te doen. Hij zei ook, je verdient toch goed, over twee jaar ben je overal vanaf en lach je iedereen uit. Maar ik kon het niet. Ik kreeg een strafuitkering bij de gemeente en hoefde niet te betalen. Mijn eer en gevoel waren gered, dacht ik. Ik weet dat ik niet anders kon, maar zou willen dat ik die dingen anders had kunnen doen in mijn leven. Maar het is wie ik ben.
In andere verhalen hier in dit boek komen stukken van na deze tijd, maar nu wil ik iets anders benaderukken. Ik heb alles weg gedaan wat ik had, ik wilde totaal niks houden van wat ik toen had met haar. Kon het gewoon niet aan, zo behandeld te worden door iemand die je, je hart had gegeven. Dit was niet de eerste keer, nu kwam het haast nog harder aan, maar ik wilde niet op de grond blijven liggen.
Ik huurde iets en kon alleen een matras op de grond leggen en een lichtje aan het plafond. De matras en beddengoed gekregen van mijn Moeder en bij haar kon ik wel eten en drinken. Dat was mijn leven ineens geworden. Ik had alle spullen in Lobith waar wij woonde in de krant gezet te koop aangeboden en dat wat niet verkocht werd mochten de laatste zo meenemen. Het maakte mij niet uit, ik wilde het niet meer zien, die spullen waarvan je dacht, dat het je leven mooier zou maken. Ik was verbitterd over deze mensheid.
De rekeningen bleven binnen komen en ik wist mij geen raad om die op tijd te betalen. Een baan aannemen lukte ineens ook niet meer, omdat de wereld veranderd was in de tijd dat ik niet opgelet had en te veel in mijzelf gekeerd was geworden. Overal moest je een diploma voor hebben en die had ik niet. In ieder geval niet die voor de banen waar ik in werkzaam was geweest. Ik was op het laatste bedrijfsleider van een radio, tv en witgoed zaak geweest en daar moest je nu ineens een hbo-opleiding voor hebben.
Op een bepaald moment ging de telefoon bij mijn Moeder, het was voor mij. Er belde een zaalhouder uit ‘s Heerenberg, hij had het nummer van de sportschoolhouder, waar ik veel trainde. Er was carnaval en hij kwam iemand aan de deur tekort. Nu houd ik helemaal niet van carnaval, maar hij bood mij een bedrag aan voor die paar dagen, waar ik van wist dat het precies was wat er aan achterstallige rekeningen lagen. Ik zou in een klap gelijk komen te staan en dan voorruit zoals ik wilde. Ergens had ik gezegd die soort dingen nooit te gaan doen, op een carnaval werken, maar nu ging ik overstag. De dagen waren voor mij leerzaam en mijn rekeningen waren betaald. Ik voelde mij zeer gelukkig dat de tijd was gekomen om uit het dal te kruipen en kon niet wachten op de voorspoed waar ik zeer hard voor wilde gaan werken.
Vele jaren ervoor, toen ik net mijn rijbewijs had, ging ik laat nog wat rijden in de omgeving. Ik luisterde graag naar muziek in de auto. Mijn wereld was dat. Nu nog mag ik graag even zitten en wachten in de auto, gelukkig kan Siny daar goed tegen. Ik voel mij daar vaak prettiger als in de meeste andere situaties. Ik voel de vrijheid van weg te kunnen rijden en alles is ook overzichtelijk voor mij. Ik kwam langs een soort van nacht café in ’s Heerenberg en dacht, waarom niet even hier wat drinken. Ik had verschillende herinneringen aan dit plaatsje waar ik aan terug moest denken. Ook zoals net geschreven zou ik er nog meer gaan meemaken.
Het zag eruit als een soort bruin café, wat gewoon ook tot later open was. Het was er niet erg druk, maar dat zou nog wel komen dacht ik, maar dan was ik allang weg. Ik hield en houd niet van druktes. Er stond een hele leuke jonge vrouw met lange haren achter de bar en ze lachte mij tegemoet. Ze was blij dat er een extra gast binnenkwam merkte ik gelijk. Waarom zou haast gelijk al blijken. Ik bestelde wat en ze maakte een leuk en lief praatje met mij, ik voelde mij welkom. Dat heb ik niet zo vlug, dus wilde ik nog wel een tweede glaasje drinken. Ze wilde het in gaan schenken toen een stukje verder van mij een aangeschoten man haar beet pakte en zij rukte zich met een ruk los. De man haalde zijn hand uit om haar te slaan, maar voordat hij haar kon raken gaf ik een “mawashi geri”, over de bar heen. Voor de niet kenners dat is een halfronde trap met de wreef van de voet en in dit geval recht op de hoofd van die man. Hij schoot achteruit en viel met de rug op een speelautomaat. Zo’n ding waar je metalen ballen in kon schieten en dan moesten die in gaten vallen. Tafelhoogte glas om de ballen te zien en aan de achterkant glas met allemaal flikkerende lichtjes. Hij kwam met zijn kont op de tafelhoogte met glas en sloeg met zijn hoofde en nek tegen de achter wand van glas aan, die brak. He bloed liep alle kanten op en ik wist ook niet wat te doen. Ik had als kind EHBO gehad en probeerde te doen wat ik kon om het te stelpen. Iemand had een ziekenwagen besteld en die kwam gelijk met de politie. Die wilde mij in de boeien slaan en afvoeren, zonder mij te vragen hoe het zat, toen de eigenaar die er niet bij was geweest tussen beide kwam. Zijn vrouw die achter de bar werkte had hem ingelicht toen hij net er voor binnen was gekomen, van hoe dat het gelopen was en hij zei tegen de politie, “wat doen jullie nu, hij werkt voor mij als portier. Die man viel mijn vrouw lastig en hij deed zijn werk. Dat die man zo ongelukkig terecht is gekomen is shit, maar niet zijn schuld. De man was dronken en kon niet goed meer op zijn benen staan”. De kous was er mee af en ik mocht bij hun ieder weekeinde werken aan de deur. Het was goed verdienen naast mijn eigen werk. Ik heb er veel geleerd op het gebied hoe je verdedigingssporten in de praktijk wel en niet toe kunt passen. Later in mijn leven zou ik nog vaak er veel profijt van hebben dat ik dit leerde op die jonge leeftijd. De combinatie van groot, breed en gevechtsporten was voor mij op verschillende momenten van mijn leven, van groot belang om iets bij te kunnen verdienen, als het tegen zat. Het was niet iets wat ik graag deed, maar ja, nood breekt wetten.
Die eigenaars, daar zijn mij altijd dankbaar gebleven, want zij was zwanger van hun eerste kind. Ze gingen ervanuit dat ik gezonden was om haar te beschermen, de voorzienigheid. Als ik er niet geweest was, zou het wel heel vervelend hebben kunnen aflopen.
Het is fijn als lessen van tweekanten tegelijk gebeuren, dat is vaker als dat je denkt. Als het je meezit op een bepaald moment, kan het ook anderen in je omgeving zo vergaan. Maar ook als je een mazzeltje hebt, laat dan een ander meegenieten.
In de tijd dat ik uitging in de wereld, ging ik haast altijd met de trein. Als ik dan naar het station liep en er een zwerver was, kreeg die haast altijd het geld wat ik overhad, van wat ik volgens mij op mocht maken die avond. Als er wel eens iemand met mij mee ging en dat zag, zeiden ze altijd haast hetzelfde. “Niet doen, die gaat het toch maar verzuipen”. Mijn antwoord was dan ook altijd hetzelfde, “dat hoop ik wel”. “Ik hoop dat hij even zijn ellendige situatie kan vergeten”. “Dat gun ik hem van harte, als ik het gezelliger had gehad, was het nu ook op geweest”.
Mijn eenzaamheid leek of was mijn grootse vijand.
Toen ik dit zat te schrijven schoot mij een voorbeeld te binnen uit mijn leven. Dit gebeurde toen ik bezig was met dit boek. Ik was haast 63 jaar oud. De meeste zeggen, dat ze dan 62 zijn, maar ik niet, want ik ben altijd positief en wil bewust zijn met vandaag, maar ook dat als ik er aan werk ik ook verder kan komen. Geld problemen of Lichamelijke problemen zijn vaak te voorspellen voor iemand als ik. Niet altijd voor mijzelf en dat is dan weer logisch, want hoe zou ik anders moeten leren.
Ik zat in de wachtkamer van een onze huisarts. Een controle van mijn bloed. Dit laat ik op eigen initiatief een aantal keren per jaar doen. Als jezelf met je kop onder de grond wilt leven, moet je niet raar op kijken dat er jouw ook dingen gebeuren die je niet aan zag komen. Zo heel simpel denk ik altijd. Als ik weer eens een tijdje, door voor mij omstandigheden niet zo netjes geleefd heb en de arts mij er op wijst dat de waarden de verkeerde kant op gaan. Dan pak ik het weer op. Vaak is dat als ik weer eens een andere huisarts of zo genomen heb. Deze keer was niet anders. De vorige stopte met zijn praktijk, door dat hij zich te oud voelde worden. Daar kon ik hem alleen maar gelijk in geven, want hij was er niet altijd meer helemaal bij als je een keer bij hem moest zijn. In Duitsland mag je ook zelf van huisarts of welke dokter veranderen wanneer je zelf maar wilt. Dat is een hele goede zaak en ik snap niet dat dit niet in Nederland zo is.
Als ik net zit, komt er een meisje binnen en groet netjes en vriendelijk, die er al zijn. Ik denk zo richting de twintig zal ze zijn. Aan haar ene been een knie brace. Ze gaat zitten en zet haar voeten in de Donald Duck houding. Ik zucht, zonder dit met opzet te doen en Siny kijkt mij aan en zegt, “een voorbeeld voor je boek”. Ik knik, ze heeft gelijk. Ik kon het niet laten en voelde wat zij voelde en zag wat ik kon zien. Ik heb te doen met haar, maar laat niks merken. Ze is ontzettend druk met haar telefoon en drukt haar kin zo ver mogelijk ook nog op haar borst om dat makkelijk te kunnen doen. Als ze haar gekwetste been over de andere legt, wordt de andere voet op de buitenkant, zo schuin mogelijk gelegd, om de hoek van haar andere been, voor haar prettig te maken. Ze zal later in haar leven er dan ook niks van begrijpen, dat door haar niet gekwetste been zo te behandelen, dat been er dan nog erger aan toe zal zijn als, die waar ze nu problemen mee heeft. Ook zal ze er wel nooit achter komen, waarom zij dan tegen die tijd een vergroeiing in haar rug heeft gekregen.
Aan alles is voor mij te zien, dat ze op vele gebieden al een tijdje achterblijft. Niet omdat zij of haar ouders in dit geval geen geld hebben, maar door aanleg en onwetendheid. Ze zal door haar houding, nooit in de buurt komen van haar eigen mogelijkheden. Gelukkig worden zal voor haar veel onnodige hindernissen met zich mee brengen. Ze heeft een lief en bescheiden lachje voor mij als ik weg ga. Wat zou ik graag ook haar geholpen hebben. Nu jij dit leest, kan ik via jou het nog proberen. Help jezelf en daarnaast ook anderen. Dan is er nog hoop. Geldproblemen komen heel vaak door lichamelijke problemen. Analyseer voor jezelf welke er eerder was of is in je leven en je bent hele grote stappen verder.