Meneer Beer
Ik liep deze week de slaapkamer binnen en mijn blik viel op mijn beer, Meneer Beer. Meneer Beer is al langer bij mij dan wie dan ook. Natuurlijk heb ik nog familie die er al waren toen ik geboren werd maar ik bedoel echt bij mij. De enigen die dat zouden kunnen zijn zijn mijn ouders, maar die zijn niet meer onder ons.
Meneer Beer is in mijn leven gekomen toen ik 6 jaar oud was. Ik had in mijn jonge leventje veel tijd doorgebracht bij mijn opoetje en opa want mijn moeder was gescheiden en moest toen nog werken voor de kost. Ze leerde een nieuwe man kennen en hij ging voor zijn werk naar de andere kant van Nederland. Mijn moeder en ik gingen natuurlijk mee. Dat vond ik vies tegenvallen. De warmte van de familie was ineens weg en de nieuwe papa was lang niet zo ideaal als we allemaal gewild hadden. Ik ging slaapwandelen, sloot mezelf 's nachts buiten, ook al werd de huissleutel door mijn moeder verstopt.
Hoe het allemaal precies gegaan is weet ik niet meer, maar opeens stond mijn opoetje in ons huis en had voor mij een levensgrote beer meegenomen. Ik was in die tijd niet zo groot, meestal een van de kleinsten van de klas en Meneer Beer is toch zeker 70 centimeter groot. Voor een ukkie van 6 jaar oud was dat een heleboel.
Meneer Beer liet mij weer even voelen hoe het was. Zo'n hele grote knuffelbeer krijgen, helemaal voor mij alleen. Al heel snel werd Meneer Beer mijn troostbeer. Hij woonde op mijn bed en was altijd bereikbaar voor als het minder ging.
Ik vond het daar niet fijn. Ik kwam uit een ander deel van Nederland en iedereen vond dat ik raar sprak. Vriendjes maken was nooit mijn sterke punt en ook daar niet. Alleen... Meneer Beer luisterde altijd. Ik kon mijn hoofd tegen het grote lichaam aan leggen en praten of huilen of gewoon alles vertellen wat ik wilde. Ik kon Meneer Beer vertellen dat mijn stiefvader een slechte dag had, waardoor ik maar liever op mijn kamertje bleef, of dat mijn moeder niet genoeg had om eten te maken of dat de kinderen op school lelijk deden. Ook toen mijn zusje geboren werd heb ik dat met Meneer Beer gedeeld.
Na een aantal jaren zijn wij weer terug verhuisd en Meneer Beer begon slijtage te vertonen. Een oor hing los of een been of een arm liet spontaan los. Mijn moeder was altijd zo lief om het weer in orde te maken. Meneer Beer kreeg een nieuwe neus, want die van plastic die viel er steeds af. Armen en benen werden vastgemaakt nadat ze loslieten en beide oren zijn heel vaak opnieuw vast gezet. Dat krijg je natuurlijk van al dat luisteren... daar vallen je oren van af.
Toen het thuis beter werd en ik opgroeide bleef Meneer Beer belangrijk. Hij heeft altijd op mijn slaapkamer gestaan. Ook nadat ik getrouwd was bleef Meneer Beer over mij waken. Hij heeft meegemaakt dat er weer verhuisd werd naar de andere kant van Nederland, dat de kinderen geboren zijn en heeft in alle rust (lijdzaam) in een hoekje van de slaapkamer gestaan.
De kinderen mochten nooit met Meneer Beer spelen en eigenlijk wilde ik niet dat iemand anders er aan zou zitten. Niemand kan invoelen hoe belangrijk het stukje zekerheid en geborgenheid van mijn Meneer Beer voor mij is. Daarom stond hij jaren heel veilig en hoog op een kast.
Na mijn scheiding is ook Meneer Beer meeverhuisd. Niet alleen van adres maar ook van plek in het huis. Meneer Beer heeft een eigen stoeltje gekregen in de huiskamer. Dat kon want er waren geen huisdieren en geen kleine kinderen meer in huis die Meneer Beer in gevaar konden brengen. Toen na verloop van tijd er weer een hondje kwam (Rex) was het wel even spannend. Rex was natuurlijk nieuwsgierig naar Meneer Beer en begon te snuffelen aan zijn voeten. Na een welgemikte FOEI was de boodschap duidelijk en kon Meneer Beer veilig blijven zitten.
Nu, ruim 55 jaar later, zit Meneer Beer weer op de slaapkamer en waakt in alle rust over ons. Af en toe is het net of hij een verhaaltje vertelt waar ik dan naar moet luisteren. Hij is tenslotte een Oude Wijze Beer. Een beer door het leven getekend. Een tipje van zijn éne oor hangt los terwijl het andere oor nog net aan een tipje vast zit. Aan dat oor hangt een touwtje. Met dat touwtje heeft mijn moeder ooit dat oor vastgenaaid. Dat mag er dus ook niet af. Ruim 55 jaren hebben zijn vacht een beetje smoezelig gemaakt en dat heeft ook zijn charme.
Meneer Beer is een stukje van mezelf geworden. Een heel lief bedoeld cadeautje in mijn jonge leventje heeft een heel eigen bestemming gekregen. Een mooiere of lievere beer bestaat niet.
Volgende maand word ik bij leven en welzijn 63 jaar. Ouder als dat mijn vader geworden is en bijna zo oud als mijn moeder geworden is en ik maak mij een beetje zorgen over Meneer Beer, want waar moet hij gaan wonen als ik er niet meer ben. Natuurlijk weet ik zeker dat als ik eerder overga als Jacobus hij voor hem zal zorgen. Maar wat als hij op een bepaalde dag ook overgaat, wat dan.... Jacobus kwam met het idee om Meneer Beer als ik eerder zou moeten gaan, maar mee te nemen en eigenlijk is dat misschien ook een goed idee, want dan kan hij ook daar nog naar mij blijven luisteren. Maar ergens wil ik ook dat hij dan bij Jacobus blijft want die heeft ook niemand waar hij tegen kan praten als mij en kan Meneer Beer hem steunen zoals hij mij altijd gedaan heeft.
Ik heb nu een hele fijne relatie waarin ik ook alles aan kan vertellen, maar Meneer Beer zal mij toch altijd net wat beter begrijpen, omdat hij is wie en wat hij is, mijn Meneer Beer.....
Ik hoop dat jullie ook een soort van Meneer Beer hebben, want iedereen heeft wel momenten in het leven dat er niet met mensen over te praten is en dan kan je maar beter vertrouwen op.... Ik in mijn geval Meneer Gouden Beer...
