Jan, hij kwam bij mijn Moeder aanlopen. Zij woonde op de eerste verdieping aan de kant van het grasveld. Ik op de vierde aan de andere kant zodat ze niet kon zien of ik al thuis was, of al op bed lag. Zo had ik de twee appartementen gehuurd. Vanaf waar je zat in haar flat, kon je zien wie er door de voordeur binnen kwam en naar de trap of lift. Hij kwam de hoek om en ik kon hem aan zien komen en zie tegen haar, “Jan komt er ook aan, even koffiedrinken”. Het was nog wel vroeg en ik zou weg gaan, maar bleef even ook om hem te zien. Bij mijn Moeder nu was onze ontmoetingsplaats, zoals dat jaren was geweest in Aerdt toen mijn Vader ook nog leefde. Nu hier was het dunner geworden, maar die kwamen vonden het toch fijn. Hij sleepte iets met zijn been en ik vroeg dan ook, “last van je been”. Hij zij, “ik ben bij de huisarts geweest omdat ik steeds maar wat last houd van mijn been, die heeft mij naar het ziekenhuis gestuurd om een foto te laten maken”. Heel veel meer hebben we niet gesproken, want hij dronk zijn kopje koffie op en ging zijn foto laten maken.
Ik was nog in gesprek met mijn Moeder over van alles en nog wat, maar ergens hadden we het nergens over, toen de telefoon ging.
Het was iemand van het ziekenhuis, of wij met spoed wilde komen. Zijn vrouw en kinderen waren ook al gebeld en die waren al onderweg. Maar wij waren al in Zevenaar, dus werden als laatste gebeld, maar waren er als eerste. We kregen een specialist die de situatie aan ons uitlegde. “Ik zal er geen doekjes om wikkelen, de foto heeft uitgewezen dat als hij van de brancard af was gestapt of ergens zou struikelen, hij gelijk dood geweest zou zijn. Om het maar super kort te houden. Altijd sterk geweest en nooit haast ziek geweest en nu kon hij kiezen. Gelijk haast doodgaan, in bed blijven tot hij doodging, of beide benen en nog meer er af en nog een halfjaar leven. Hij koos voor het laatste omdat hij die tijd nog met zijn kleinkinderen door wilde brengen. Het zullen meer mensen geweest zijn, maar zo heb ik het onthouden omdat ik ook stuk ging van die overrompeling. Zo kan je leven ineens totaal anders gaan. Mijn sterkste broer, mijn oudste was ineens iemand in een rolstoel waar wij van wisten wanneer zijn einde zou komen. Nooit echt begrepen waarom de artsen haast precies wisten hoe lang hij dan nog zou kunnen leven of dat ze hem in leven hebben kunnen houden.
De week er na gaf hij zich op voor de bridgeclub, waar mijn Moeder ook al jaren lid van was. Ze vertelde mij wel eens onder een borrel, dat ze het hem zo ontzettend gunde en dat ze blij voor hem was, maar dat ze zelf doodging als hij daar de zaal in kwam rijden en wist, die gaat binnen een paar maanden dood, haar kleine jongen.
Ik had ook nog andere leerscholen door hem meegemaakt.
Als kind ging ik wel eens mee in vakanties met hem. Hij was internationaal vrachtwagenchauffeur en wat ik mij nog kan herinneren reed hij toen wekelijks naar Italië en terug. Ongeveer anderhalve dag in het weekeinde was hij dan thuis, wat ook wel eens minder was ook nog. Hij at dan haast altijd wel gewoon, bij zijn auto op een gasbrandertje, om extra geld te kunnen overhouden om hun huis te betalen en de twee kinderen op te voeden. Zij wereld bestond uit werken en dan een nachtje thuis slapen. Zijn vrouw hield met alle goede bedoelingen alle normale dagelijkse problemen, zo ver als mogelijk bij hem vandaan. Ook de opvoeding deed zij vrijwel alleen, omdat hij zijn rust verdiende als hij maar even thuis was.
Op een dag was hij niet zo lekker en bleef thuis. Hij was dat al lang niet meer geweest en niet echt op de hoogte hoe dat hun gezin zich ontwikkeld had. Toen hij tegen een van zijn zoons zei, dat die de benen van de tafel af moest halen, nam deze hem niet serieus en kregen ze een kleine aanvaring. Niet het geschil sloeg bij hem in, maar wel dat hij niet wist hoe zijn kinderen ontwikkeld waren. Hij had het gevoel dat hij ze niet kende vertelde hij mij toen hij zichzelf had gemeld bij een instelling om op rust te komen. Ik heb toen een gesprek met hem gehad over heel veel en probeerde open te staan voor zijn werkelijkheid. Hij was nooit een echte prater geweest, maar op dat moment kon hij wel praten. Zonder dat hij het door had, was ik zijn onafhankelijke klankbord. Het gebeurde gewoon. Ook dat is een consult, dacht ik en merkte dat ik nooit anders deed in mijn leven. Normale gesprekken had ik al nooit gehad en zou ze wel niet meer krijgen ook. Voor mij een moeilijke maar juiste constatering. Een goede arts die op een visite zit, zal ook zijn ogen niet kunnen sluiten als iemand daar op dat feestje een toeval krijgt. Nee dan zal deze ook ingrijpen. Je bent wie en wat je bent.
Hij was zijn hele leven bezig met te zwaar worden en dan weer als een gek proberen af te vallen. Dat lukte hem wel iedere keer, maar ik vond dat het niet gezond kon zijn hoe hij het deed. De meeste mensen die ik tegen ben gekomen die denken problemen met hun gewicht hebben doen het ook zo.
Afvallen is volgens mij een zeer gevaarlijke bezigheid, waar je heel voorzichtig mee om moet gaan. De meeste mensen die op dieet gaan, die versoberen ook hun leven en eetpatroon. Ze gaan er van uit dat als ze maar heel weinig eten, dat ze dan afvallen. Dat is ook zo, maar je lichaam en geest nemen ook in kracht af, wat gevaarlijk is. Het is juist van belang om een veel uitgebreidere manier van eten aan te leren. Met de juiste training van lichaam en geest, kan er dan op een gezonde manier aan je lichaamsgewicht gesleuteld worden.
Hij had aanleg, zoals dat wel genoemd wordt. Ja dat bestaat, maar hij en wij thuis allemaal hadden die. Ik weet mij een foto van ons als familie te herinneren, waar wij allemaal 100 kilo of meer wogen. Ik was dacht ik iets van 14 jaar en onze familie was nog compleet. Mijn Moeder was de net zo groot als dat ik was, wij waren nog gevulder als de anderen. Ook ik zou mijn hele leven moeite houden met mijn gewicht en trainen, dat wist ik op dat moment al zeker.
Daarom durf ik hier te benadrukken dat de manier van opvoeding zeker zo belangrijk kan zijn, als aanleg van ziel en DNA. Wij zijn een mengeling van al deze verschillende ingrediënten. Daar gaat dit boek over, zodat je dichter bij jouw eigen waarheid en puzzelstukjes kan komen.
Hij is daarna gestopt als internationaal chauffeur. Maar welke baan hij ook probeerde, hij is er nooit meer echt blij mee geworden, zoals ik het mij kan herinneren. Hij had in zijn genen, ziel/DNA zitten dat hij dat een echte vrachtwagenchauffeur was. Hij kon dat leven goed aan, die stilte en zijn eigen wereld, maar de mengeling met het thuis zijn waren te zwaar voor hem. Als je niet gaat doen, wat het dichtste bij jouw eigen ik ligt, dan blijf je zoeken, naar waar je thuishoort en wat je wel kan doen om gelukkig te worden. Als je pad je brengt op ingewikkelde wegen, kan iedereen de weg kwijtraken in zijn hoofd, dat was mijn sterkste broer ook overkomen.
De medische wetenschap gaat elke dag voorruit, toch kan ik er niet veel van begrijpen. Wij wisten op welke dag hij zou overlijden, dat hij opgegeven was. Niet te redden en dan zeker weten hoelang dat iemand nog in leven gehouden kan worden, blijft voor mij een onmogelijkheid. Maar als ik iets als kind al moest leren was het om niet alles te willen begrijpen. Veel dingen worden je later in je leven wel duidelijk, of ze komen op een andere manier weer op je pad en dan kan je er meer mee. Ik heb in veel consulten naar klanten van mij er voordeel bij gehad wat ik meegemaakt had in mijn leven.
De een zijn pad kan ook het pad en leerschool zijn van de ander.
De dood of overgang is iets waar ik veel van heb geleerd en ook niet bang voor ben als mijn tijd is gekomen. Toch wil ik mij erop in stellen dat ik minimaal 120 kan worden, omdat ik anders vind dat ik te veel probeer mee te rekenen wat tegen zou kunnen gaan zitten. De meeste mensen leven met beperkingen en dat wil ik niet. Ik wil een dag leven, net als een eendagsvlinder dat doet. Maar dan wel heel veel levens achter elkaar. Zo wil ik oud worden.
In het volgende hoofdstuk ga ik op een aantal mensen en gebeurtenissen in waarvan ik vind dat die het waard zijn om opgenomen te worden in dit boek. Deze stukjes tekst zullen jouw als lezer hopelijk tot inzicht brengen dat er heel veel meer tussen hemel en aarde is als dat wie dan ook weet. Ik weet een stukje, daar kan ik heel eerlijk in zijn. Mogelijk heb ik gelijk dat ik meer zie van dat stukje als in ieder geval die mensen die ik tot heden heb mogen leren kennen. Ik heb heel veel geleerd van de meest uiteenlopende mensen en dieren. Natuurlijk wilde ik als kind heel graag die ene leraar tegen komen die mij alles zou leren. Misschien heb ik die ook wel leren kenen in mijn God en goddelijke boodschappen. Ook kan het zijn dat ik gewoon gek ben en allemaal waanbeelden heb die mijn hoofd zo rumoerig maken. Voor mij maakt het niet uit wat het was en of is, maar ik ga altijd uit van wat het oplevert voor mij. Ik denk dan ik op mijn manier het maximale uit mijn leven heb gehaald en zal blijven proberen te halen. Dat is voor mij van belang. Wat jouw opbrengst en belang is, moet je zelf bepalen. Ik gun je die inzichten die jouw kunnen geruststellen op jouw reis in dit leven.
Dat is waar je blij van zult worden.