Yvonne.
Als heel jonge knul zijnde vond mijn Moeder dat ik te weinig met anderen om ging, is mij later duidelijk geworden. Ze zei op een dag tegen mij, “weet je, die Yvonne, het meisje van tegenover die vindt jouw leuk”. Zij was op school een van de twee die altijd de beste cijfers hadden en ik liep om haast iedereen heen en zeker om die twee. Ik wilde niet leren wat ze daar op school les in gaven, het boeide mij haast allemaal niet. De manier waarop lesgegeven werd wat niet die mij tot studeren kon aanzetten.
Ik had al heel jong een goede geluidsinstallatie op mijn eigen slaapkamer. Het was meer een leefkamer voor mij. Er stond ook een bank en tafel op. Als klein kind in het oude huis bij de oude melkfabriek had ik ook wel een eigen slaapkamer, maar niet zo mooi als in het nieuwgebouwde huis in Aerdt. Op de hoek van een straat een stukje af van de fabriek. Aan de overkant de camping. Ik leefde als het kon daar en niet in de kamer bij mijn ouders. Niet dat ik er niet kwam, maar mijn eigen domein was mij heilig. Vanaf het moment dat ik het kon, vertelde ik mijn Moeder dan ook, om er maar niet meer te komen schoonmaken. Ze deed het niet slecht hoor, maar niet zoals ik het wilde. Alles werd wel iets verplaatst en daar kon ik slecht tegen. Ik had een zeer sterk gevoel over hoe alles in verhouding tot elkaar moest staan. Feng Shui, had ik nog nooit van gehoord.
Feng Shui is een meer dan 3000 jaar oude filosofie die leert hoe de omgeving het geluk kan beïnvloeden.
Pas veel later kwam dit gegeven op mijn pad, maar vanaf mijn prille jeugd kon ik niet anders als alles in mijn omgeving zo neer te willen zetten dat ik mij er prettig in kon voelen. En mijn Moeder had er een hele goed hand in om dat in een paar minuten, totaal te verstoren. Dan kon ik echt de hele kamer weer in evenwicht brengen. Nu ik ouder ben als 60, is het niet anders. Ik heb geleerd door de relaties die ik heb gehad, om rekening met anderen te houden, maar als het kon maakte ik altijd overal een plek of ruimte voor mijzelf. Waar ik een totale balans kon en kan creëren. Autisme noemen sommige mensen zulke eigenschappen ook, ik een Maagd ascendant eigenschap. Maar ik kan er ook mee leven om een soort van autisme te hebben, beter als een normaal mens te zijn.
Yvonne was een meisje met een haast te blanke huid. Ze had van zichzelf rode lippen. Ik vond haar anders. Niet passend ergens in het geheel van de school. Lange mooie haren met een goed figuur en verlegen, zich niet beseffende dat ze knap was. Ze kwam graag op mijn kamer toen ik het haar vroeg om naar muziek te luisteren. Ik wist mij ergens geen raad toen ze zo makkelijk akkoord ging. Op de een of andere manier had ik misschien wel liever gehad dat ze, nee had gezegd. Dan was ik veilig gebleven in mijn eigen omgeving. Toch trok het mij ook wel aan. Ik ging wel om met de twee anderen uit de straat, om kattenkwaad uit te halen, maar dit wezen was van een totaal andere categorie.
Toen ik jong was, kon ik wel anderen lezen, maar had nog geen idee, wat ik wel of niet kon bereiken in mijn leven. Ook het omgaan met het andere geslacht was voor mij een anders soort puzzel als waar ik wel al mee bezig was om op te lossen. Ik hoorde wel van anderen en ook de oudere mannen, dat het raadsel vrouwen er een was die je als man hoe jong of oud nooit zou gaan oplossen. Want volgens de kenners, waren ze meestal het tegenovergestelde van plan als wat ze zeiden. Ook als ze deden dat ze je niet mochten konden ze juist weer wel op je vallen en nog meer van dat soort wereldwijsheden die gangbaar waren.
Ik wilde ergens toch wel meer als alleen maar muziek met haar luisteren, ik mankeerde niks aan mijn gevoelens en behoeftes. Hoe jong ik ook was. Hoe lullig het ook nu klinkt stelde ik haar voor om blinddoekje te spelen om te kijken of ze een goed geheugen had. Met een blinddoek om uitleggen hoe dat mijn kamer er uit zag. Ik was al heel jong in staat met hele bijzondere ideeën te komen. Maar zij vond het een zeer goed en leuk idee. Toen ze amper die blinddoek om had heb ik haar beetgepakt en haar een zoen gegeven. Het stelde niet meer voor als dat je voor kunt stellen van een kind, maar het was voor mij een zeer grote stap in mijn leven. Zij bleef stokstijf staan en haalde heel voorzichtig adem. Ik wist even niet goed wat er goed of mis was gegaan, maar kwaad was ze niet geworden en dat was al meer als winst. Dan maar gelijk de tweede kans wagen, dacht ik. Ze vond het niet erg en leunde zelfs een heel klein beetje tegen mij aan en ik voelde haar smelten. Mijn eerste avances en kus waren een feit.
Wij hebben een korte tijd leuke dingen met elkaar ondernomen, maar zij ging studeren en ik wilde de wereld ontdekken. Zonder ruzie of wat dan maar ook gingen onze paden uit elkaar.
Een aantal jaren later hoorde ik dat ze een ongeluk had gehad en iets aan haar hoofd mankeerde. Ze had een goede baan op het laboratorium van het ziekenhuis in de regio. Het verhaal ging, dat ze steeds last bleef houden van het ongeluk, maar dat ze niet echt wat konden vinden. Tot er een nieuw onderzoek kwam, waar meer uit zou moeten kunnen komen.
Yvonne was een zeer plichtsgetrouw mens. Ze zou nooit in haar hele leven iets kunnen doen wat tegen, wet of vaste regels in zou gaan.
Achteraf toen ik haar uit het oog was verloren, dacht ik geregeld aan haar terug, waarom het niks echt was geworden tussen ons. Dan kwam ik tot de conclusie dat dit ook iets was waar ik toch wel moeite mee had bij haar toen al. Ik vond haar te behouden en te dorps. Geen slechte eigenschappen, maar voor een geboren avonturier wel te saai, dacht ik.
De avond voor dat haar test resultaten met haar besproken zouden worden, was ze in het laboratorium geweest om naar de resultaten te kijken van een kennis uit het dorp. Dat zou ze nooit gedaan hebben in haar leven, wat dat mag niet. Toch vertelde die vrouw die in het ziekenhuis lag dat ze die avond bij haar was geweest en verteld had, dat ze niks ernstigs had. Ze lag er voor een kankeronderzoek en maakte zich er helemaal naar over. Dat Yvonne zo iemand zou willen helpen is zeker, maar dat ze er de regels voor zou overtreden kan gewoon niet voor mij. Of er moest iets anders spelen. Die avond is ze overleden en de oorzaak is nooit door de ouders bekend gemaakt. Het kan niet anders als dat ze iets gevonden hadden in haar hoofd of bloed waar door zij het niet meer zag zitten, was mijn conclusie.
De ouders, geweldige mensen zijn nooit echt over de klap heen gekomen. Ik had die mensen leren kennen als geweldig lieve en meeleefbare ouders. Hij soms te hard, als militair en zij soms iets te naïef en lief, zoals een Moeder mag zijn. Door dat ze bleven hangen in het verlies van hun dochter, vergaten ze dat ze ook nog een zoon hadden. Ze waren daardoor volgens mij niet goed bezig. Van haast perfecte ouders in mijn ogen werden ze soort van losers. Hoe begrijpelijk ook, waren ze naar hem verplicht geweest om er sneller overheen te stappen. Maar dat lukte ze niet voldoende en gingen meer drinken als dat goed voor hun overgebleven gezin was, kreeg ik te horen van mensen uit hun omgeving. Iedereen had met hun te doen, maar dat helpt ook niet in het leven.
Het leven ging verder, maar ik kwam hem de dood vaker tegen.
Grote Jan.
Mijn zwager was ook plotseling overleden. Hij lag dood onder aan de trap toen zijn vrouw, mijn halfzuster s’ morgens op stond. Zij bleef achter met hun 7 zonen. De meesten waren het huis al uit, maar ze had de jongste twee nog in huis. De oudste die tegen een te groot probleem in zijn leven was aangelopen, trok bij haar in en die er na kwam was jaren in Engeland gaan wonen, maar kwam ook weer bij haar. Of de data exact zo waren, weet ik niet meer, maar ze had in ieder geval aanspraak en kon verzorgen. Het was een goed mens en werd veel te jong weduwe. Wat ik weet is dat ze nooit meer een relatie heeft gehad en dat vond ik jammer voor haar. Ze gaf zichzelf vond ik niet een nieuwe kans. Later toen ik Yolanda leerde kennen ben ik ook bij hun weer eens op visite geweest en het was gezellig. Ze wilde contact houden en haar Leen, zou bij ons de tuin komen doen. We hebben nooit meer wat gehoord en jaren later hoorde ik dat ze overleden was. De kaart was weken later verstuurd als dat ze overleden was. Duidelijk dat ik daarbij ook niet welkom was. Waarom, ik weet het niet, maar ik zal daar zeker te dom voor zijn. Nooit ruzie of wat dan ook maar mee gehad. Zo is mijn leven.
Vader.
Later toen ik mijn Vader ging verliezen moest ik anders omgaan met die ik al verloren was, maar hoe doe je dat?
Mijn Vader had zijn leven lang hard gewerkt en was aan het einde gewoon op, was voor mij de conclusie. In ieder geval ervoer hij dat zelf zo. Niks anders dat was voor mij een feit. Hij ging uit, als een kaars die vond dat hij zelf op gebrand was. Een geweldig mens en Vader, volgens mijn gevoel en inzichten. Hij had altijd aanzien gehad en nu woonde ze al een aantal jaren een ouden van dagen huisje. Zijn werkzaamheden bestonden uit de aardappels schillen. De boontjes schoonmaken en niet heel veel meer. Hij was zwaar bronchitis patiënt en dat werd naar mate hij ouder werd zwaarder voor hem. Ik zag hem altijd ook als een uithangbord. Een persoon op een heuvel. Iedereen die hem had leven kennen in zijn leven keek tegen hem op. Daar deed hij zelf niks mee, maar toch voelde ik dat hij zich verder met de dag in het moeras voelde zakken. Hij was niet meer nodig. Dat was niet zo, maar hij was moe van de wereld. Mijn Moeder was 14 jaar jonger en kon nog haast alles, die redde het wel, dat wist hij. Ook zou ze wel door de familie opgevangen worden, ging hij van uit.
Ik woonde al jaren ergens anders en was druk in mijn leven, maar die laatste tijd wilde ik toch bij mijn ouders zijn. Zeker om mijn Moeder ook bij te staan. Ik was er dagelijks en toen mijn Vader dan ook naar het ziekenhuis moest voor een onderzoek, omdat de huisarts niet kon vinden waarom hij achteruitging. Er was geen enkele sprake van doodgaan, zo leek het.
Er lag een man bij hem op de kamer, die voor dood binnen gebracht werd. Ze hadden gesprekken en later vertelde deze man aan ons, dat hij zeer onder de indruk was geweest van zijn wijsheid. Hij wist dat hij naar het ziekenhuis was gebracht omdat de artsen ervanuit gingen dat hij niet meer te redden was. Mijn Vader vertelde hem, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, want God had hem nog niet geroepen. En dan konden de artsen vertellen wat ze wilde maar dan ging het niet door. Die man vertelde ook dat hij die informatie niet voor helemaal juist had aangenomen, maar dacht dat mijn Vader onder de medicijnen soms raar kon praten. Voor de rest hadden ze gesprekken gehad over van alles en nog wat in de wereld. Vooral over het hebben van kinderen en kleinkinderen. De man had aan mijn Vader ook verteld dat hij vond dat hij nog zo veel moest doen en hij wilde helemaal niet doodgaan. Hun gesprekken duurde haast een week, waar wij op dat moment geen weet van hadden, omdat ze gebeurde als iedereen weg was.
Na een de week van onderzoek, kwam mijn Vader in een soort van coma te liggen. Hij leek te slapen en wilde of kon niet wakker worden. De hele familie werd ingelicht en de broers waakten hele nachten. De rest vaak overdag. De eerste dagen zaten wij er met zijn allen, maar met dagen vervlogen, gingen wij elkaar aflossen en die andere gingen ergens anders zitten om koffie te drinken en gewoon zich ook wat makkelijker te voelen. Het is niet makkelijk om alleen maar bij iemand te zitten en zitten zonder het gevoel te hebben dat je contact hebt voor heel veel mensen.
Toen ik bij hem alleen zou aan het waken was naast zijn bed, gebeurde iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden. Ineens ging hij rechtop zitten met zijn ogen open en keek rond om zich heen. Of hij wilde kijken, waar hij zelf op dat moment was. Ik zei, tegen hem dat het goed was en de anderen zou gaan halen en ging de gang op om de andere te roepen. Die er kwamen binnen, zonder mijn Moeder, die kon het niet meer aan. Ze had haar hele leven al moeite met de dood en nu die zo dichtbij kwam, kon ze die niet onder ogen zien. Hij is vredig heen gegaan en ik zag hoe hij al los was van zijn aardse lichaam en tevreden was, dat zijn tijd was gekomen.
De man op zijn kamer vertelde later het hele verhaal van die week aan ons en zei dan ook, “ze moesten mij ophalen, maar Goedegebuur is meegegaan”.
Moeder.
Toen mijn Moeder later in haar laatste laantje te lopen kwam, liep het ook bijzonder. Ik wilde bij haar op koffievisite gaan, zij woonde nog in Zevenaar en ik op dat moment in Twente met Yolanda.
Toen ik binnenkwam in de flat bij haar, lag ze nog op bed en leek te slapen. Wat ik ook deed ik kon haar niet wakker krijgen, maar wist zeker dat ze nog niet dood was, omdat ze hoorbaar ademde. Direct de dokter gebeld en ook de andere familie leden. Voor dat iedereen er was lag ze al in het ziekenhuis. Ze was daar al een aantal jaren onder behandeling van verschillende artsen. Ze was door haar manier van leven en leeftijd van alles en nog wat gaan mankeren. Geestelijk was ze nog tot de laatste dag helder geweest ook al wilde ze niet meer aan nieuwe zaken beginnen of leren.
Ik had haar omstreeks haar 70ste een computer gegeven, met een type cursus er op. Altijd vertelde ze dat ze zo ontzettend onder de indruk was geweest op de boot naar Australië toe, van die vrouw die elke dag daar zat te typen om haar typemachine. Mijn Moeder was altijd heel erg ruimtelijk in haar praten. Als ze zoiets vertelde dan gingen haar handen over een niet zichtbare typmachine als of het over fluweel ging en ze maakt de geluidjes erbij. Jonge mensen zullen het niet meer weten, maar daar was nog geen elektriciteit bij, maar alles mechanisch en als je aan het einde van een regel was, moest je met een soort van hevel overhalen en dan ging er een licht belletje. Al een tijd wilde ik haar aan een computer hebben, maar daar had ze op haar leeftijd geen zin meer in, was dan het antwoord. Dat was niet goed, dus moest ik een omweg bewandelen. Dat was die type cursus. Binnen twee weken had ze haar diploma er mee gehaald en was verkocht. Allerlei spelletjes waar ik van verwachte dat ze die wel boeiend zou vinden er opgezet en de meest vond ze heel erg fijn. Blok en Sokoban vond ze het fijnste. Blok was een van de eerste Tetris spellen. Er vallen blokken van boven die je moet stapelen en zo dat je punten kon verdienen. Sokoban, is dozen verschuiven in raar gevormde ruimten. Die kunnen er dan meestal maar op een manier in en vaak ziet het er uit dat het niet kan. Zij vond het heerlijk om daarin te puzzelen. Ook begon ze een kinderboek te schijven. Zonno heeft ze het genoemd. Het ging over een regendruppel die op aarde neerkwam en armen en beentjes kreeg. Twee kinderen vonden haar en maakte hele spannende verhalen met elkaar mee. Haast alle aanwezige dieren die met Zonno konden praten, waren karakters van familieleden. Ook korte verhalen schreef ze met veel plezier.
Nu was ze uitgespeeld en moest het veld ruimen.
In het ziekenhuis stonden twee van de specialisten die haar onder behandeling hadden, te kibbelen. Ik kon ze horen door de openstaande deur van de kamer waar mijn Moeder lag. Op mij kwam het over of ze ruzie stonden te maken over hoe en wat ze moesten doen, zonder echt iets te ondernemen.
Ik was die tijd bezig geweest om te voelen wat er met haar aan de hand was, maar ik heb geen medische opleiding, daarom ben ik altijd zo voorzichtig mogelijk met mijn uitspraken. Voor mij doen dan. Maar nu duurde het mij te lang en liep ik naar hun toe.
Hebben jullie wel in de gaten dat ze in een Hypo ligt en meer hersendood is als dat goed is voor een mens.
De artsen keken elkaar aan en de ene zei tegen mij, “natuurlijk, ze is ook suikerpatiënt”. De een was voor haar maag en de ander voor haar longen. Die over de suiker ging was er nog niet. Dat hadden ze even over het hooft gezien. Niet goed in haar dossier gekeken.
Ik zei gelijk tegen hun, “mijn Moeder heeft altijd heel duidelijk aangegeven dat ze niet in leven gehouden wil worden, als ze moet verder leven als een soort plant”. Daar was ze tegen mij altijd heel duidelijk over geweest. Ze wilde niet praten over de dood, maar gaf wel aan dat ze niet wilde dat ze zo zou eindigen. Er werd nog even een testje gedaan en aan mij gevraagd of ik haar dan rustig in wilde laten slapen, waar ik bevestigend op antwoordde.
Het raakte mij wel, maar ik was ook opgelucht. Mijn Moeder wilde al een paar jaar eigenlijk niet meer blijven leven, maar ja omdat ze ook niet dood wilde was er geen goede oplossing volgens haar. Het viel haar te zwaar om steeds ouder en eenzamer te leven.
Tot dat ik in Zevenaar woonde ging ik dagelijks wel twee keer per dag koffiedrinken bij haar, en at een boterham in de ochtend samen met haar. De laatste jaren in Zevenaar heb ik dagelijks voor haar warm eten mee gekookt. Toen ze daar ging wonen op bergvrede in een flat schuin onder mijn flat aan dezelfde lift, heb ik tegen haar gezegd, “Ma je hebt nu zolang voor mij en iedereen gekookt, vanaf nu doe ik het”.
Dat heb ik gedaan tot ik Yolanda ontmoette die in Oldenzaal op dat moment woonde. Ik heb haar toen nog aangeboden om mee te gaan, maar daar had ze ook al geen zin meer in. De meeste kleinkinderen woonde in de buurt van Zevenaar en die vond ze ook belangrijk. Ook wilde ze mij de vrijheid geven, daar ben ik vast van overtuigd. Ze had altijd gezegd, tegen mij en de andere broers, “wat er ook gebeurt, met ons, neem ons nooit in huis”. Ze vond dat geen goede oplossing om je ouders in huis te nemen, omdat je dan niet echt een eigen leven op kon bouwen, was haar mening. Ik was het er gedeeltelijk mee oneens. Maar respecteerde haar instelling en levenswijze. Daarom ook dat besluit om haar te laten inslapen.
Later in mijn leven moest ik hier vaak aan denken, omdat ik deze zelfde situatie meerdere keren mee zou gaan maken, met een paar dieren en ook met Yolanda, was het niet echt anders.
Peter.
Wij woonde in Duitsland en wilde daar ook naar spirituele beurzen gaan en onze praktijk uitbreiden. Dat soort beurzen is in Nederland normaal geworden en kan je in de meeste grote plaatsen wel vinden. In Duitsland is het erg ongewoon. Het leek mij een gat in de markt en daarom wilde ik ook op zo’n beurs daar eerst een keer gaan staan. Na lang zoeken een adres gevonden. De standplaats was wel tien keer zo duur als wij gewend waren in Nederland, maar toch wilde wij het proberen. De man van de zuster van Yolanda die in Emmen woonde was een man die ik erg graag mocht. Voor Yolanda was hij een steun en toeverlaat geweest na haar scheiding en ik kon erg fijn met hem praten.
De dag dat ik hem leerde kennen stond hij op twee benen bij de voordeur. Het was een verjaardag van zijn dochter. Hij wilde mij als eerste begroeten, want niemand kende mij nog van die kant van hun familie. Yolanda had hun op de hoogte gebracht van ons, ineens en plotseling samen zijn. Dat maakte hun zowel blij als op hun hoede. Hij keek mij met open ogen aan. Observerend en inschattend, hij wilde gelijk weten wat voor vlees er in de kuip gekomen was bij zijn schoonzuster. Een harde en stevige hand kreeg ik. Mijn training had daar wel een juist antwoord op geweten, maar ik wil heel soms ook wijzer zijn. Iedereen moest even keuren, maar hij loodste mij gelijk naar een stevige stoel toe met de opmerking, “voor de zekerheid”. De toon was gezet. Hij kwam naast mij zitten en het derdegraadsverhoor begon. Netjes maar direct werd ik ondervraagd. Ik had daar totaal geen moeite mee en dat viel hem op en zoals hij later ook vertelde mee. Wij waren na elkaar anderhalf uur te kennen samen gaan wonen en dan mag iedereen die het goed bedoelde mij eerst zeer kritisch onder handen nemen. Dat kon ik alleen maar waarderen, wat ik hem ook vertelde. Hij was zeer gelovig op zijn eigen manier vond ik en hij had totaal niks met alles wat “paranormaal” was. Voor hem was dat iets dat niet normaal was. Dit was het enige onderwerp waar wij het totaal over oneens waren. Voor de rest konden wij echt heel fijn en diep praten over van alles en nog wat.
Het was de eerste keer en gelijk de enige keer dat ik hem heb zien staan op twee benen. Enkele weken later moest er een stuk van zijn tenen af. Hij was zwaar suikerpatiënt.
“Diabetes type 1 en 2 kennen we, maar er zijn ook nog andere, minder vaak voorkomende soorten diabetes, en die worden volgens een indeling onder type 3 geschaard. Type 3c ontstaat door ontstekingen in de alvleesklier (pancreatitis), (gedeeltelijke) verwijdering van de alvleesklier of door abnormale weefselgroei. De alvleesklier is aangetast en het lichaam is niet meer goed in staat om insuline te produceren.”
In die tijd was dat volgens wat ik mij kan herinneren nog niet bekend en werd hij als een type 2 behandeld. Of dat uitgemaakt zou hebben wee je nooit, maar ik vermeld het voor alle zekerheid hier wel.
Elke keer dat ik hem zag was het wel of er weer een operatie was geweest hij had een vleesetende bacterie opgelopen ( Necrotiserende fasciitis). Ze probeerde die voor te blijven, maar het bleef bij proberen. Er moest steeds meer van hem af. Ik had het meegemaakt dan mijn oudste broer zijn beide benen was verloren, dus werd daar sterk aan herinnerd in die tijd.
Wij waren onderweg met de hele wagen vol om op die beurs te gaan staan. Daar aangekomen alles opgebouwd en een beetje uitpuffend, vroeg Yolanda aan mij of ze koffie voor ons zou gaan halen. Ik was blij dat zij dat even wilde gaan doen, zodat ik kon blijven zitten. Ze was nog niet weg of ik viel haast in slaap en kreeg een visioen. Toen ze terugkwam zei ik tegen haar, “we pakken in en gaan naar huis”. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes, want ze had het voor mij gedaan. Zij vond het te veel geld en te ver rijden met de auto voor deze beurs. Maar ik had erop aangedrongen en nu wilde ik weg, voordat wij het een kans gaven. Dat was haast voor haar te veel. Ik vertelde haar dat ik even een kort visioen had gekregen waarin er mij werd gezegd, naar Nederland terug te rijden. Nu kende zij mij wel, dat als ik iets voelde of zag het beter wel voor waar aangenomen kon worden, omdat ik echt nooit mis zat. Alles ingepakt en wij op weg naar huis. Ze vroeg mij nog wel op verschillende manieren of ik dan wist voor wat of wie, maar daar had ik ook geen idee van. Toen ze dan ook zei, “dan gaan we maar naar huis toe dan”. Kon ik alleen maar zeggen, “dat heb ik niet gezegd, ik weet niet waar wij naar toe moeten gaan. Alleen dat het in Nederland is”. Na een halfuurtje in de auto te zitten op de snelweg, kreeg ik het antwoord.
Peter kwam voor mijn geestes oog en zwaaide naar mij. Ik zag zijn overgang, zelfs zo uitgebreid had ik het nog nooit meegemaakt.
Ik stopte op een parkeerplaats en vertelde aan Yolanda wat ik gezien had, dat Peter overgegaan was en mij lachend toe zwaaide alsof hij wilde laten zien, dat hij nu wel vrij was met zijn gedachten. Hij kon nu pas zijn opvoeding van te zwaar te moeten geloven afgooien werd mij duidelijk gemaakt.
Ik reed de parkeerplaats af en haar mobiele telefoon ging over. Ze pakte op het was haar zuster. Voor die wat kon zeggen, zei Yolanda, “Koos vertelde mij net dat Peter overleden was”. Zij noemde mij thuis altijd zo net als mijn Moeder en nu ook Siny. Ans aan de andere kant wilde alles gelijk horen, want die geloofde wel heel erg in het spirituele en was heel blij dat Peter tot inkeer was gekomen op dat moment. Het heeft ook op mij heel veel indruk gemaakt en ik ben ook hem heel erg dankbaar dat hij mij persoonlijk deel wilde laten maken van zijn gehele overgang. Normaal, meestal zien die het kunnen een deel. Nu kon ik alles zien, horen, voelen en zelfs ruiken. Ik voelde mij een bevoorrecht mens, juist omdat hij er zo tegen was en nu niet meer.
De Moeder van Yolanda.
Wij woonde in Gelderen, Duitsland. Dat ligt ongeveer ten hoogte van Venlo in Nederland. Na het restaurant in Nederland gesloten te hebben wilde ik weg uit Nederland. Ik voelde mij zo genomen door de gemeente en belastingen, dat ik afstand wilde. Toen wij daar een tijdje woonden werd de Moeder van Yolanda ziek en zag het naar uit dat ze niet zo heel lang meer zou gaan leven. Niet gelijk, hadden wij het idee van, maar elke dag heen en weer rijden helemaal naar Almelo, waar haar Moeder in een oude van dagen huis woonde en weer terug was echt niet vol te houden. Wij hadden een huurhuis en aangezien ik met het huren van dat huis, in een keer de huur voor een jaar betaald had, konden wij ook gelijk weg. Zonde van het geld, maar met de verhuurder viel niet te praten. Ik kon in die tijd moeilijk een huis huren, omdat ik geen inkomen had wat vast was. Wel hadden wij nog wat spaargeld en dat maar aangeboden aan die verhuurder om ergens te kunnen wonen. Maar dat bleek geen erg gelukkige keuze van mij, zoals de meeste keuzes in mijn leven meer geld kosten als dat ze opbrengen. Of dat pech is, of onkunde, moeten anderen zich maar druk over maken. Ik zeg het was mijn lot, mijn pad. Het was die weg die ik moest en moet gaan.
In de buurt van Almelo in Duitsland een huisje gehuurd, die huurbaas geloofde ons verhaal en gunde ons weer tegen een zeer gunstige prijs zijn huisje.
Zo maak ik dat altijd mee in mijn leven. Ik verlies haast alles en dan zorgt God er voor, dat ik toch nog door kan gaan op mijn pad. Dat is hoe ik het ervaar. Daarom wil ik ook altijd mensen helpen, want dat is de tegen prestatie die ik afgesproken heb met hem.
Wij gingen zo veel wij konden en zaten op het laatste met haar zuster die haar man had verloren te wachten. Die vroeg nog iets aan mij over hoe ik dat soort zaken nu zelf ervoer, zoals met Peter. Ik wilde net antwoord geven toen, ik een openbaring aangereikt kreeg.
Een openbaring is volgens mij, als een visioen of boodschap zichtbaar gemaakt kan worden aan mensen die in je omgeving aanwezig zijn. Je kan dan als host dienen om anderen iets te laten zien, wat ze normaal niet zelf zouden kunnen zien.
Ik vroeg de aanwezige om mij even te vertrouwen en zonder ergens op te wachten, liet ik mijn geest open voor de anderen. Ans de zuster van Yolanda, vroeg aan mij, “mag ik wel of niet wat zeggen?” Ik gaf haar aan dat ze alles mocht doen wat ze wilde en dat het geen invloed zou hebben op wat ik mogelijk zou gaan maken. Zij vroeg, “hoe kan het dat ik bloemen ruik?”. Ook de ander keken haar aan en zeiden, ja wij ruiken ook ontzettend veel bloemen. Het lijkt wel of het alle soorten bij elkaar zijn. Er kwam een lichte golf van geluid voorbij en verschillende soorten licht. Iedereen kon achteraf beamen dat het zo gegaan was. Wij zagen de ziel van die overging als in een film, dwarrelt zich van ons verwijderen. Niemand zei op dat moment iets.
Toen alles achter de rug was, kreeg ik vele vragen over wat ze nu wel gezien en geroken hadden. Het was voor mij leuk om mee te maken, dat ik het nu op deze manier met anderen een keer mocht delen. Later zou blijken dat het niet zomaar was, maar dat het al te maken had met de voorbereiding voor Yolanda, zodat zij makkelijker en duidelijker haar eigen lot kon accepteren.
Yolanda.
Na 7 jaar vechten tegen verschillende soorten Kanker was ze het moe, omdat ze niet als een plant wilde eindigen. Niet zelf met de auto ergens heen gaan, was voor haar een te hoge tol om te blijven leven. Dat kan raar klinken voor mensen die haar niet gekend hebben, maar haar eigen woorden waren, “ik heb super jaren met jou meegemaakt en meer liefde ontvangen als ik voor mogelijk had gehouden. Nu kan ik met tevredenheid doodgaan”. Dat zei ze mij toen wij nog aan die laatste 7 jaar van strijd moesten gaan beginnen. Haar mening daarover is nooit veranderd. Toen ze ook niet meer wilde, heb ik haar laten gaan. Ze kon het niet als ik in haar omgeving was, mijn energie en die van haar waren zo verstrengeld dat ze niet los kon wringen om over te gaan. Ik moest dus een wat grotere afstand nemen, op het laatste moment om het makkelijker voor haar te maken. Wij hadden al deze zaken besproken in de eerste maanden nadat ze hoorde dat ze voor de eerste keer kanker had gekregen. Haar doodgaan was lichamelijk toen voor ons al een feit en de tijd die ze er nog was hebben we benut om te feesten, dat wij nog tijd hadden. Dag na dag, tot de laatste keer.
De laatste dag stond ik heel erg vroeg op zoals ik gewend was geraakt om de hondjes uit te laten en onze Clowie te verzorgen, voordat ik naar het ziekenhuis ging. Ik liep in het bos en de hondjes waren los, want op dat moment komt daar nog niemand. Onze dieren gaan niet achter andere dieren aan, dat hebben ze wel geleerd om niet te doen. Heerlijk even van de drukke wereld weg en alles wat met de stress toch van die dagen te maken had. Ik vond het heerlijk zo heel erg vroeg daar te zijn met hun. Opeens vanuit het niets, was het alsof het dag werd. De hemel ging echt letterlijk open. Alsof er twee deuren naar de zijkanten opengingen. Een streep in het midden waar het meeste licht gelijk doorkwam en dat liep langzaam naar buiten. Ik kan haast zweren dat het leek of het deuren waren. Het licht was zo scherp dat ik er niet met gemak in kon blijven kijken. Overweldigend was het voor mij. Ik zag uit mijn ooghoeken dat de honden ook naar boven kijken. Ik weet natuurlijk nooit wat die precies gezien hebben, maar het leek erop of dat ze ook dat zagen wat ik meemaakte. Toen ik dacht het licht wordt voor mij te veel, kwam er in het midden iets op mij af, wat het licht wat temperde. Nu warende buitenkanten veel feller als het midden. Ik zag een gezicht en dacht vleugels te zien. Voor mij was het echt zo.
Vlak voordat Yolanda te horen kreeg dat ze kanker had, kwam zij bij mij voor een idee van een cadeau voor haar dochter haar bruiloft, of zoiets. Die dingen kan ik niet goed onthouden, omdat ik dat uit mijn hoofd heb verwijderd, om mijn leven leefbaarder te maken. Ik zei, dat wij als beide ouders, als een soort van beschermengelen op een foto, posterformaat leuk zou zijn. Mariska haar dochter, haar eigen Vader met zijn vriendin en haar Moeder en ik. Ik had ons allemaal vleugels aangemeten met Photoshop, waar ik ooit een boek over gemaakt had. Toen ik vlak daarachter een voorbeeld schilderij moest maken, waarop zowel een foto kon komen, als wel de rest geschilderd door mij. Heb ik Yolanda daarvoor als model gebruikt. Dat ziel schilderij hangt altijd nog in onze winkel in Enschede boven de kast waar wij en andere mensen een kaarsje op kunnen steken voor die het nodig hebben of zijn overgegaan.
Nu zag ik iets wat ik dus heel lang daarvoor, zonder te weten voorruit had gezien. Niet alle boodschappen en visioenen zijn altijd gelijk zo te ordenen. Soms kom je, zeker als het te maken heeft met iets wat dicht bij jezelf ligt, later pas achter. Dit was zo’n moment. Ik was verbluft hoe dat het toch wel overeen kwam met wat ik toen gemaakt had.
Ik kreeg toen een mooie les en ben er nu nog altijd dankbaar voor.
Leen.
Wat is echt doodgaan en wat een bijna-doodervaring.
Hij is een paar keer erg ziek geweest en dit gaan over een van die keren die ik met hem heb meegemaakt. Wij kregen een telefoontje dat hij ziek zou zijn en naar het ziekenhuis moest. Het was in een tijd dat wij elke weekeinde nog bij hun op visite gingen. Vrijwel elke zondag gingen wij wel, of anders op maandag als wij een beurs hadden. In die tijd waren we op zondag en maandag gesloten. En soms werkte we op zondag dus op een beurs. Wij stapte in de auto en reden vanuit Duitsland richting Enschede, waar hij in het ziekenhuis lag. Onderweg vroeg Yolanda mij, “wat voel jij nu op dit moment, als jij probeert te kijken wat hij heeft”. Ik hield daar niet van, maar zij wilde altijd dat ik wel medische uitspraken deed over van alles en nog wat. Zij wilde echt weten ook over zichzelf hoe dat ze ervoor stond en dat snapte ik wel. Ook al vond ik het moeilijk gaf ik haar dan antwoord, ook over haarzelf. Als het over haar ging, had ik afgesproken dat ik niet te ver wilde kijken, maar alleen haar zou vertellen of er nog tijd was. Dan kon ze weer verder. Dat vroeg ze als ze weer te veel pijnen had om eigenlijk te verdragen en ik haar wel wat energie kon geven wat vaak hielp, maar zij was er ook bang over dat ik het ooit moest gaan bekopen. “Jouw deal met God, kan je nog eens opbreken om mij langer te laten leven”, zei ze dan. Ik snapte beste dat ze het anders bedoelde, maar toch zat ze misschien wel dichter bij de waarheid als dat ze ooit geweten heeft.
“Ik voel helemaal niks”, was mijn antwoord op haar vraag. “Totaal niks”, “zie je nu wel dat ik ook wel eens niks kan voelen”, was mijn toelichting. Maar zij was niet tevreden, want ze wist wel beter over mij. “Kun je dan helemaal geen contact met hem krijgen”, zei ze haast zeurend. “Nee, het lijkt voor mij alsof hij dood is”. Ik gebruikte echt die zin en woorden alleen maar, dacht ik op dat moment, om haar van repliek te dienen. We kwamen aan bij het ziekenhuis en zijn vrouw ving ons op. “Hij wil graag even eerst met jouw praten”, zei ze tegen mij met een wat beteuterd gezicht.
Toen ik de kamer binnen kwam waar hij lag, was hij voor zijn doen erg opgewonden. En voor ik kon gaan zitten, vroeg hij aan mij, “vertel mij alles wat je weet, over een bijna-doodervaring”. Was dit mijn broer die nooit maar een woord over dit soort dingen wilde weten of praten en mij voor gek verklaarde. Ja en nee. Ik vertelde hem wat ik als die ervaring aan hem uit kon leggen. Hij keek mij aan en zei, “dat heb ik dus meegemaakt”. We hebben er een tijdje over gepraat en de anderen mochten daarna ook weer bij hem komen. De paar keer dat wij op visite bij hun kwamen, ging het er nog even over. Maar al snel was het niet waar geweest en wilde hij het er ook nooit meer over hebben. Het was gewoon een leugen van mijn kant. Zoals alles op die gebieden. Hij is opgeknapt en Yolanda was gestorven. Met Siny gingen wij ook een hele tijd op visite, tot hij weer ziek werd. Toen wij op visite waren en wij gewoon over koetjes en kalfjes aan het praten waren, stond hij op en keek mij aan en zei, “ik wil jouw praatjes niet meer horen, ik kan er niet meer tegen om ze aan te horen”. Ik ben opgestaan en weg gegaan, terwijl ik tegen hem gezegd heb, “dat hoef je dan ook nooit meer, wij zullen niet meer komen”. Dat was tot op vandaag de laatste ontmoeting die wij gehad hebben. De toekomst zal uitwijzen hoe dit in te schatten is, maar voor mij is het duidelijk.
Er zijn veel mensen die de waarheid zien, die ze aan kunnen.
Wanneer wij ons pad op deze aarde gaan, kunnen er zijstraten voorbijkomen die ons onzeker maken. Als wij in onze ziel
05-02-1949 = 5+2+4+9 = 20 = 2 ziel getal. Met een nul erachter, wat in houd dat dit een versterking is voor de aanleg. Maan eigenschappen, die voor hogere emoties zorgen. Het sterk emotionele van deze Maan wordt door het sterrenbeeld Waterman nog verder en dieper. De dubbele nul in de geboorte lijn zorgt voor, het vaak missen van het kunnen gronden en zich op zijn plaats voelen. Het levensgetal is de 3 wat staat voor Jupiter. Deze duwt met deze ziel combinatie de ziel tot presteren en het stichten van een gezin. Het toch super mannelijk willen zijn van de drie, met als ondergrond de emotionele gevoeligheid die niet geaccepteerd wordt.
Ik had heel veel meer mensen hier op kunnen voeren die ik belangrijk vond in mijn leven. Het zijn deze verhalen die ik belangrijk vond voor jou, zodat je verder kunt met wat op je pad al geweest is en wat nog zal gaan komen. Er zijn geen verschrikkelijke dingen in dit leven. Wel zijn er veel verschrikkingen waar je bang voor kunt zijn. Leer dat ieder zijn eigen pad heeft te gaan en dat als je openstaat voor het onmogelijke, je elke dag weer een wonder mee zult kunnen maken. Het volgende hoofdstuk is wat je er aan zou kunnen hebben, als je beter nog leert wat jouw leven is en dat van anderen. Ontzettend belangrijk om kinderen ook hun weg te leren begaan. Dit hele boek is een opvoedkundig boek, ook voor jouw. Doe er je voordeel mee.